„Homoseksualizm z IPN-u” – na 10-lecie „Homobiografii” i tuż przed drugim, uzupełnionym wydaniem „Gejerelu” z Krzysztofem Tomasikiem rozmawia Kinga Dunin

„Dla mnie nie jest problemem, że Jerzy Zawieyski uprawiał seks nie tylko ze swoim wieloletnim partnerem, który prawdopodobnie o tym wiedział i sam miał przygody. Gorzej, że wykorzystywał pozycję i pieniądze, nakłaniając do seksu młodych chłopaków. A w „Dziennikach” kreował się na aseksualnego mędrca zatroskanego jedynie losami kraju.”

„Próbowano homoseksualistów opisać i policzyć. Zlecano raporty. Powstały cztery teczki, większość materiałów pochodzi z lat 1962-63. Doliczono się 778 homoseksualistów, z tego w Warszawie – 250, Łodzi – 190, Katowicach – 160, Wrocławiu – 128, Gdańsku – 50”

„Knajpy, pikiety, imprezy, całe tzw. środowisko – to był margines. Większość czuła się bardzo samotna, tkwili w związkach małżeńskich, w których zapewne nie tylko oni cierpieli”

 

Cały wywiad – do przeczytania w „Replice” nr 73

Foto: Marcos Rodriguez Velo “Enter_the_Room”

„Siła spokoju” – z Chabrem, prezesem Kampanii Przeciw Homofobii w latach 2012-2018, rozmawia Mariusz Kurc.

„Gdy patrzę na wyciągi z konta KPH, widzę tych wszystkich ludzi, którzy dali nam własne pieniądze. Zaufali. Jest odpowiedzialność i mobilizacja: nie można ich zawieść”

„Do 18. czy 19. roku życia nie miałam po prostu „narzędzi”, by swą tożsamość odpowiednio nazwać. Nie znałam tych wszystkich pojęć. Wiedziałam, że jestem dziewczyną inną od innych dziewczyn – tyle. Choć jak dziś spoglądam na zdjęcia z dzieciństwa, to wyglądam jak uroczy, okrąglutki chłopiec (śmiech).

Nie orientowałam się, że może istnieć coś takiego jak niebinarność płciowa. Kwestionowanie płci, choćby refleksja nad tym, jak ona jest konstruowana w twojej głowie – to było poza zasięgiem. Przyszło później. Skonstatowałam, że nie czuję się mocno „przywiązana” do żadnej z płci. To jest dość wyzwalające. Jestem Chaber.”

„Dziś jest z pewnością łatwiej działać na rzecz LGBT niż np. w latach 90. – bez ówczesnych działaczy nie byłoby KPH w dzisiejszym kształcie, jestem o tym przekonana – ale wciąż regularnie wylewa się na nas wiadro gówna. Musisz to przyjąć na klatę, nie zwariować, przemyśleć, odpowiedzieć – i dalej robić swoje.”

 

Cały wywiad – do przeczytania w „Replice” nr 73.

Foto: Marcin Rodzinka

„Grzecznym chłopcem nie jestem” – z Markiem Błaszczykiem, tatą lesbijki, prezesem nowo powstałego stowarzyszenia My, Rodzice, skupiającego rodziców osób LGBT, rozmawia Mariusz Kurc.

„Jesteśmy grupą rodziców osób LGBT z różnych roczników Akademii Zaangażowanego Rodzica przy Kampanii Przeciw Homofobii. Jak na towarzystwo hetero, sporo o LGBT wiemy – i to nie dlatego, że poczytaliśmy, tylko odebraliśmy lekcję życia, na własnej skórze”

„Kościół, który pamiętam z PRL-u, lat mojej młodości, ma się nijak do dzisiejszego Kościoła, pełnego wściekłych, nienawistnych ludzi, którzy chcieliby robić krzywdę mojej córce”

„Niektórzy rodzice są prawdziwymi mistrzami w niezauważaniu oczywistości. Dziecko nieraz daje tysiąc wskazówek – a to komputer otwarty na jakiejś gejowskiej czy lesbijskiej stronie i zostawiony, a to „Replika” leżąca na biurku niby przypadkowo… A rodzic nic. Taki „mechanizm obronny”.

