Prenumerata #87-92 + książka

„Przecież jesteśmy! Homofobiczna przemoc w polskich szkołach – narracje gejów i lesbijek” Marzanny Pogorzelskiej i Pawła Rudnickiego
(wyd. Oficyna Wydawnicza Impuls)

Podtytuł nie kłamie, właśnie te narracje „robią” tę książkę. Cytatów jest mnóstwo. Groza homofobicznej przemocy uderza w najprostszych wypowiedziach – nawet nie muszą być drastyczne. Np. pewien gej przyznaje, że wyzywany był codziennie wiele razy, że oprócz szturchania i szarpania musiał niezliczoną ilość razy szukać po szkole swojego plecaka, schowanego przez „życzliwych” – i za każdym razem reszta klasy miała z tego ubaw. Wytchnieniem były tylko wagary. Autorzy – Marzanna Pogorzelska (nasza sojuszniczka od lat – wywiad w „Replice” nr 14 z 2008 r.) i Paweł Rudnicki – celnie klasyfikują, interpretują i wyjaśniają mechanizmy szkolnej homofobii – m.in. nagminną obojętność nauczycieli (a także szczególną agresję symboliczną katechetów) i poniekąd wynikającą z niej niewyczerpaną energię oprawców. Analizie poddane jest też zachowanie ofiar i ich strategie przetrwania – w tym ta najodważniejsza: strategia aktywnego oporu, szkolny coming out i chodzenie z dumnie podniesioną głową. Ten rozdział pracy czyta się z nadzieją i wzruszeniem – np. o homoseksualnym uczniu, który nauczycielowi homofobowi odpowiedział: „Jak szuka pan pedała, to niech se pan idzie do rowera. Ja dla pana jestem gejem lub osobą homoseksualną”. Albo lesbijka, relacjonująca rozmowę z kolegą z klasy, „takim typowym dresem”, który zdał sobie sprawę, że ona jest lesbijką, więc zadał nurtujące go pytanie: „No, ale weź, przecież ty jesteś normalna”, na co ona: „Jestem normalna i jestem lesbą, to może iść w parze”. Podobnych cytatów są tu dziesiątki.