Joanna Oparek „Wężowisko” reż. J. Marchwiński, wyk. M. Ciuła, N. Bukowski, K. Błoch, K. Rodek. Premiera: Teatr Nowy, Kraków, 28.11.2014 r.
Stary pisarz ginie w niejasnych okolicznościach wkrótce po tym, jak wydawnictwo o lewicowych sympatiach publikuje jego młodzieńczą powieść z czasów Powstania Warszawskiego z wątkiem miłości homoseksualnej. Media spekulują na temat autobiografizmu książki. Córka zmarłego, 40-letnia Zo uważa zaś, że późny coming out jej ojca to prowokacja i czysta fikcja literacka. Usiłuje odciąć się od natrętnych dziennikarzy i zamyka się w domu z przyjacielem – gejem, doktorantem polonistyki, który pracował jako rehabilitant jej ojca. Tymczasem na policję zgłasza się siedemnastoletni, zmanierowany chłopak, który zeznaje, że tragicznego wieczoru był w domu pisarza… Czy jest winny jego śmierci? Czy chce jedynie potwierdzić wersję córki, że śmierć nastąpiła w wyniku wypadku? Przesłuchanie stwarza okazję do wiwisekcji gejowskiego mitu, do ostrej rozprawy z mocą stereotypu i rozmowy o prawdzie literatury.
Spektakl „Wężowisko” wyreżyserował Janusz Marchwiński, w Krakowie postać-instytucja, mecenas sztuki, dziennikarz, właściciel klubu Cocon i aktor, który zasłynął niedawno świetną rolą w „Lubiewie” Piotra Siekluckiego (wywiad z J. Marchwińskim – „Replika” nr 38). Autorem scenografii do „Wężowiska” jest Łukasz Błażejewski (patrz: „Replika” nr 44). (n. podst. mat. pras.)
Tekst z nr 53/1-2 2015.
Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.
