Z polsko-brazylijskim małżeństwem, MATEUSZEM i FABIEM DA COSTA, którzy w lockdownie stracili pracę i utrzymują się z erotycznych zdjęć i filmów na portalu OnlyFans, rozmawia Mariusz Kurc

Mateuszu, rok temu założyłeś razem ze swoim mężem Fabiem, Brazylijczykiem, konto na OnlyFans. Wrzuciliście dotąd kilkaset waszych erotycznych zdjęć i filmików. Uprawiacie seks ze sobą, a czasem zapraszacie innych chłopaków, również gwiazdy porno. Muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem waszego wyzwolenia. Jak do tego doszło?

Mateusz: (śmiech) Dziękuję, ale to nie tak łatwo z tym wyzwoleniem, nie tak prosto.

Jak się poznaliście?

M: Dziewięć lat temu w  Dubaju. Byłem wtedy stewardem w pewnych liniach lotniczych. Muzułmańskich. Fabio, jak się okazało, tak samo. Spotkaliśmy się na siłowni. Rozumiesz, kilka rzuconych ukradkiem spojrzeń, jakieś uśmiechy – w końcu podszedł i zapytał, czy możemy ćwiczyć na tej samej maszynie. (uśmiech) Zgodziłem się. Nic więcej wtedy się nie wydarzyło, ale Fabio wykonał wysiłek, by do mnie dotrzeć. To była siłownia dla pracowników naszych linii, wpisywaliśmy się tam na specjalną listę i on na niej zobaczył mój numer pracowniczy, po nim dotarł do nazwiska – tak znalazł mnie na social mediach. Odezwał się po kilku dniach, zapraszając na imprezę „do jakiegoś klubu”. Tu przypomnienie – jesteśmy w Dubaju, homoseksualizm jest zakazany, kultura jest dużo bardziej restrykcyjna niż w Polsce – jak dowiedzieć się, czy on jest gejem tak, jak ja? Zaprasza mnie na randkę czy na heterycką popijawę? Zapytałem, jaki klub lubi, podał nazwę jednego z trzech klubów, uchodzących za „gejowskie”, oczywiście tylko dla wtajemniczonych, underground – OK, to już wiedziałem, że chodzi o  randkę. Stawiłem się cały wystrojony i podekscytowany, tymczasem Fabio pojawia się z drugim gościem i mówi, że to jego chłopak. Byłem bardzo rozczarowany, ale ostatecznie nie zmarnowałem wieczoru, postanowiłem się dobrze bawić – skończyliśmy we trzech w sypialni. Fabio zerwał z tamtym chłopakiem trzy miesiące później, wtedy odezwał się ponownie, poszliśmy na drugą, już „oficjalną”, randkę.

I już kliknęło?

[restrict]M: Tak jakoś niepostrzeżenie zaczęliśmy widywać się codziennie, spędzać mnóstwo czasu – razem na siłkę, razem na lunch. No i oczywiście seks, wiadomo.

Jak to jest być parą gejowską w Zjednoczonych Emiratach Arabskich?

M: Nie jest łatwo i dlatego zdecydowaliśmy się w  końcu stamtąd wyjechać. Ale z  drugiej strony – dopiero po siedmiu latach, więc da się przeżyć. Nie możesz żyć jawnie, nie ma mowy o jakimś trzymaniu się za rękę, ale do tego byłem już, jako polski gej, przetrenowany. Natomiast co rusz słyszy się o jakichś najazdach policji na gejowskie imprezy – wchodzą do ludzi do domu i jeśli np. chłopaki tańczą ze sobą albo są w samych majtkach – to już jest problem, aresztowania. Trzeba mieć się na baczności.

Mieszkaliście razem?

M: Tak i nie. Mieszkaliśmy w tym samym pracowniczym budynku – ja na drugim piętrze, a Fabio na dwudziestym siódmym. Ciągle więc albo ja byłem u niego, albo on u mnie. Zresztą powiem ci, że dopiero od zeszłego roku w ZEA jest tak, że mężczyzna i kobieta niebędący małżeństwem mogą wynająć mieszkanie – wcześniej to było nielegalne.

W 2019 r. postanowiliśmy wziąć ślub w Rio de Janeiro, czyli u Fabia. Z tym też problem, wyszła dyskryminacja. W naszej firmie ludzie hetero dostają zwyczajowo okolicznościowy urlop, gdy biorą ślub – ale też zwyczajowo są pytani o żony czy mężów. Gdy Fabio został zapytany o żonę, odpowiedział, że nie będzie miał żony, tylko męża – urlopu nie dostał. Więc ja już nawet nie pytałem. Musieliśmy kombinować, by zgrać zwykłe urlopy, w  międzyczasie przygotować wszystkie formalności, ja – tłumaczenia dokumentów na portugalski – i udało się. Wzięliśmy ślub rano 15 marca 2019 r. w obecności dwóch zaprzyjaźnionych gejowskich par małżeńskich. Potem poszliśmy na Ipanemę upijać się Caipirinhą. Noc poślubna miała miejsce w samolocie, bo musieliśmy wracać do pracy. Na wesele wciąż czekamy, bo mieliśmy je zaplanowane na kwiecień 2020, tymczasem zdarzył się lockdown.

Z Dubaju przeprowadziliście się do Berlina, gdzie obecnie mieszkacie, tak?

M: Nie do końca. Po drodze był Poznań, z  którym czuję się związany, bo tu studiowałem (zarządzanie turystyką). A  pochodzę spod Gdańska. Po tym, jak rzuciliśmy pracę w liniach lotniczych, kilka miesięcy mieszkaliśmy właśnie w Poznaniu, Fabiowi się nawet spodobało, liznął trochę polskiego. W  Berlinie wylądowaliśmy późnym latem 2019. Ja znalazłem pracę jako menadżer w gejowskim hotelu Axel, a Fabio na recepcji w  szkole języków obcych. Obie prace straciliśmy kilka tygodni po tym, jak zaczął się lockdown.

Wtedy przyszedł pomysł, by zarabiać na OnlyFans?

M: Tak. To był mój pomysł. Fabia trzeba było namawiać.

Dziś utrzymujecie się tylko z OnlyFans?

M: Tak.

Wow.

M: OnlyFans eksplodowało w lockdownie – mnóstwo osób poszło tą samą drogą co my.

By prezentować własne filmy i zdjęcia porno, trzeba sporej otwartości seksualnej.

M: Zostałem wychowany w bardzo tradycyjnej, katolickiej rodzinie, w której o seksie po prostu się nie mówi.

Fabio: To jest super zabawne, ale nawet teraz, gdy mamy 34 i 35 lat i gdy np. oglądam film z rodzicami Mateusza i jest jakaś scena erotyczna, to sam czuję się skrępowany i wszyscy udajemy, że tej sceny po prostu nie ma.

