reż. J. Drozda. Wyst: M. Pesta, K. Broda-Żurawski, P. Nerlewski, S. Achu, A. Rose, J. Litwin-Sarzyńska, K. Raniszewska. Teatr Syrena w Warszawie. Premiera: 12 II 2019.
Podtytuł głosi: „warszawska rewia podziemna”, bo spektakl grany jest w podziemiach Teatru Syrena, a traktuje w dużej mierze o stolicy, ale „Nogom Syreny” zdecydowanie bliżej do kabaretu niż rewii. Oczywiście nie chodzi o prymitywny kabareton znany z TV, tylko jego rozśpiewaną, przedwojenną odsłonę, gdy królowali Ordonka, Bodo czy Hanusz, w przedstawieniach nie brakowało nagości, a publiczność mogła w trakcie raczyć się wyskokowymi trunkami. Tutaj jest podobnie! Zaczyna się późnym wieczorem (czasem nawet o 22.00), czynny jest bufet, a kolejne skecze i piosenki ociekają erotyzmem, w tym także spod znaku homo. Za muzykę na żywo odpowiada Kwartet Bardzo Żeński. Nie brakuje humoru, ale też spraw serio, jest kilka wejść tytułowej Syreny (Sylwia Achu), która zgodnie z tradycją ma ogon zamiast nóg i piękny biust, ale jest czarna, a w monologu o swojej inności skarży się na przejawy rasizmu, z którymi styka się na co dzień. Jest też spowiedź geja (Krzysztof Broda-Żurawski), który poprzez szlagiery z kolejnych dekad opowiada o licznych przygodach, w tym działalności w MOPS-ie (Męskie Ochotnicze Pogotowie Seksualne). Warto wspomnieć też skecz o detektywie z II RP (Maciej Pesta), który stara się rozwikłać kryminalną zagadkę, striptiz w wykonaniu Piotr Nerlewskiego i kapitalny fragment o stewardesach (Agnieszka Rose i Broda-Żurawski). Spektakl brawurowo wyreżyserowała Joanna Drozda, która wraz z Jędrzejem Bursztą i Wojciechem Kaniowskim jest też autorką całości. Nie wątpię, że będą kolejne odsłony „Nóg Syreny”, więc już teraz dopominam się o więcej piosenek, nie tylko oryginalnych, ale też starych przebojów, które w nowym wykonaniu mogą znakomicie wybrzmieć, czego świadectwem świetna wersja „Co mi panie dasz” Bajmu. (Krzysztof Tomasik)
Tekst z nr 79 / 5-6 2019.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.
