Z Wojtkiem Blecharzem, kompozytorem nominowanym do Paszportu „Polityki”, autorem opery „Transcryptum” (premiera w Teatrze Wielkim 23 maja 2013 r.) rozmawia Bartosz Żurawiecki

„Bardzo wcześnie byłem świadomy swojej orientacji seksualnej, właściwie już jako dziecko, tylko totalnie tę świadomość tłumiłem, bo nie umiałem sobie poradzić z emocjami. Miałem inne zainteresowania niż chłopcy. Nie chciałem kopać piłki, wolałem się bawić z dziewczynami, grać w gumę, siedzieć na łące i obserwować ptaki.”

„Na festiwal Warszawska Jesień przychodzi coraz więcej młodych ludzi, hipsterów, którzy nie poszliby na Czajkowskiego do filharmonii, natomiast przychodzą na te dźwięki, bo są im one bliższe. Gdyż na co dzień słuchają elektroniki, mają świadomość nowych mediów, chodzą do muzeów sztuki współczesnej. To jest mój docelowy odbiorca – ktoś, kto raczej wywodzi się z popu, elektroniki, heavy metalu niż z melomańskiej klasyki.”

„Najbardziej zaskoczył mnie partner mojej matki. To był człowiek, który, widząc w telewizji Paradę Równości, potrafił krzyknąć: „Pedały pierdolone!”. Matka nie chciała więc, bym mu cokolwiek o swoim homoseksualizmie mówił. Ale stwierdziłem, że nie chcę żyć w hipokryzji i kłamstwie, więc pewnego razu najzwyczajniej w świecie podałem mu do wiadomości, kim jestem. I on wtedy powiedział mi rzecz niesamowitą: „Wojtek, zawsze chciałem mieć takiego syna jak ty. I to się w ogóle nie zmieniło”.

„Uważam, że musimy mieć pełnię praw z adopcją dzieci włącznie. Bez dwóch zdań. Czasami myślę, że powinniśmy wymyślić sobie nowe słowo na małżeństwo, może wtedy daliby nam spokój. W Kalifornii próbuje się teraz obalić zakaz małżeństw homoseksualnych, który wszedł w życie w 2008 roku. Moi przyjaciele z San Diego, środowisko uniwersyteckie, w tym także małżeństwa z dziećmi maksymalnie wspierają równość małżeńską. Walkę o nią uważają wręcz za swój obowiązek.”

Cały wywiad z Wojtkiem Blecharzem – do przeczytania w „Replice”, nr 43

Na zdj. Wojtek Blecharz. Foto: Agata Kubis

Kazimiera Szczuka w rozmowie z Mariuszem Kurcem mówi o tym, ze już nie wyklucza działalności stricte politycznej.

A poza tym w wywiadzie m.in.:

– o związkach partnerskich

„Nie wszyscy heterycy chcą zawierać małżeństwa, ale parę kwestii uregulować by się przydało. A z drugiej strony nie wszyscy homo chcą regulować tylko parę kwestii, bo małżeństwo ukazuje im się jako cudowna bajka ze ślubem jako najszczęśliwszym dniem życia. Dlaczego im odmawiać? Niech sobie mają te złudzenia (śmiech). Obie opcje – i związki partnerskie, i małżeństwa dla wszystkich, są potrzebne.”

– o popularności wśród lesbijek:

„(…) sprawia mi przyjemność, jeśli mogę uchodzić za lesbijkę, bo w lesbijskim stylu jest według mnie fajny klimat odejścia od kobiecej słodkości. Bez mizdrzenia się, bez chichotania, większa surowość, konkretność, obojętność na gierki damsko-męskie. Jeśli tak jestem postrzegana, to dobrze.”

– o dyskusji wobec możliwej homoseksualności Rudego i Zośki z „Kamieni na szaniec”

„Pada w niej ważne pytanie: czy gej może być wielkim bohaterem narodowym? Dla wielu samo to pytanie jest skandalem – sama sugestia, że mogli być. A geje przecież ginęli za naszą ojczyznę, podobnie zresztą jak Żydzi.”

– o wywiadzie-rzece, który przeprowadziła z profesor Marią Janion i o coming oucie pani profesor

„Ilość i waga jej prac po prostu powala. Zaorała całe pola wcześniej nieużytkowane – między innymi te progresywne idee, które torują drogę polskiemu feminizmowi czy emancypacji LGBT. Ale gdy mowa o niej samej, powtarzam, pani profesor jest bardzo zwięzła. Co nie znaczy, że ja siłą z niej wyciągałam ten fragment o podrywaniu koleżanek. Wiedziała, co mówi i wiedziała, że to zostanie podchwycone przez działaczy.”