M: Zrobiłem przed rodzicami coming out i tak dalej – ale sam seks, nie tylko gejowski, jest w  mojej rodzinie tematem tabu. Moja otwartość w tych kwestiach jest z jednej strony wyrazem moich naturalnych potrzeb – bardzo lubię seks, jestem też, co tu dużo gadać, ekshibicjonistą, lubię fotografować się nago i tak dalej… Ale z drugiej strony – jest trochę wyrazem buntu wobec tej zmowy milczenia. U Fabia jest inaczej…

F: Moja mama często rzuca erotyczne żarciki czy dzieli się plotkami – nawet takimi, których wcale nie chcę słyszeć – np. że ciocia taka a  taka podobno lubi anal. (śmiech) Rodziców nago widziałem setki razy w dzieciństwie, a jak dojrzewałem to byłem już zmęczony słuchaniem, jak mama ciągle mi powtarza: „Prezerwatywa – pamiętasz? Zakładaj prezerwatywę”.

A kiedy wyoutowałeś się przed rodzicami, Fabio?

F: Miałem jakieś 13 lat, gdy zorientowałem się, że podobają mi się chłopcy, ale moja homoseksualność nie była widoczna, nie byłem przegięty itd. Miałem dwóch wyoutowanych kolegów i oni obaj musieli znosić spore prześladowania w  szkole, dlatego sam postanowiłem siedzieć w szafie. W wieku jakichś 18 lat zaakceptowałem siebie już zupełnie i coraz bardziej zaczęły ciążyć mi kłamstwa, które musiałem powtarzać ludziom wokół mnie. Zwłaszcza, że po raz pierwszy zakochałem się i miałem chłopaka. Ileż można kłamać? W końcu więc, gdy miałem 21 lat, wyoutowałem się przed mamą, pisząc do niej list. Było trochę dziwnych pytań – np. czy chcę być kobietą – ale w sumie po kilku tygodniach było już w porządku. Jakiś czas później mama niemal nakazała mi wyjść z szafy przed tatą, bo też już miała dość okłamywania go. Bałem się, a wyszło nad wyraz spokojnie.

Widzę też z dzisiejszej perspektywy, że miałem wdrukowaną bardzo tradycyjną wizję związ ku – taką, która nie działa nawet w przypadku wielu par hetero, a co dopiero gejowskich. Gdy zakochałem się w Mateuszu – a ja nie zakochuję się łatwo, o nie – i już wiedziałem, że to jest ten mój mężczyzna, mój przyszły mąż, to myślałem, że przez resztę życia będę uprawiał seks już z tylko z nim. Może to jest bardzo romantyczne, ale nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością. Zrozumienie, że seks to nie miłość, że można te dwie sprawy oddzielić, że często popęd seksualny nie ma nic wspólnego z uczuciem, zajęło mi trochę czasu.

16 maja 2013 r. Brazylia zalegalizowała równość małżeńską – jak się czułeś?

F: Byłem szczęśliwy i bardzo dumny z mojego kraju, z  tego, że jestem Brazylijczykiem. Przekonania religijne ludzie mogą sobie mieć, ale one nie mogą mieć wpływu na prawo, które jest dla wszystkich – i nasz Sąd Najwyższy zachował się właśnie w ten sposób. To było wspaniałe.

W którymś momencie, pewnie przed OnlyFans otworzyliście związek, tak?

M: Po czterech latach zauważyliśmy, że wpadamy w  rutynę, w  stagnację. Nasze dni wyglądają podobnie i nasz seks też. Doszliśmy do momentu, w którym zaczęliśmy „dziadzieć”. W  końcu przeprowadziliśmy poważną rozmowę, siedzieliśmy obaj w samochodzie na parkingu, ja ze łzami w oczach i Fabio też. Opcje były takie, że albo zostaniemy przyjaciółmi, czyli tak naprawdę zakończymy związek, albo otworzymy się na doświadczenia seksu w innymi facetami, w trójkątach czy innych konfi guracjach. Fabio się zgodził. Nie bez oporów, ale zgodził się. Muszę powiedzieć, że to tchnęło nowe życie w nasz związek. A dziś widzę, że go scementowało. Pojechaliśmy np. na Paradę do Barcelony i poznaliśmy tam kilka par żyjących w otwartych związkach, świetnie się razem bawiliśmy. Zobaczyliśmy, że tak można. Że to działa – i u nas też zaczęło działać.

F: Ale musieliśmy jasno ustalić zasady. Mamy tak, że wszystko sobie mówimy. O najdzikszych fantazjach. A z drugiej strony, jeśli gdzieś się bawimy i np. Mateuszowi klimat odpowiada, a mnie nie – to wychodzimy i on nie może mieć pretensji.

M: A nieraz tak jest, gdy jesteśmy w Poznaniu czy Warszawie, że Fabio robi furorę, (śmiech) a  ja mniej. Za to ja, blondyn o  niebieskich oczach, mogę sobie odbić w Rio. (śmiech)

F: Ważne, by umieć ze sobą rozmawiać o seksie i swoich potrzebach – ciągle coś nowego wychodzi i jest do ustalenia; szczerość jest warunkiem koniecznym. Nieraz mamy szczegółowe dyskusje: „a mnie się nie podobało, że zrobiłeś z nim to albo to”. Trzeba przegadać.

M: Po jakimś czasie zaczęliśmy filmować, mnie obecność kamery dodatkowo nakręca. I teraz już wszystko rozumiesz – w lockdownie, obaj bez pracy – powiedziałem do Fabia: „Tyle razy się nagrywaliśmy albo ktoś nas nagrywał i te filmiki pewnie gdzieś krążą – czemu by na tym nie zarobić?”. Znów Fabio musiał to przetrawić, ale zgodził się.

F: Ktoś może powiedzieć, że to prostytuowanie się, sprzedawanie własnego ciała – nie przyjmuję takich argumentów, stanowczo protestuję. Każda praca to sprzedawanie czegoś, co się ma – umiejętności, wiedzy, czasu, różnych zdolności, talentów – ciała też. Nie tylko w tym sensie, że np. aktor też operuje ciałem. Każdy z nas! Zwykła urzędniczka w okienku na poczcie też „operuje” swoim ciałem w pracy.

Kto jest reżyserem waszych filmików?

M: Ja. (śmiech) Ja wszystko obmyślam, próbuję, gdzie ustawić kamerę, jak pada światło itd. A Fabio jest moją główną gwiazdą.

Te filmiki są stricte erotyczne, ale widać, że jesteście parą „na życie”.

