Rozmowa z Robertem Biedroniem i Krzysztofem Śmiszkiem

„Jak byście opisali jeden drugiego w trzech słowach?

Krzysztof Śmiszek: Robert jest miłością, inspiracją, wojownikiem.

Robert Biedroń: Krzysiek na pewno jest miłością, inspiracją i spokojem.”

Robert: „Po siedemnastu latach bycia razem znasz nawyki tego drugiego człowieka, wiesz, co cię w nim denerwuje, a na co trzeba zwracać uwagę. Jesteś przez to bardziej ostrożny i bardziej się starasz. Przez pierwsze miesiące czy lata związku patrzysz przez różowe okulary. My znamy się jak łyse konie.”

„Pamiętam czasy, gdy kwestie LGBT+ były tabu i w ogóle się o nich nie mówiło. Dziś poparcie dla związków partnerskich i małżeństw to odpowiednio 60 i 40 procent. Kiedyś nawet w naszej społeczności mówiło się, że nie powinniśmy angażować się w politykę, tylko siedzieć „w domu po kryjomu”, więc gdy na to patrzę, to czuję się, jakbym był na innej planecie.”

„Musimy uwierzyć, że polityków możemy wymienić. Przecież większość społeczeństwa jest za wycofaniem religii ze szkół, umożliwieniem przerywania ciąży, czy odejściem od węgla. Politycy nie mieli odwagi tych spraw załatwić, bo reprezentują inne pokolenie. Ich myślenie w 2019 roku jest niezrozumiałe dla społeczeństwa. Wiosna jest pierwsza od lat realną szansą na zmianę.”

Cały wywiad, którego autorem jest Hubert Sobecki z Miłość Nie Wyklucza – do przeczytania w „Replice” nr 78.

Fot. Krystian Lipiec

Matka i córka. Heteryczka i lesbijka. Obie dziś są aktywistkami LGBT, ale drogę przebyły długą i krętą. Nie zawsze było różowo – i nie wahają się o tym mówić. Danita Zarzeczna i Patrycja Kur czyli Dana i Pati

Dana: Jak stanę obok i spojrzę na siebie w tamtych czasach, to nie ma co ściemniać, byłam homofobką. Nie miałam praktycznie żadnej wiedzy na temat homoseksualności, za to mnóstwo uprzedzeń. O gejach wyrażałam się okropnie, wulgarnie. Wydawało mi się, że homoseksualizm to jest coś, czego jeden mężczyzna może drugiego „nauczyć”. (…) Grzegorz, mój partner, mnie w końcu naprowadził na to, co może być na rzeczy. Powiedział: „Patrycja ci w życiu nie powie sama, że jest lesbijką, skoro słyszy, co ty mówisz o homoseksualistach”. O! Rzeczywiście… Czyli to ja muszę zapytać.

Pati: Koleżanki nawijały wciąż o facetach, więc z tego wszystkiego ja też miałam chłopaków. Wyglądało to tak, że chodziłam z takim kilka dni, on w końcu brał się do całowania i zwykle po pierwszym pocałunku mówiłam: „OK, nara!”. Zrywałam i próbowałam z następnym. I znów to samo. Za to jak kilka lat później po raz pierwszy całowałam się z dziewczyną… Ooo! Fajerwerki w głowie, emocje w stu kolorach, coś cudownego. Czyli to może być takie fajne? Chłopaki w ogóle nie umieją się całować! Nigdy potem już z żadnym się nie całowałam, nigdy seksu z facetem nie miałam. Masz przed sobą 100% lesby w lesbie! (śmiech)

Cały tekst o Danie i Pati – do przeczytania w „Replice” nr 78.

Fot. Ewa Cięgowska

Paweł Spychalski jest fotografikiem samoukiem. Specjalizuje się w pokazywaniu piękna ludzkiego ciała – a że orientację mam taką, jaką mam, to w moim przypadku jest to ciało męskie. Paweł fotografuje też męsko-męskie pary w zmysłowych pozach. O swej pasji opowiada w rozmowie Oskara Majdy. Wywiadowi towarzyszy 14 pięknych zdjęć Pawła (poniżej dwa z nich).