 

Cały wywiad – do przeczytania w „Replice” nr 73.

Foto: Marcin Niewirowicz

„Edi” – portret Edyty Górniak z tęczowej perspektywy, z wypowiedziami samej gwiazdy oraz jej fanów gejów, kreśli jeden z nich – dziennikarz i bloger Piotr Grabarczyk.

„Jest 1995 rok, przed chwilą świętowałem szóste urodziny, na które dostałem kolejną do kolekcji lalkę Barbie, a w zaciszu pokoju zasłuchuję się w piosence usłyszanej u siostry mojej mamy. Tak wpadła mi w ucho, że poprosiłem o nagranie jej na obu stronach kasety, aby nic nie mąciło upajania się dźwiękami i pięknym głosem… Edyty Górniak. Tą piosenką był osławiony „Dotyk”, a ja nie wiedziałem jeszcze, co szykuje mi życie. Choć przyznacie, że dobór zabawek i upodobania muzyczne były z perspektywy czasu dość znaczącą wskazówką. Nie spodziewałem się na pewno, że blisko 20 lat później stanę oko w oko z autorką mojego niegdysiejszego przeboju…”

„To był jeden z tych koncertów, które na pewno zapamiętam. Bardzo rzadko występuję tak blisko publiczności, jak dzieje się to właśnie w klubach. To dość niezwykłe doznanie dla mnie w porównaniu do gal sylwestrowych czy festiwali. Atmosfera była wtedy tak niezwykła i tak inna od moich wcześniejszych doświadczeń, że myślałam nawet, czy nie wyprodukować trasy klubowej, aby wesprzeć swoją obecnością, miłością i muzyką całą społeczność gejowską w Polsce – mówi mi Edyta Górniak o swym specjalnym koncercie w gejowskim klubie Glam w Warszawie.”

 

Cały tekst Piotra Grabarczyka – do przeczytania w „Replice” nr 72.

Fot: Jacek Grąbczewski

„Zobaczyli nas!” – na 15-lecie akcji Kampanii Przeciw Homofobii „Niech Nas Zobaczą”, specjalnie dla „Repliki” pisze o niej ówczesny prezes organizacji – Robert Biedroń.

„Kampania Przeciw Homofobii istniała ledwo rok, gdy jesienią 2002 r. na nasze spotkania zaczęła przychodzić fotografka Karolina Breguła. Przedstawiając swój pomysł, opowiedziała, że niedawno spędziła jakiś czas w Szwecji, gdzie dzieliła mieszkanie z polską parą gejów. Gdy rodzice jednego z nich zapowiedzieli, że przyjeżdżają w odwiedziny, ci faceci wpadli w panikę – zaczęli sprzątać wszystko, co wskazywałoby, że są parą lub że są gejami. Mieli być tylko kolegami! Zniknęły wspólne zdjęcia, z sypialni zrobili pokój jednego z nich, każda „niestosowna” książka czy „kojarzący się” plakat zostały schowane. Karolina była zszokowana – ze swoją homoseksualnością nie mieli problemu, ale nie mieściło im się w głowie, że mogliby żyć jawnie wobec rodziców. Odgrywanie szopki uznali za coś naturalnego. „Co z tą Polską jest, że nasi geje odstawiają taki cyrk? Trzeba to zmienić!” – po czym wyjawiła, że chce zrobić zdjęcia polskim parom homoseksualnym, dodając: „Tych zdjęć musi być dużo, musi być jasne, że to są pary i zdjęcia pokażemy publicznie”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Akcja ruszyła w marcu 2003 r. i wywołała pierwsza w Polsce ogromną debatę publiczną o homoseksualności.

