„Nauczyciel Roku i Mały Książę” – rozmowa z Przemkiem Staroniem, Nauczycielem Roku

Fragment wywiadu:

Jaka jest twoja historia dorastania jako geja?

Najwcześniejszy moment, który pamiętam: zerówka, mam 6 lat i taki przebłysk, że bawię się z kolegą, który był, można powiedzieć, ikonicznie ładny i myślę: „Ja to bym chciał ze Zbyszkiem wziąć ślub”. I zaraz potem: „Ale chwila, chwila – chłopak nie bierze ślubu z chłopakiem. Więc jak to jest, że ja jednak bym chciał ze Zbyszkiem?” Ale na 5 lat o tym zapominam. Jako 11-latek czytam mity greckie, a w nich są ci wszyscy piękni bogowie. Czytam o jakiejś nimfie, która wylądowała w ramionach pięknego, umięśnionego Apolla i myślę (Przemek głęboko wzdycha): „O Boże, jak ja bym chciał wylądować jak ta nimfa…” A ponieważ oprócz Apolla podobał mi się jeden kolega w szkole, potem drugi, a potem jeden nauczyciel, to powoli zaczęło mi świtać, że coś poważniejszego jest na rzeczy.

(…)

Poznałem przez internet chłopaka, z którym się zaprzyjaźniłem i dopiero po jakimś czasie skumałem, że to z mojej strony nie jest przyjaźń. Zakochałem się! On był hetero i o seksie nawet nie gadaliśmy, ale to była moja pierwsza, bardzo młodzieńcza i platoniczna miłość, co odkryłem po czasie. Niemniej, dotarło do mnie, że to „coś” z chłopakami to nie tylko biologia. W grę wchodzą też uczucia. Przede wszystkim uczucia.

Cały wywiad, którego autorem jest Mariusz Kurc, do przeczytania w „Replice” nr 81.

Fot. Paweł Spychalski

„Musi być nas więcej” – rozmowa z siatkarką Katarzyną Skorupą, byłą reprezentantką Polski

„W sporcie homofobia jest na tyle silna, że aby wywrzeć jakikolwiek nacisk, poruszyć temat, dać przykład, musi być nas więcej. Ale żeby było więcej, musi się zmienić podejście społeczeństwa, co oznacza długotrwały proces. Zdałam sobie właśnie sprawę, że jestem jedyną polską siatkarką, która wyoutowała się publicznie. I jedną z trzech bądź czterech wyoutowanych atletek na 38 milionów ludzi. Myślę, że to dobitnie pokazuje, że jest nas jeszcze zdecydowanie za mało.”

„Przywołam pewną historię, która mi się przydarzyła. W jednej z drużyn, w których grałam, była zasada, że można było wyjechać z kraju tylko za zgodą klubu. Dostałam więc informację, że wypuszczą mnie na dwa dni, o ile powiem kapitanowi, że lecę… do chłopaka. Czyli miałam do wyboru: albo skłamać, chociaż wszyscy doskonale wiedzieli, jaka jest prawda, ale zobaczyć się z dziewczyną, której nie widziałam od czterech miesięcy, albo powiedzieć prawdę.

Co wybrałaś?

Specjalnie pozostawię to bez odpowiedzi: niech każdy i każda sami odpowiedzą sobie na pytanie, co by zrobili w takiej sytuacji.”

Wywiad z Katarzyną Skorupą, którego autorką jest Julia Zagórska – do przeczytania w „Replice” nr 81.

Fot. arch. prywatne

„Chcę żyć w prawdzie” – rozmowa z Łukaszem Kachnowiczem, który przestał być księdzem i w sierpniu zrobił publiczny coming out

Początek wywiadu:

„Pierwszym polskim księdzem, który zrobił publiczny coming, był Krzysztof Charamsa w 2015 r. Z tym, że on wyszedł z szafy, będąc w Watykanie, a potem przeprowadził się do Barcelony. Ty jesteś drugi – ale pierwszy, który mieszka w Polsce.

