„Nikt nas sobie nie wyobraził” – pisała amerykańska poetka Adrienne Rich w klasycznym tomie lesbijskiej poezji homoerotycznej „21 wierszy miłosnych”. Nieprzypadkowo ten właśnie cytat stanowi motto najnowszego tomiku poetyckiego Anny Adamowicz aka Laury Osińskiej, laureatki Nagrody im. Wisławy Szymborskiej za rok 2019. Tom „zmyśl[ ] zmysł” jest bowiem hołdem dla poezji Rich. Adamowicz pisze oszczędnie i dojrzale, nasycając frazę saficką energią i podobnie zanurzając ją w intensywnym doświadczeniu lesbijskiej cielesności – wyrażającej się na płaszczyźnie zarówno seksualnej, jak i codziennego „krzątactwa”. W 32 wierszach składających się na tomik znajdziemy odwołania zarówno do klasyków europejskiego malarstwa, jak i Lany del Rey, Paktofoniki czy „Portretu kobiety w ogniu”. Gęsto tu od kontekstów i odniesień (pop)kulturowych, a jednak wyrazistą nicią splatającą te rozproszone wątki pozostają saficka tradycja poezji miłosnej i modernistyczna wiara w ocalającą siłę miłości, nawet jeśli burzliwej. Ta zaś najlepiej wyraża się poprzez sztukę, przefiltrowaną przez wrażliwość polityczną, jak we fragmencie: „nie pamiętam o kulturze gwałtu / nie pamiętam o mowie nienawiści / […] jestem z tobą w łóżku / dłonie mam pełne ciebie usta mam pełne ciebie / głowę mam pełną oksytocyny”. Interwencją w rzeczywistość staje się samo zabranie głosu. (Małgorzata Tarnowska)
Tekst z nr 97 / 5-6 2022.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.