F: Ja z początku byłem trochę niepewny, jak zareagują moi przyjaciele, znajomi. I sam siebie pytałem: jestem teraz aktorem porno? Nie, nie czuję się tak. A od znajomych dostałem kciuka w górę – również od tych hetero, co mają dzieci, dla których jesteśmy „wujkiem Fabiem i  wujkiem Mateuszem”. Sami zresztą w przyszłości też chcielibyśmy mieć dzieci.

M: Często dostajemy feedback od ludzi, że jest między nami „chemia” i to mnie bardzo cie szy. Kręcę to, co mnie samemu się podoba.

Właśnie. Nierzadko główną gwiazdą jest nie tyle Fabio, co sam jego tyłek. Mateuszu, widać, że po prostu uwielbiasz tyłek Fabia. Zresztą swój pokazywać też bardzo lubisz.

M: (uśmiech) Tak. Mam fetysz na męskie pośladki, co tu kryć. Tyłek Fabia jest fantastyczny! Zresztą Brazylijczycy w ogóle pod tym względem są „uprzywilejowani”. (śmiech)

Wśród facetów, których zapraszacie, rozpoznałem parę gwiazd porno. Josh Moore, Dato Foland…

M: Z Dato nawet się zakumplowaliśmy. Po prostu zagadałem do niego na Instagramie. Odpowiedział po pięciu minutach, był przyjazny, prostolinijny. Potem, gdy byliśmy w odwiedzinach u rodziny Fabia w Rio, okazało się, że Dato też jest w Rio – spędziliśmy ze sobą dużo czasu na plaży, na siłowni. A w seksie Dato jest profesjonalistą, od razu ma w głowie cały scenariusz, dyryguje, ustawia. (śmiech)

Andy Star.

M: Wielki power bottom – a skończyło się tak, że to on mnie bzyknął. (śmiech)

Mateuszu, jest jakaś gwiazda, o której marzysz?

M: Cutler X.

F: Mateusz jest uzależniony od porno. Ja na początku nawet nie wiedziałem, kim jest Dato Foland.

M: Od razu uzależniony. Po prostu bardzo lubię porno, znam wszystkie gwiazdy, studia itd. F: Jeśli już, to wolę amatorskie filmiki.

Jest różnica między seksem z gwiazdą porno a seksem z „amatorem”?

M: Jest. Gwiazdy porno to profesjonaliści – wiedzą, czego się od nich oczekuje, tyłek mają zawsze wypłukany, erekcja cały czas itd. I gwiazdy zwiększają ci popularność. „Mieliście seks z Ruslanem Angelo? Ale super, muszę zobaczyć!”. Ale za to są dość przewidywalni, natomiast amatorzy – mogą mieć jakieś niedociągnięcia czy coś, ale za to mogą cię naprawdę zaskoczyć.

F: Sporą dyskusję wywołała scena z  naszym seksem z Billym Vegą, trans chłopakiem. Pojawiły się komentarze, w  które chyba nie uwierzyłbym, gdybym ich nie zobaczył – np. że nie powinniśmy uprawiać seksu z „okaleczoną osobą”. Okaleczoną? Co za ignorancja! Billy jest mężczyzną, kropka! Przeszedł tranzycję, zaś same genitalia ma takie, jak miał – czyli po prostu ma cipkę, ale przecież człowieka nie defi niują genitalia! Reakcja wielu gejów na Billy’ego uzmysłowiła mi, że wewnątrz naszej społeczności jest dużo dyskryminacji. Były pytania do nas, czy my w  ogóle jesteśmy gejami, skoro uprawialiśmy seks z cipką. Nikt mi nie będzie mówił, czy jestem gejem, czy nie – jak któregoś dnia zechcę seksu z kobietą, to będę go miał i nikomu nic do tego.
Gdzie Billy ma się czuć u  siebie, jak nie wśród ludzi LGBT? Tymczasem z tej strony też spotykają go uprzedzenia? Niebywałe. Jestem czarnym gejem i  nie będę akceptował dyskryminacji w jakiekolwiek formie! Ludzie transpłciowi, niebinarni, transwestyci są częścią naszej społeczności tak samo jak ja.

M: Ja też tych uprzedzeń zupełnie nie rozumiem. Męskość to nie jest sztywne pojęcie. Sami uwielbiamy „RuPaul’s Drag Race” i na niejednej imprezie byliśmy w dragu. Wyglądaliśmy bardzo zabawnie, bo dość duże, muskularne z nas królowe, ale co tam.

Nowe filmiki czy zdjęcia wrzucacie właściwie codziennie, prawda?

M: Tak. To jest codzienne praca – i codzienna przyjemność.

Seks też jest codziennie? Czy to już zbyt intymne pytanie?

M: Akurat w tym tygodniu to rzeczywiście codziennie, ale gdy w  styczniu obaj przechodziliśmy covid, to nic, zero popędu przez cały miesiąc. Piękny nagi mężczyzna mógłby stanąć przede mną i nawet bym nie spojrzał. Na szczęście potem wszystko stopniowo wróciło. Też chciałbym podkreślić, że nie każdą zabawę zaraz kręcimy i wrzucamy.

F: Sporo chłopaków pisze do nas, że chciałoby wystąpić z nami w filmiku, ale w kominiarce, bez pokazywania twarzy. No, nie wiem, dla mnie chyba trochę czar pryska. Trzeba też być ostrożnym, by nie uzależnić się od fanów, od lajków, od aprobaty innych.

M: Dla mnie, poza źródłem utrzymania, OnlyFans jest też platformą do przełamywania wstydu, który osobom LGBT niestety towarzyszy często.

Chyba wiem, co masz na myśli. Dorastając, tyle razy słyszałem, że seks męsko-męski jest odpychający, że trudno się pozbyć tej myśli z tyłu głowy – mimo że moim zdaniem seks męsko-męski jest piękny.

F: Właśnie.

A nie boicie się, że skończą się wam pomysły?

M: O nie. (uśmiech) Sky is the limit![/restrict]

JASPER X CHARAZINSKY, czyli KACPER PORĘBSKI i PIOTR CHARAZIŃSKI, to para młodemu pokoleniu dobrze znana z Instagrama, YouTube’a, a przede wszystkim z TikToka, gdzie mają ponad milion obserwujących. W kwietniu zeszłego roku zrobili coming out. Jak się do niego przygotowywali? Dlaczego mama 16-letniego Kacpra zgodziła się przyjąć do domu siedem lat starszego od niego Piotrka? Czy kariera w Internecie to same przyjemności? Rozmowa Tomasza Piotrowskiego

W kwietniu zeszłego roku założyliście się ze swoimi fanami: „Jeśli uzyskamy po 100 tys. obserwacji na Instagramie, pocałujemy się”. A mieliście wtedy po ok. 50 tys. i nikt nie wiedział, że jesteście parą. 18 kwietnia wrzuciliście filmik z pocałunkiem – i coming outem. Był stres?

