Wyd. W.A.B. 2022
Od paru lat emancypacja osób transpłciowych nie idzie do przodu, tylko gna. Dotyczy to zwłaszcza młodych, wręcz nastolatków_tek. Samą transpłciowość rozumie się dziś inaczej niż nawet 15 lat temu, doszło też pojęcie niebinarności, która oczywiście istniała i wcześniej, ale była nienazwana. Osób niebinarnych niekoniecznie jest dziś więcej, ale osób świadomych swojej niebinarności i mówiących o niej – na pewno. Autorki „Mów o mnie ono” zauważyły tę pędzącą zmianę i zajęły się nią od swojej zawodowej strony; nie są naukowczyniami, ale dziennikarkami, reportażystkami. A także, a może przede wszystkim, są mamami queerowych (transpłciowych/niebinarnych) dzieci. Nie ma więc mowy o spojrzeniu chłodnym okiem, i bardzo dobrze. Są gorące opisy uczuć, rodzinnych kłótni, szukania sukienki na studniówkę dla osoby, której rodzice jeszcze całkiem niedawno myśleli, że to chłopak, syn. Jest cała sprawa zaimków, która niektórym wydaje się tak trudna. „Mów o mnie ono” to zbiór tekstów podejmujących temat z różnych perspektyw – od historii kilkorga trans/niebinarnych nastolatków_ tek przez spojrzenie ich rodzin aż do bardziej socjologicznych analiz. Pojawia się też odpowiedź na pytanie, dlaczego jest tak, że wśród dzisiejszych nastolatków_tek częściej ujawniają się trans chłopaki niż trans dziewczyny. Jest głos psychologów_żek i aktywistów_tek. Są teksty o transfobii i o tym, skąd wziął się terfizm (specyficzna jej odmiana). Czyta się jednym tchem, bo biorąc pod uwagę, jak gwałtownie opisane zmiany zachodzą tu i teraz, mamy do czynienia ze świetnie napisaną „książką akcji non-fiction”. (Mariusz Kurc)
Tekst z nr 101/1-2 2023.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.
