Podtytuł brzmi: „O odmienności w hiszpańskiej prozie homoerotycznej na przełomie XX i XX w.” Książka dla tych, co interesują się krytycznym literaturoznawstwem i dla tych, które pociąga kultura Hiszpanii. A także dla głodnych queerowania innych kulturowych przestrzeni niż tylko (wciąż jednak najsilniej eksploatowana na gruncie queer studies) anglosaska. Takie nazwiska (teoretyków), jak Alfredo Martinez Expósito czy Alberto Mira niewiele powiedzą większości z nas. Podobnie jak nazwiska pisarzy reprezentujących interesującą autora hiszpańską literaturę homoerotyczną (José Luis de Juana, Luisa G. Martina, czy Álvara Pombo), ale już Federico Garcia Lorca (otwierający książkę specjalny dodatek z „epoki”) jest powszechnie znany i pobudza wyobraźnię – ku zaśpiewnej poezji, ku miłosnemu cierpieniu cante jondo, ku flamenco… Pozostali zaś pobudzają ciekawość. Wszyscy reprezentują literaturę najnowszą i „piszą już nie tylko wbrew kulturze głównego nurtu, ale także w sposób krytyczny wobec wielkomiejskich środowisk gejowskich oraz samej polityki emancypacyjnej mniejszości seksualnych”. Nie trzeba ich znać, by o nich czytać. Oprócz analiz literaturoznawczych książka oferuje streszczenia omawianych powieści, a autor obiecuje we wstępie, że dołożył wszelkich starań, by „uniknąć – na ile to możliwe – hermetycznego języka i zaproponować czytelnikowi przede wszystkim dobrze napisaną książkę”. (Marta Konarzewska)
Tekst z nr 61 / 5-6 2016.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.