Kacper: To była najlepsza decyzja w naszym dotychczasowym życiu, a podjęta właściwie bez zastanowienia. Piotrek wymyślił zakład, który wydawał się nam totalnie nierealny, więc w żartach zaryzykowaliśmy.

Piotr: A dzięki temu wreszcie możemy być sobą i realizować to, co chcemy. Dużo łatwiej działa się, jeśli nie trzeba nikogo oszukiwać. Kryliśmy się, mówiliśmy, że jesteśmy przyjaciółmi, braćmi, a od 1,5 roku byliśmy w związku.

K: O czym nie wiedzieli nawet nasi rodzice.

P: Na mieście, ze względu na sytuację w Polsce, nie chodzimy za rękę, ani się nie całujemy, więc do ukrywania się byliśmy przyzwyczajeni.

Gdy obserwujących zaczęło szybko przybywać, pojawił się strach przed coming outem?

K: Ogromny. Panika: jak to zrobić, co dokładnie powiedzieć? Co stanie się potem?

[restrict]P: Filmik, który ostatecznie umieściliśmy na YouTubie, nagrywaliśmy kilka razy. Długo kombinowaliśmy, jak to wytłumaczyć, wydrukowaliśmy sobie scenariusz tej rozmowy, żeby nic nie pomylić. Premiera fi lmu była o 15:00, tuż przed widzieliśmy, że czeka na niego już kilka tysięcy osób . Wtedy pojawił się największy strach, bo wiadomo było, że zaraz klamka zapadnie.

Pierwsze reakcje?

K: Świetne! Część osób  była w szoku, inni pisali, że się domyślali, bo w końcu od ponad roku nagrywaliśmy razem filmiki na TikToku.

P: Zdarzały się i zdarzają nadal komentarze typu „Pedały!” itd., ale to są naprawdę jednostki.

Cofnijmy się nieco. Jak zaczął się wasz związek?

K: Na Tinderze.

P: A co najlepsze, Kacper w ogóle nie powinien był wtedy jeszcze Tindera używać, bo skończył ledwie 15 lat, skłamał tam. Cud, że w ogóle nas „złapało”, bo ja mieszkałem w Zawierciu, a Kacper w Łodzi – prawie 200 km odległości.

K: Piotrek napisał: „Hej, ja tylko na chwilkę. Chciałem ci powiedzieć, że ładnie wyglądasz”. Sam miał beznadziejne zdjęcie, ale dałem mu lajka, bo on mi dał superlajka. (śmiech) Rozmowa jednak się potoczyła. Trzy tygodnie później zaprosiłem go do domu.

Żeby założyć Tindera i w preferencjach wybrać tą samą płeć, trzeba wcześniej siebie zaakceptować.

K: Ja byłem tego pewny od samego początku. Już w podstawówce zawsze podobali mi się tylko chłopacy i miałem przez to problemy. Nie umiałem nawiązać relacji, zdarzały się wyzwiska. Nie akceptowali mnie, byłem dla nich „inny”. W gimnazjum było trochę lepiej, ale nie rozmawiałem prawie z nikim poza mamą i chociaż ona mi kiedyś powiedziała, że gdybym był gejem, to dla niej to nie byłby problem, to i tak bałem się powiedzieć.

P: Mi jakby „uciekało oko” w stronę chłopaków jakoś od 10. roku życia. Zupełnie nie zwracałem uwagi na dziewczyny, do dziś czasem trudno jest mi zapamiętać twarze dziewczyn, przepraszam. Jak wielu gejów, starałem się jakoś iść „normalną” drogą i miałem jedną relację z dziewczyną. Fizyczną. Ona upewniła mnie, że to nie to.

Piotrku, w comingoutowym filmie powiedziałeś o probie samobójczej.

P: Złożyło się na nią kilka problemów, brak samoakceptacji też. To było 6 lat temu. Nie miałem chęci do życia, nie wiedziałem, kim jestem, nie chciałem być taki… Pojechałem na studia – Informatykę na Politechnice Śląskiej w Gliwicach i przez dwa pierwsze miesiące nie miałem się do kogo odezwać. Mieszkałem w akademiku, wszyscy tam pili, imprezowali. Bałem się nowych relacji, siedziałem sam przed komputerem. Próbowałem wejść w związek z dziewczyną. Swoją orientację zaakceptowałem w wieku 21 lat. Założyłem Tindera, pierwsza randka, druga… a potem Kacper.

Jak wspominasz dorastanie w Zawierciu?

P: O homoseksualności w domu się nie mówiło, a na podwórku – jeśli ktoś chociaż przypominał osobę homoseksualną, to był od razu wyzywany. Nie było brane pod uwagę, że ktokolwiek z naszej paczki ziomków może być gejem.

K: Piotrek przed nimi idealnie udawał heteryka. W gimnazjum już pił i palił, a gdy zrobił prawo jazdy, całymi nocami jeździł po mieście ze znajomymi. Raz nawet ogolił się na łyso.

P: Powiedziałem im, że jestem gejem, gdy zacząłem być z Kacprem. Miałem 22 lata. Byli w totalnym szoku, ale stwierdzili, że dalej jestem ich ziomkiem. Stereotyp geja został dla nich obalony i mam wrażenie, że dzięki temu ich światopogląd jakoś się zmienił.

Sam też wyzywałeś innych od „pedałów”, Piotrku?

P: Tak. (opuszcza głowę) Oj tak. To była reakcja obronna. Pamiętam nawet, jak dwóch moich heteroseksualnych kolegów podejrzewałem o jakiś romans. Na moje nieszczęście to nie była prawda. (śmiech)

Było tak, że ktoś odwrócił się od was po coming oucie?

P: Nie. Straciłem przyjaciół, ale to raczej z mojej winy – pracujemy teraz tyle, że zaniedbałem relacje.

K: Nikt się ode mnie nie odwrócił, bo tak naprawdę… nie miał kto. Nie miałem stałych relacji, przyjaciół. Powiedziałem o orientacji mojej przyjaciółce w liceum, ona się ucieszyła, a potem byłem już sobą i tyle.

Kacprze, powiedziałeś, że na pierwszą randkę zaprosiłeś Piotrka do domu. Do rodziców?

K: Do mamy. Była akurat w pracy, a powiedziałem jej, że przychodzi do mnie koleżanka. (śmiech)

P: Przez pierwszy rok związku byłem Olą! Ola nawet raz zamontowała szafę i telewizor u Kacpra w domu, przywiozła też na święta choinkę! Przyjeżdżałem tylko wtedy, gdy mama Kacpra była w pracy.