Na zdjęciu Kazimiera Szczuka. Foto: Agata Kubis

Cały wywiad z Kazimierą Szczuką – do przeczytania w „Replice”, nr 43

O sześćdziesięciu latach zmagań z Bogiem i z homoseksualizmem, o adoptowanych synach, o warszawskich pikietach i o nowym życiu w Lambdzie z krytykiem sztuki Wojciechem Skrodzkim rozmawia Mariusz Kurc

„W październiku 1959 r. poszedłem po raz pierwszy na pikietę. Wiesz oczywiście o tym blaszaku na Placu Trzech Krzyży, prawda? Orale odbywały się w jakichś koszmarnych sraczach, albo w krzakach. To było dno ludzkiego upodlenia.”

„Raz byłem z facetem przez pół roku, później jakoś się to rozeszło. I tyle. Nie przeżyłem miłości, to jest moja katastrofa życiowa.”

„Próbowałem też być z dziewczyną. Poznałem jedną, z którą dobrze się rozumiałem, ale seks? Wymyśliłem, że może by się udało, gdybym uprzednio podniecił się myślami homoseksualnymi. Nic z tego nie wyszło. Erotyczna fascynacja znikała natychmiast, gdy przestawałem myśleć o facetach i skłaniałem się ku niej. Po kilku próbach straciłem złudzenia, że kiedykolwiek będę hetero.”

„Dzięki Lambdzie jestem dziś gotowy mówić „tak” całemu naszemu środowisku i mam w nim oparcie. W Lambdzie prowadzę spotkania z artystami. W kwietniu zaprosiłem mojego ulubionego artystę gejowskiego w Polsce – Karola Radziszewskiego. Zacząłem nowe życie.”

Cały wywiad z Wojciechem Skrodzkim – do przeczytania w „Replice”, nr 43

Na zdj. Wojciech Skrodzki. Foto: Grzegorz Banszak

Z wokalistką Agnieszką Olszewską, liderką zespołu Back To The Ocean, rozmawia marta Konarzewska

„Dostałam zaproszenie od „Repliki” do comingoutowego wywiadu i … zgodziłam się. Poza tym zmobilizowała mnie chyba też współpraca z Pabiedą. Pabieda to legendarny punkrockowy zespół. Zeszli się po latach, zdecydowali nagrać płytę i zaprosili mnie do nagrania utworu „Piwnica”, w którym śpiewam: „Chodź tu do mnie dziewczyno z ulicy w brudnej spódnicy/Zrobimy szaleństwo w brudnej piwnicy”. Tekst – manifest. Pabieda chciała pokazać, że w dyskusji o związkach partnerskich jest :”za”. Pomyślałam wtedy: o, to jest super temat dla „Repliki”.”

„W 2009 roku poznałam przez ogłoszenie Rafała Smolińskiego, basistę, aranżera i producenta, z którym nagrałam pierwszy maksisingiel „Yes, You Are The Sun”. Tytułowy utwór dostał się do pierwszej piętnastki amerykańskiego konkursu songwriterskiego „Song Of The Year”, co było ogromnym wyróżnieniem, bo na takie konkursy napływa kilkanaście tysięcy zgłoszeń z całego świata.”

„Strasznie chciałabym mieć taki luz, żyć swobodnie i w każdej chwili potrafić powiedzieć coś w stylu: „o, to dla mojej dziewczyny”. Tymczasem wciąż, gdy listonosz pyta, do kogo paczka, mówię po prostu: „ja odbiorę, dziękuję”. A potem czasem jestem zła. Ale to jest takie stopniowe poszerzanie pola wolności i godności. Krok po kroku. Trzeba też szanować swój proces i swoją wrażliwość.”

Cały wywiad z Agnieszką Olszewską – do przeczytania w „Replice”, nr 43

Na zdjęciu Agnieszka Olszewska. Foto: Grzegorz Banszak

Z Ewaldem Widi (na zdjęciu z lewej), inspektorem ds. kryminalnych austriackiej policji, o tym, jak to jest być jawnym gejem policjantem i o tym, jak zakładał w Austrii organizację homoseksualnych policjantów/ek, rozmawia Andreas Citak

Z jakimi komentarzami kolegów w pracy spotkał się po coming oucie? “Na przykład mówiono mi: Wiesz, co, po tobie w ogóle nie widać, że jesteś gejem. Ciekawe, jakiej więc postaci się spodziewali? Że na mundur będę narzucał różowe boa? Albo słyszałem, że mówili: Wolę nie jechać z nim na patrol, bo jeszcze zacznie się do mnie dobierać. Ten mit jest głęboko zakorzeniony. A jak pytam, czy kiedykolwiek słyszeli, by policjant gej molestował kolegów, to odpowiadają, że nie, nigdy. A o przypadkach molestowania policjantek przez policjantów hetero słyszeli? Słyszeli.”

Wszystkich polskich gejów policjantów lub lesbijki policjantki, którzy chcą działać albo potrzebują wsparcia, Ewald Widi prosi o kontakt (po niemiecku lub po angielsku): [email protected]

Mejle po polsku prosimy kierować na adres: [email protected] – przetłumaczymy i prześlemy Ewaldowi

Cały wywiad z Ewaldem Widi – do przeczytania w Replice, nr 43