 

Cały tekst Roberta Biedronia – do przeczytania w „Replice” nr 72.

Fot: Agata Kubis

„Miłość i medytacja” – o swych „kobiecych” rysunkach, o emigracji w Danii, o ukochanym Mikkelu, o buddyzmie, aktywizmie LGBT i życiu z wirusem HIV mówi rysownik Bartek Arobal Kociemba w rozmowie z Joanną Ostrowską.

O queerowej grupie medytacyjnej: Rozmawiałem na temat rozpoczęcia queerowej grupy medytacyjnej z przyjaciółmi z warszawskiej Shambhali i postanowiliśmy spróbować. Jesienią zeszłego roku poprowadziliśmy pierwsze tego typu spotkanie. Wspólnie medytowaliśmy, rozmawialiśmy o tym, jak to jest być LGBT+ teraz w Polsce, w Warszawie, jak czujemy się w naszej społeczności i czy w ogóle jej doświadczamy. To też jedna z inspiracji, by stworzyć bezpieczną przestrzeń, w której możemy być ze sobą i razem zadawać sobie pytania, kim jesteśmy, jak możemy tworzyć autentyczne relacje oraz otwarcie manifestować je w społeczeństwie. Spotkania odbywają się mniej więcej raz w miesiącu. Są otwarte również dla osób hetero, które chcą dowiedzieć się więcej o nas i naszych doświadczeniach.

O swoim chłopaku: Mój ukochany Mikkel jest w moim wieku. Ma blond włosy, duże szaroniebieskie oczy. Ma ogromne serce i jest niesamowicie zdyscyplinowany. Sądzę, że jest wizjonerem. Jestem fanem jego talentu (architekt). Lubi rośliny, z wakacji przywozi nasiona i szczepki roślin w plastikowych butelkach. Potrafi zjednać sobie chyba każdego. Po prostu czujesz się przy nim dobrze. Świetnie tańczy i jak ma ochotę, to fantastycznie gotuje.

O HIV: Miałem poczucie winy i wstydu, że się zaraziłem. Na jakiś poziomie dochodziło to emocjonalnego wyparcia. Bywa, że wciąż czuję obawy w związku z reakcjami ludzi na HIV, ale świadomość, że moje zdrowie jest pod kontrolą i nie zarażam – daje mi dużo ulgi.

 

Cały wywiad Joanny Ostrowskiej – do przeczytania w „Replice” nr 72.

Fot: arch. pryw.

„Imprezowe dziewczyny” – Mariola Dyńdo i Marta Gajerska są razem od 11 lat – i od 11 lat organizują imprezy kobiece na Śląsku. Rozmowa Ewy Tomaszewicz.

Selekcję na imprezach mamy, ale nie pod względem ubioru. Nieważne, czy wyglądasz, jakbyś się z wesela urwała, czy założysz dres, wejdziesz. Wejdą osoby transseksualne, facetów też czasami wpuszczamy, ale muszą założyć perukę. Mamy na tę okoliczność kilka peruk, ale często przychodzą już przebrani, tak im się podobają te imprezy. Nie wpuszczamy tylko osób, które są pod wpływem alkoholu czy narkotyków. I agresywnych. Za agresję jest wylot z imprezy.

Wpuściłyśmy księdza na kolędę. Przyszedł, patrzy na listę i mówi: „O, tu mieszkają pani Mariola i pani Marta… Panie są siostrami?” „Nie.” „Kuzynkami?”. „Nie. Jesteśmy razem, od jedenastu lat”. Cisza. Przeraził się. Chwilę ochłonął i zaczął pytać, jak nam się w ogóle żyje, jak to jest. Nawet nas przeprosił, że nas wypytuje, ale, jak mówił, nigdy takiej pary nie spotkał.
Cały tekst Ewy Tomaszewicz – do przeczytania w „Replice” nr 72

Fot: arch. pryw.