K: Mama zaczęła coś podejrzewać przez kebaby. Znalazła w domu rachunek, na którym było nazwisko Piotrka. Zacząłem kombinować, że to brat tej Oli. Ofi cjalnie o naszym związku dowiedziała się dopiero z fi lmiku, ale musiało jej coś świtać, bo Piotrek praktycznie wprowadził się do nas w sierpniu 2019 r.

Jako kto?

P: Przyjechałem na jedną noc, zostałem na drugą, potem na kolejną – jako zwykły kolega. Oczywiście spałem w osobnym łóżku. Nie miałem w planach zostawać na stałe, ale jakoś tak wyszło. (śmiech)

Pod jednym dachem z teściową, która na dodatek nie wie, że jest teściową? Probuję to sobie wyobrazić.

P: Z intymnymi sprawami zawsze czekaliśmy, aż mama pójdzie do pracy! (śmiech) Mieliśmy też dobry argument, żeby razem mieszkać – wspólnie pracowaliśmy nad TikTokiem. A mama Kacpra jest cudowna, bardzo o nas obu dba.

K: Ciebie kocha chyba bardziej niż mnie! Swoją drogą dzięki TikTokowi mama poznała Piotrka lepiej. Jest fanką naszej twórczości, ogląda wszystko, co robimy. Wiedziała, że Piotrek jest normalną osobą – mimo swojego wieku! (śmiech)

Ty miałeś 16 lat. Piotrek jest od ciebie siedem lat starszy.

K: Na samym początku była nieco zaskoczona, ale szybko „diabeł” okazał się nie taki straszny.

Oficjalnie o związku dowiedziała się z waszego filmiku, gdy byliście razem już od 1,5 roku. Co powiedziała?

K: Przyszła i przytuliła nas. Już wcześniej traktowała nas tak, jakbyśmy byli razem. Film to była tylko kropka nad „i”.

Kilka miesięcy temu wyprowadziliście się od niej do własnego mieszkania. Płakała?

P: Oj, bardzo.

A twoja mama, Piotrku?

P: Nie miałem dobrego kontaktu z rodzicami. Byli przyzwyczajeni, że wracałem późno do domu, chodziłem do kolegów… W czasie gimnazjum dużo imprezowałem. Potem byłem już starszy i jak zniknąłem raz na noc do Łodzi, potem drugi, to już wiedzieli, że może wróci, może nie wróci. Moi rodzice nie mieli pojęcia, kim jestem, nigdy na „takie” tematy nie rozmawialiśmy. Dowiedzieli się o nas właściwie też z tego filmiku.

K: Ale już poznałem mamę Piotrka. Przyjechała do Łodzi z jego bratem kilka miesięcy temu.

P: Kacper od razu „kupił” moją mamę – słodkie oczka, uśmiech. Rodzice byli źli tylko o to, że nie powiedziałem im tego prosto w oczy, że dowiedzieli się razem z tysiącami innych osób .

Słyszałem w jednym z waszych filmikow, że Piotrek ma brata bliźniaka. Czemu nic o nim nie mówisz?

P: Nie rozmawiam z nim. Gdy miałem 14 lat, powiedział mojej babci, że paliłem papierosy. Dla mnie to była zdrada stanu i do dziś nie utrzymujemy kontaktu.

K: Za to jego młodszy brat jest naszym fanem, występuje czasem z nami w TikTokach.

Jak wyglądała wasza pierwsza randka?

K: Strasznie sztywno! To była moja pierwsza randka w życiu.

P: Przez trzy godziny siedzieliśmy obok siebie, ale ja zaprzyjaźniłem się bardziej z psem Kacpra niż z Kacprem.

A kiedy zaczął się związek?

K: Piotrek od początku mi się strasznie podobał. Wpisałem w Google: „Kiedy można powiedzieć kocham cię”. (Piotrek otwiera szeroko usta ze zdziwienia) Tam było napisane, że po dwóch miesiącach, więc tak zrobiłem. (śmiech)

P: Co?! To kiedy byś mi powiedział bez guglania?

K: Po tygodniu! To było moje pierwsze w życiu uczucie. Skąd miałem wiedzieć, kiedy mogę to zrobić? Bałem się powiedzieć tego prosto w oczy, więc napisałem SMS-a. Odpisał, że też mnie kocha.

Wasze konta na TikToku ogląda ponad milion osób . Skąd wziął się pomysł na to medium?

K: W Internecie działam już właściwie od pięciu lat – na YouTube. Dwa lata temu odkryłem TikToka, na nim pracuje się szybciej, Tik-Tok jest bardziej… ludzki? Pokazujemy swoje codzienne życie, siebie, jest jakby bardziej szczerze niż w innych social mediach.

P: Studia w Gliwicach mnie męczyły, rzuciłem je po dwóch miesiącach. Wróciłem do Zawiercia i zostałem pracownikiem fizycznym w odlewni metalu. Kacper pokazał mi, że można samorealizować się w Internecie, założyłem TikToka w marcu 2019 r. Trzy miesiące później przyszedłem do domu po ośmiu godzinach pracy fizycznej, włączyłem live’a na TikToku i… zarobiłem w ciągu godziny tyle, co przez cały dzień ciężkiej roboty. Zrozumiałem, że na tym powinienem się skupić.

K: Ja wychowałem się w erze youtuberów. Nie marzyłem o byciu strażakiem, tylko o byciu twórcą internetowym.

Jak można na tym zarobić?

P: Po pierwsze – reklamy, które wyświetlają się na YouTubie w trakcie naszych filmów. Po drugie robimy transmisje na żywo, w trakcie których można wpłacać nam datki. Dodatkowo prowadzimy kampanie reklamowe na naszych profilach dla różnych firm i mamy też własną markę odzieżową.

Czy zauważyliście po coming oucie, że inaczej zareagowały na wasz związek osoby z TikToka, Instagrama czy YouTube’a? Sądzę, że tych mediów używają osoby w rożnym wieku. Czy to ma wpływ na odbiór was?

K: TikTok jest zdecydowanie najbardziej tolerancyjny ze wszystkich social mediów.

P: Ja mam teorię, że to wynik tego, ze Tik-Tok był bardzo w Polsce wyśmiewany i ignorowany. Tego medium używały więc od początku osoby w pełni otwarte, niebojące się tego wyśmiania. Inaczej jest na Instagramie – gdy nasze zdjęcie jest na tyle popularne, że trafi a na główną stronę „Eksploruj”, to mamy masę negatywnych komentarzy. Podobnie na YouTubie.

Podobno coming out w social mediach nie działa na korzyść zasięgow. Zgadzacie się z tym?