Jest jeszcze inna różnica. Charamsa wyoutował się, nie odchodząc ze stanu kapłańskiego, choć oczywiście szybko został wyrzucony, czyli mówiąc elegancko: suspendowany, zawieszony. Ze mną było inaczej – ja publiczny coming out zrobiłem już praktycznie jako były ksiądz.

Dokładnie 14 sierpnia we wpisie na FB. Nie byłeś już wtedy księdzem?

Formalnie rzecz biorąc pismo informujące, że zostałem suspendowany, dostałem 19 sierpnia, ale przełożonych o odejściu poinformowałem 30 czerwca.

Jak?

W liście do biskupa. Myślałem o tym już od dawna, ale by nie robić dla kurii zamieszania, chciałem odejść w czasie, gdy podejmuje się organizacyjne decyzje na kolejne 12 miesięcy, ustala nowe grafiki itd., czyli właśnie w końcu czerwca.

Wyoutowałeś się w tym liście?

Tak. Napisałem, że jestem gejem i nie mogę dłużej akceptować rosnącej homofobii Kościoła, nie jestem w stanie godzić bycia księdzem i gejem w takiej sytuacji.”

Cały wywiad, którego autorem jest Mariusz Kurc, do przeczytania w „Replice” nr 81.

Fot. arch. prywatne

„Z nim wszystko jest „tak” – rozmowa z Eweliną Słowińską, mamą 14-letniego transpłciowego Aleksa

To była sobota. Listopad zeszłego roku. Przed coming outem było strasznie. Miał ogromną depresję. Nie mogliśmy ze sobą wytrzymać. Był wkurzony na cały świat. Większość czasu mieszkał z tatą. I pewnej soboty rano zaproponował, że mnie odprowadzi do metra. Zdziwiłam się, bo to był naprawdę taki czas, że nie mogliśmy już na siebie patrzeć. Tym razem chciał ze mną iść. Po drodze padło zdanie: „Mamo, bo chcę ci coś powiedzieć. Mamo, ja jestem chłopakiem.”

Ja powiedziałam „No OK”. Poszłam do swoich zajęć, on do swoich. Przyszłam do domu o osiemnastej i myślę sobie: ale jak to chłopakiem? Ja dopiero o tej osiemnastej usłyszałam to, co on mi powiedział rano. Kompletnie przez cały dzień nie zastanawiałam się nad tym, co on miał na myśli. Zadzwoniłam wtedy do jego ojca i okazało się, że on już wie. Spotkaliśmy się z Alkiem następnego dnia. I jak usiedliśmy w niedzielę, to przez 8 godzin rozmawialiśmy. Alek wszystko z siebie wyrzucił. Jak się czuł przez te wszystkie lata. Co to znaczy transpłciowość itp.

Jak się wtedy poczułaś?

W sobotę wieczorem chodziłam po ścianach. Chciałam działać. Natomiast w niedzielę to był najpiękniejszy dzień mojego życia. Taki naprawdę. Nie pamiętam, kiedy poczułam taką ulgę. Do dziś pamiętam, jak ten kamień spadł mi z serca. Nagle wszystko jest OK. Wszystko jest dobrze, wszystko mi się ułożyło… Począwszy od tych sukienek przez to, że nie lubił być dotykany… przez tą szermierkę, że lubił chodzić w kubraku, że nie lubił swojego imienia aż po depresję… W końcu… Wiem.”

Cały wywiad, którego autorką jest Agnieszka Rynowiecka –  do przeczytania w „Replice” nr 81.

Fot. Emila Oksentowicz

„Uśmiechów nie będzie” – rozmowa z małżeńską parą literatów Jackiem Dehnelem i Piotrem Tarczyńskim.

Uśmiechać się? A z jakiego powodu? Bo nie uznają mojego małżeństwa? Bo jestem obywatelem drugiej kategorii? Bo wciąż słyszę, jak mojego męża tytułuje się „przyjacielem” albo „kolegą”?

