Devil Is a Bottom, USA, 2000, reż. Bud Light, wyk. B. Harper
Marzenia czasami się, niestety, spełniają. Trzeba więc bardzo uważać na to, czego się pragnie. W diabelnie przewrotnej komedii Buda Lighta trzech niezadowolonych ze swego życia kumpli wzywa przed lustrem Mefistofelesa, który ma spełnić ich życzenia. Jeden bohater pożąda miłości, drugi pieniędzy, trzeci cierpi z powodu pewnych niedostatków anatomicznych. Każdy z nich ochoczo odda nieśmiertelną duszę, ale szatan będzie chciał czegoś jeszcze… Już sam tytuł -„Diabeł jest pasywny” – sugeruje zawarte w dziele przesłanie. Dobro i zło nie pochodzą z kosmosu czy krain fantastycznych. To obdarzony wolną wolą człowiek, poprzez swe aktywne działania, dokonuje wyborów. Reprezentanci Nieba albo Piekła mogą jedynie pomoc zrealizować to, co każdemu w duszy i innych organach gra. Szatan (gra go Blake Harper o szelmowskim uśmiechu) z filmu Lighta jest jak Woland z „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa. Nie przychodzi na ten świat, ani by go zbawić, ani by go zniszczyć, lecz by zaspokoić ludzkie żądze. Obnaża dzięki temu ich złudność. Gdyż miłość szybko się kończy, pieniądze szczęścia nie dają. A jeśli chodzi o szczegóły anatomiczne… Cóż, tu sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Diabelski chichot słychać w filmie Lighta do samego końca. Skoro bowiem pasywność to cnota z piekła rodem, lepiej jednak podejmować jakieś, choćby nawet ryzykowne, ruchy, i posuwać się do przodu niż stać w miejscu i biernie ulegać temu, co los przyniesie. Pewnie niejednokrotnie zbłądzimy na manowce, ale i na manowcach można znaleźć swój raj, niekoniecznie taki z kościelnych nauk.
Czyż zresztą nie jest paradoksem, że fi lm o ciemnej stronie mocy zrealizował twórca noszący nazwisko Light (czyli Światło)? Bo i ze światłem rożnie bywa. To na końcu długiego, wąskiego i mrocznego tunelu często okazuje się lampką alarmową.
Tekst z nr 39/9-10 2012.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.