K: W naszym przypadku było inaczej. Sam coming out był podyktowany tym, że ludzie jakby go chcieli – chcieli zobaczyć, jak się całujemy. Wiele osób  przyszło na Instagram z tolerancyjnego TikToka, to były dziesiątki tysięcy – i oni nie byli homofobami. Pewnie byłoby inaczej, gdybyśmy budowali nasz Instagram wokół innego contentu, a on… jest przecież o naszym gejowskim związku.

P: Nie jestem w stanie powiedzieć, czy zadziała to dobrze, czy źle dla twórcy internetowego, ale wiem, że zadziała to dobrze dla ogółu. Im więcej osób  LGBT+ zrobi coming out, tym lepiej.

Wasz coming out skłonił do tego inne osoby?

P: Dostaliśmy po nim tysiące wiadomości. Nie kłamię, mówiąc „tysiące”.

K: Kilkuset z nich informowało, że widząc, że nam nic się po coming oucie nie stało, też zdecydowali się powiedzieć rodzicom czy przyjaciołom.

P: Jeśli taka 14-letnia osoba ogląda nas codziennie, to chyba w końcu jej rodzice zauważą, co ona ogląda. Wiele dzieciaków ogląda nasze live’y z rodzicami. Dzięki temu oni też widzą normalne życie osób  LGBT+, oswajają się.

To jest trudne, gdy twoje życie jest jednocześnie tematem twojego publicznego istnienia?

P: Oddzielenie pracy w Internecie od życia prywatnego jest strasznie trudne. My jesteśmy w pracy przez 24 godziny na dobę. Nasze wspólne życie to nasza praca. Czasem mamy tego po prostu dość. Kłócimy się – niekiedy nawet w trakcie transmisji na żywo. Ja po prostu potrzebuję czasem chwili spokoju, ciszy, muszę odetchnąć. Kilka razy w roku wyjechałem sam, bez Kacpra na kilka dni.

Jak się widzicie w przyszłości? Piotrku, ty w jednym z filmików mówiłeś o dzieciach.

P: To w Polsce raczej szybko nie będzie możliwe.

K: Ja chcę wziąć ślub w Polsce, a wcześniej myślę o zaręczynach. Tego nikt nam nie zabroni.

Ten wywiad ludzie będą czytać w okolicach Walentynek.

P: To z tej okazji życzę wszystkim, by nie guglali, kiedy można powiedzieć „kocham”, tylko by to po prostu mówili. (śmiech)

K: (śmiech)[/restrict]

Z SANDRĄ RACIBORSKĄ i ANNĄ PARTYKĄ, parą blogerek znanych jako NINUSY, o problemie z alkoholem Sandry, o załamaniu nerwowym Ani, o ślubie w Danii i o tym, ile jest lesbijki w lesbijce, rozmawia Danuta Sowińska

Sandro, poznałam cię jesienią 2017 r. Na terapii w Gdańsku – obie leczyłyśmy się z uzależnienia od alkoholu. Kiedy picie stało się dla ciebie problemem?

Sandra: Przed 18. rokiem życia nie piłam alkoholu. Miałam wtedy zresztą chłopaka – to było zanim odkryłam moją homoseksualną orientację – i on też ani kropli alkoholu nie pił. Gdy ten związek się skończył, a wokół znajomi szaleli, pomyślałam: „No, to teraz sobie odbiję »stracony« czas abstynencji”. Przyjechałam do Gdańska, życie studenckie – wpadłam w tryb imprezowy. Ale niestety stopniowo, aczkolwiek dość szybko, picie przestało ograniczać się do imprez, zaczęłam pić też sama ze sobą. To się nazywa już „picie ryzykowne”. W tym samym czasie zorientowałam się, że jestem lesbijką, czyli jestem w mniejszości, nie mam tych samych praw, co „wszyscy”, na dodatek ta moja orientacja jest sprawą „kontrowersyjną”, choć powinna być neutralna. Jasne, że wystraszyłam się tego i wpadłam w popłoch, więc picie mogło po części i z tego też wynikać.

[restrict]Cały czas jednak funkcjonowałam normalnie, więc „na zewnątrz” wszystko wyglądało OK. Zrobiłam licencjat z historii sztuki, potem dostałam pracę w branży eventowej, w której alkohol jest właściwie stałym elementem z natury rzeczy – to usypiało moją czujność. Dopiero koło 2015 r., gdy miałam 27 lat, zorientowałam się, że mam problem. Próbowałam sobie sama z nim poradzić – nie wyszło, wylądowałam na terapii. W tym roku minie pięć lat, jak nie piję.

Nie chodziło też tylko o alkohol, tak?

S: Były używki typu amfetamina, także marijuana, którą popalałam, a moja ówczesna dziewczyna paliła jej sporo. Przez jakiś czas zresztą nie zdawałam sobie sprawy, że jestem uzależniona krzyżowo, byłam przekonana, że jointy „się nie liczą”. Mimo że nieraz jedno zastępowałam drugim. Ledwo kilka dni wytrzymywałam w trzeźwości, po czym coś mi tam w życiu nie wyszło, drobiazg jakiś, i natychmiast wpadałam w objęcia alkoholu z powrotem. Terapia, nawet jeśli na początku nie traktowałam jej serio, trochę mi jednak głowę „zryła”, odebrała komfort – jak wracałam do picia, to łapały mnie częściej wyrzuty sumienia.

Na jakim etapie byłaś, gdy zaczął się wasz związek?

Ania: Sandra była na takim etapie, że zaraz mi wyznała, że jest alkoholiczką i chciałaby się wyleczyć. Na mnie to wtedy wielkiego wrażenia nie zrobiło, bo dopiero się poznałyśmy. Sandra była dla mnie dziewczyną wyrwaną na Tinderze, nie wiedziałam, że to się rozwinie w coś poważnego. Na pierwszej randce wypiłyśmy morze tequili.

S: Tak naprawdę poznałyśmy się jeszcze w 2012 r., ale to była nieistotna, krótka rozmowa w klubie – poprosiłam Anię o papierosa, wymieniłyśmy kilka zdań i koniec. Potem trzy lata przerwy i ten Tinder. Po tej pierwszej randce zakrapianej tequilą Ania jak gdyby nigdy nic zamówiła taksówkę i pojechała do domu. Nawet się nie pocałowałyśmy! Byłam przekonana, że jej się nie spodobałam i że już się nie spotkamy. Ku mojemu zaskoczeniu, były następne randki – jedna bardziej romantyczna od drugiej. Pocałowałyśmy się dopiero na szóstej!

A: A jakoś miesiąc, może dwa później już mieszkałyśmy razem. Widzisz? Jak w stereotypie o lesbijkach!

Jak picie Sandry zafunkcjonowało w waszym związku?