Wyjątkowo irytuje mnie postawa ludzi publicznie znanych, którzy są w sytuacji podobnej do naszej, a nie outują się – i nie tylko nie zabierają głosu w naszych sprawach, choć powinni, ale czasem nawet występują przeciwko własnej społeczności.

Słyszę głosy, że gdybyśmy tylko „cipki na patyku” nie wystawili na gdańskim Marszu Równości, to by nas pokochano i „sami jesteśmy sobie winni” Bzdura. Nie byłoby cipki, wymyślono by inną aferę.

W pierwszych dwóch tomach poezji sam zmieniłem zaimki w wierszach miłosnych z męskich na żeńskie. Jesteśmy tresowani do życia we wszechobecnej homofobii – w domu, w szkole, na tysiącach godzin katechezy przez lata.

Jak słucham opowieści wiadomego księdza typu: „Geje mają 6 tysięcy partnerów w ciągu doby”, to widać od razu, że on by chciał chociaż cząstkę tej liczby.

Cały wywiad, którego autorem jest Mariusz Kurc, do przeczytania w „Replice” nr 80.

Fot. Agata Kubis

„Hakujemy system?” – rozmowa z Aleksandrą Knapik i Kasią Gauzą, dziewczyną cispłciową i dziewczyną transpłciową, które wychowują synka, niebawem wezmą ślub.
Obie są aktywistkami

„Wasza pozycja w świecie (genderowo nieoczywista, złożona) wpływa na waszą polityczność? Na to jak rozumiecie politykę i na to, co chcecie do niej wnieść?
A: Nasze życie, nasze przygody – choćby z urzędem stanu cywilnego – pokazały, jak wiele w prawodawstwie jest luk. Na sprawie naszego ślubu urząd wyłożył się kilka razy.

Wyłożył?
K: Na początku nie dostałyśmy zgody. Ktoś może powiedzieć, że próbowałyśmy shakować system.

Ślubem?
K: Tak, bo figuruję jako Michał. Ale co zrobić? Takie mam dokumenty. Nie chciałyśmy nic hakować, chciałyśmy wziąć ślub z powodów rodzinnych, różnych.
A (spoglądając na Stasia): Najważniejszy tu leży.
K: W sumie pół roku to zajęło.
A: 9 miesięcy.
K: O matko, tak, rzeczywiście – 9 miesięcy, dopóki sąd nie stwierdził, że ślub jest zgodny z prawem. Prokuratorka z urzędu musiała być.

I bierzecie?
K: Bierzemy.

Ale gdybyś zaczęła tranzycję…
K: Nie mogę. Jeśli zacznę, musiałybyśmy wziąć rozwód najpierw.

Czyli to jest twoja decyzja…
K: (wzdycha) No tak. Moja decyzja.

(Cisza)

A: To jest trudne. Ciągle o tym mówimy w wywiadach: dla Kasi funkcjonowanie z męskimi dokumentami jest kłopotliwe, obawiamy się, że będzie coraz bardziej. Choćby kwestia szpitala. A co ze Stasiem? Jak będzie starszy, będzie musiał podawać „imię ojca“ tu czy tam, w szkole, podczas gdy w domu Kasia będzie dla niego mamą…
K: No właśnie.
A: No właśnie. Funkcjonując jako rodzina i domagając się zapewnienia ram prawnych dla naszego
związku i dla naszego dziecka, pokazujemy absurdy systemu. To nie jest żadna ochrona dzieci –
niedawanie nam praw! To jest serwowanie problemów naszemu dziecku, nam i wielu innym parom w podobnej sytuacji.”

Wywiad z Aleksandrą Knapik i Kasią Gauzą, którego autorką jest Marta Konarzewska – do
przeczytania w „Replice” nr 80.

Fot. Agata Kubis/.kolektyw