S: Pamiętam dobrze ten dzień: po raz kolejny powiedziałam, że teraz to już na serio chcę przestać pić i że nie może być alkoholu wokół mnie. Wtedy nagle Ania wstała i zaczęła wrzucać do worka na śmieci butelki – pełne butelki whisky i inne. Po czym wyszła to wszystko wyrzucić. Tak po prostu. To było niesamowite. Na terapię dalej chodziłam, ale od tamtego dnia mamy dom bez alkoholu. Obowiązuje zasada, że żaden alkohol progu tego domu nie przekracza.

A: Najlepsze, że ja tego zdarzenia wcale tak dobrze nie pamiętam. Jak Sandra mi je przypominała, to owszem, kojarzę, ale dla mnie nie było to wtedy takie doniosłe.

Sandro, a co z pracą?

S: Zmieniłam. Najpierw przekwalifi kowałam się na HR, czyli każdego dnia od 8 do 16, trzeba wstać, jest obowiązek – tego potrzebowałam. A teraz pracuję w korporacji, gdzie zajmuję się social mediami i marketingiem, robię właśnie podyplomówkę w tym kierunku. W tak zwanym międzyczasie napisałam pracę magisterską, z której jestem dumna: „Lesbijski dyskurs w sztuce polskiej po 2010 roku”.

Gratulacje! No i zaistniałyście aktywistycznie w naszej społeczności. Zaczęło się od ślubu, a raczej od zapowiedzi ślubu. Na portalu Pomagam w 2017 r. napisałyście: „Jesteśmy parą kochających się kobiet, które postanowiły zalegalizować swój związek. Po licznych poszukiwaniach, ze względu na minimum formalności i przystępne ceny urzędowe, zdecydowałyśmy się na ślub w Danii. Obie pracujemy i studiujemy, nie zarabiamy jednak wystarczająco, aby odłożyć pełną kwotę. Koszty szacujemy na 2570 zł (bezpośredni lot, nocleg, tłumaczenie dokumentow, opłaty). Ten sam ślub w Polsce kosztowałby nas obie 200 zł. Niestety nie mamy do niego prawa. Pomożecie?”.

A: Prawdą jest, że nie miałyśmy odłożonej tej kasy, ale bardziej tym wpisem chciałyśmy zwrócić uwagę na problem, niż podreperować budżet. Chciałyśmy sprowokować dyskusję. Dyskryminacja ma wiele wymiarów, w tym czysto finansowy: nie dość, że nasz ślub będzie nieważny w Polsce, to jeszcze on nas kosztuje dużo więcej, niż gdybyśmy były parą hetero.

Był hejt w komentarzach.

S: I to ile! Konkret, nawet z groźbami. „Gwałt to antidotum na lesbijstwo”.

A: Albo „Ślub to biorą normalni ludzie, dewianci seksualni mogą co najwyżej zrobić cyrk i żałosną parodię”; „Taki to ślub jakby dymanie się psów na śmietniku nazwać miłością”; „Kiedyś gwałt był powszechny i lesbijek nie było!”.

S: Jak czytasz takie rzeczy, to tłumaczysz sobie, by tego nie brać „personalnie”, ale gdzieś tam to się w tobie odkłada, nie spływa tak zupełnie.

A: Niemniej ten hejt dał też nam kopa do działania.

Przygotowania do ślubu to był też początek waszego bloga?

A: Postanowiłyśmy wykorzystać ten szum, który powstał przy okazji zbiórki kasy. Główną pożywką bloga był temat ślubu. Dużo ludzi pytało, jak się poznałyśmy, dlaczego ślub będzie akurat w Danii (bo tam formalności jest najmniej, to jest europejskie Las Vegas), jakie kroki trzeba wykonać, by ten ślub wziąć. Z tych pytań zrodził się poradnik, w którym zebrałyśmy wszystkie informacje.

A sam ślub?

S: Wszystko było zaplanowane co do minuty – śniadanie, prysznic, czesanie, malowanie, ubieranie, godzina relaksu. O 13:00 pojawiłyśmy się w kopenhaskim Ratuszu, widok pięknego dziedzińca zatkał nam dech w piersiach. To był luty – a więc dodatkowo z okazji Walentynek wszędzie były serduszka. Atmosfera naszego święta i święta Miłości doskonale się uzupełniały. O 13:30 wywołano nasze nazwiska i weszłyśmy do małego pokoiku. Zamiast suchej, urzędowej formuły, urzędniczka, nie przestając się uśmiechać, skomplementowała nasze stroje i tatuaże, a potem zachwyciła się pogodą i w końcu, przypominając nam, na czym polega prawdziwa miłość, ogłosiła nas żoną i żoną.

A: Projekt „Ślub” się skończył, ale stwierdziłyśmy, że zostajemy w przestrzeni publicznej jako aktywistyczna para. Oprócz bloga, który jest opowieścią o codziennym życiu lesbijskiego małżeństwa, założyłyśmy profile na Facebooku i Instagramie. A swoją drogą bezpośrednio „nawigowałyśmy” do ślubu kilkanaście następnych jednopłciowych par.

S: Do pewnego momentu polityka jakby nas nie obchodziła, jednak całe to „zamieszanie” ze ślubem sprawiło, że zyskałyśmy polityczną świadomość. Zrozumiałyśmy, że nie możemy dłużej być bezczynne Nie interesujesz się polityką? To twój błąd, bo polityka interesuje się tobą – taka jest prawda… A w czasach, które miały nadejść, czyli tych obecnych, to się potwierdziło niewyobrażalnie. W 2018 r., na początku blogowania, miałyśmy poczucie, że możemy sporo zmienić, mocno współpracowałyśmy z Kampanią Przeciw Homofobii, z Queerowym Majem, jeździłyśmy na różne debaty, udzielałyśmy się, gdzie się dało. Jak tak teraz patrzę z dystansu, to z tamtej zbiórki nie wyniknął sam hejt – dużo dobrych rzeczy też wyniknęło. A kasy zebrałyśmy… więcej niż zakładałyśmy – cel był ustawiony na dwa tysiące, wpłacono dwukrotnie więcej.

A: Natomiast w 2019 r. homofobia wybuchła ze zdwojoną siłą – „strefy wolne od LGBT”, homofobusy, biskup Jędraszewski, mówiący, że jesteśmy „tęczową zarazą” – tamten rok skończył się dla mnie załamaniem nerwowym.

Serio? Załamaniem nerwowym?

A: Półtora miesiąca byłam na zwolnieniu z pracy (pracuję w bankowości, jestem analityczką), a całe załamanie trwało koło pół roku. To nie był pierwszy epizod depresyjny w moim życiu, ale zdecydowanie najgłębszy i najdłuższy. Wszystko wydaje ci się totalnie bez sensu, często nie masz siły choćby wstać. Albo jesteś na zwykłych zakupach i dostajesz ataku paniki bez wyraźnego powodu, wybiegasz ze sklepu.

Myślisz, że homofobia odegrała tu kluczową rolę?

A: Nie myślę, jestem pewna. Samobójstwo Milo Mazurkiewicz po prostu mnie dobiło. A niedługo potem był ten straszny Marsz w Białymstoku. Nie byłyśmy tam nawet, wystarczyły relacje – gdy słuchasz opowieści pobitych osób , które są twoimi znajomymi. Odchorowałam to w sensie dosłownym. Miałam poczucie totalnej beznadziei – że tyle fajnych ludzi poświęca tyle czasu, by coś robić, działać – i z tego absolutnie nic nie wynika, nie widać zmiany na lepsze, tylko wręcz na gorsze. Zatęskniłam za czasami, gdy żyłam w błogiej ignorancji i miałam „święty spokój”, choć to przecież złudne jest. Żadnego „świętego spokoju” nie mamy. Niemniej w całym moim 30-letnim życiu nie odczuwałam homofobii tak bardzo, jak w 2019 roku – i ta sytuacja dziś nie jest lepsza. Ja ją odczuwam w tym momencie, gdy to mówię i za minutę i za godzinę też będę czuła – nie jestem człowiekiem z równymi prawami w moim kraju, to wisi nade mną, nad nami jako całą społecznością. Wisi i przytłacza.

Załamanie było niecały rok temu, ale pamiętam tylko jakieś fragmenty: Sandra zabrała mnie do psychiatry, do którego chodziłam regularnie, ponieważ od wielu lat biorę antydepresanty. Dzięki dobrze dobranym lekom po woli wróciłam do życia. Ale do dziś nie jestem na takim poziomie energii jak wcześniej.

Jak szłyśmy w Marszach Równości w Gdańsku, trochę się bałyśmy, ale na dobrą sprawę nie wierzyłyśmy, że może nam się coś stać. W Gdańsku zawsze stała mała kontrmanifestacja, na trasie Marszu rzucała się na ziemię i blokowała nas ta była radna PiS Kołakowska – ale nie czułyśmy zagrożenia, to było bardziej tragikomiczne niż straszne. A teraz bywa, że jestem przerażona. Przy kluczyku od auta mam tęczową smycz – przyłapuję się na tym, że gdy zamykam samochód, to klucz chowam do kieszeni błyskawicznie i rozglądam się, czy ktoś widział. Mogłabym tę smycz odczepić w ogóle, ale to byłaby już zupełna porażka, nie? Na Marsz nie wyobrażam sobie pójść. Tchórzostwo totalne, ale trudno, sytuacja jest na tyle ciężka, że każdy musi oceniać swoje siły i też dbać o siebie.

S: Przed załamaniem Ani mnie zmarł tata – to też był strasznie trudny czas, również ze względu na utrzymanie się w trzeźwości. Tata odchodził w bólu, rak – i odmawiał przyjmowania morfi ny, bo bał się, że się uzależni. Musiałam go namawiać. Miałam te substancje na wyciągnięcie ręki… Wiedziałam, że muszę wytrzymać, nie mogę tego spieprzyć. A jak zaczęła się pandemia, to wszędzie pojawił się alkohol w formie niespożywczej…

3% osób  w Polsce jest uzależnionych od alkoholu. Odsetek osób LGBT+, które zgłosiły się na leczenie to aż 13%. Uzależnionych osób LGBT jest oczywiście zapewne dużo więcej. Jednocześnie, my, osoby LGBT, jakby wypieramy fakt, że żyjemy w nieustannym stresie mniejszościowym. Tak bardzo chcemy się „wpasować”, że często jednak nie wytrzymujemy napięcia. Wiem, o czym mowię – rownież z autopsji. Sandro, to, że jesteś lesbijką żyjącą w Polsce, kraju tak homofobicznym, przyczyniło się do twojego problemu alkoholowego? Jak myślisz?

S: Bez dwóch zdań. Choćby pierwsza z brzegu rzecz, czyli outowanie się. Ciągle musisz kalkulować, czy to zrobić, czy nie. Czy to będzie bezpieczne? Nie wystarczy wyjść z szafy przed rodzicami i pozamiatane. To się nigdy nie kończy, tylko najwyżej staje się po jakimś czasie łatwiejsze, bo nabierasz wprawy. Ale np. mamy nowych sąsiadów – i już człowiek główkuje: powiedzieć temu panu, że Ania jest moją żoną, czy może, że współlokatorką? Czy on jest w porządku, czy może to jakiś wariat, który będzie zatruwał nam życie i nie wiem, podpali nam wycieraczkę? Ludzie hetero nie zastanawiają się nad takimi sprawami w ogóle, a my musimy ciągle. Nie ma siły, to się musi odcisnąć na psychice. Taki codzienny „stresik”, codzienne poczucie, że nie wiesz, czy gdzieś możesz być całkowicie sobą, czy nie. W takiej sytuacji chce się często po prostu zapomnieć, poczuć ulgę – no i wtedy wiadomo.

A mnie zdarzyła się jedna „terapeutka”, która twierdziła, że po wyleczeniu mojego alkoholizmu możemy „wziąć się” za mój homoseksualizm – zachęcała mnie. Autentyk. To było kilka lat temu, byłam już dorosła – a wyobrażasz sobie, co czuje nastolatek LGBT, który trafi a do takiej „specjalistki”? Natomiast pochwalę Monar w Gdańsku – dzięki nam zmienili nazwę warsztatów z „Komunikacji damsko-męskiej” na „Komunikację par”. Mała rzecz, ale ważna, bo chodzi o to, by pary jednopłciowe poczuły, że to jest też dla nich – dla nas. Że nie jesteśmy intruzami niebranymi pod uwagę.

A: Strach i niepewność co do tego, czy masz do czynienia z homofobem, czy nie, sprawia, że terapie dla osób  LGBT z uzależnieniami często nie mają sensu, bo ludzie obawiają się outować i np. opowiadając o sobie, zmieniają płeć swojej partnerki czy partnera. Terapeucie w takiej sytuacji trudno jest pomóc, nawet gdy jest absolutnie LGBT-friendly i błędne koło się zamyka.

S: Wiele osób  LGBT idzie za głosem homofobów i ma tendencję do umniejszania znaczenia orientacji seksualnej. A ja powiedziałabym, że ta moja „lesbijskość” to jest jakieś 50% mnie – i wcale nie chodzi o seks, tylko o uczucia i o codzienne życie – o to, kim jestem i z kim jestem każdego dnia. Szczególnie w takim kraju jak nasz, gdzie robisz za wroga społecznego.

Dziewczyny prowadzą blog i kanały w social mediach jako Ninusy. Jeśli macie do nich pytania, możecie śmiało kontaktować się przez Instagram @ninusy_ lub Facebook [/restrict]