Wywiad do przeczytania i zestaw zdjęć do obejrzenia – w „Replice” nr 78.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wyróżniali się urodą, mieli zwykle 16-20 lat. Służący i kochankowie więźniów funkcyjnych. Mieli lepiej niż inni w obozie, dlatego często byli znienawidzeni. O orientację nikt nie pytał. „Piple”, „panienki”, „szwungi”, „fajfusy” – kolejna z zapomnianych grup ofiar nazizmu.

„Musieli dzielić łoże z „szefami” (…). Dla chłopców z Polski, z których wkrótce wszyscy byli zajęci, nie było to tak całkiem nieprzyjemne, gdyż szybko zrozumieli, że bez swych funkcyjnych przyjaciół i ich paczek żywnościowych musieliby głodować i pracować tak ciężko, jak reszta więźniów”

O piplach pisze w „Replice” Joanna Ostrowska, autorka książki „Przemilczane. Seksualna praca przymusowa w czasie II wojny światowej”. Ostrowska doprowadziła również do wydania oraz posłowiem opatrzyła dwie książki o homoseksualnych ofiarach nazizmu: „Mężczyźni z różowym trójkątem” Heinza Hegera (2016) i „Cholernie mocną miłość” Stefana K i Lutza van Dijka

Cały tekst Joanny Ostrowskiej o piplach – do przeczytania w „Replice” nr 78.

Rys. Beata Sosnowska

Krzysztof Tomasik (autor m.in. „Homobiografii”) przygotował 7-stronicowy „pakiet specjalny”:

• obszerny wywiad z autorką sztuki Jolantą Janiczak oraz z reżyserem Wiktorem Rubinem – twórcami spektaklu poznańskiego Teatru Polskiego “O mężnym Pietrku i sierotce Marysi”, w którym związek Marii Konopnickiej i Marii Dulębianki jest na pierwszym planie,
• portret związku Marii Konopnickiej i malarki Marii Dulębianki (zwanej przez Konopnicką „Pietrkiem”)– ich miłość, ich wspólne podróże, ich dom w Żarnowcu, portrety Konopnickiej, które mogła malować tylko Dulębianka, ich wspólna działalność feministyczna… A także ich życie pośmiertne: życzeniem Konopnickiej było, by Dulębianka spoczęła w grobie z nią – i tak się stało…lecz po 8 latach to „połączenie” dwóch kobiet zaczęło „razić” – zwłoki Dulębianki ekshumowano i przeniesiono. Przez całe dekady pomijano również związek z Dulębianką w biografiach Konopnickiej. To powinno się zmienić. I również nasza – społeczności LGBT – w tym rola, by się zmieniło.

7 marca minie dokładnie 100 lat od śmierci Marii Dulębianki.

Oba teksty – do przeczytania w „Replice” nr 77.

Fot. materiały promocyjne

Tomasz Siara to zwycięzca konkursu Mr Bear Poland 2019. To również inicjator i autor kampanii „Niewykrywalni”. To również jedna z dosłownie kilku osób w Polsce, które mają odwagę publicznie opowiedzieć o tym, że żyją z wirusem HIV.

„Od 16 lat jestem osobą pozytywną, a od 15 lat mam niewykrywalny poziom HIV. Mam jednak to ogromne szczęście, że życie z HIV nie przeszkodziło mi w realizowaniu się w moim życiu osobistym, mam pełne wsparcie, akceptację ze strony bliskich i przyjaciół. Byłem przez 5 lat związku ze zdrowym partnerem”

„Lekarz, do którego zgłosiłem się po wyniki, rozbrajająco mi je zakomunikował, mniej więcej tak: <Ma pan wynik pozytywny, w tej sytuacji niestety nie jesteśmy panu w stanie pomóc, ma pan około 6 miesięcy życia. Bardzo mi przykro>. Był 2002 rok, miałem 21 lat. Po takiej informacji zacząłem żegnać się ze światem.”

„W trakcie naszego związku Adam wielokrotnie konsultował się ze specjalistami, z którymi współpracował w kilku punktach diagnostycznych. Miał dzięki temu na bieżąco dostęp do informacji o trwających wówczas badaniach HIV/AIDS – m.in. o wynikach badań PARTNER 1, które wskazywały, że ryzyko zakażenia się od osoby żyjącej z HIV, ale leczącej się i z niewykrywalną wiremią (poziomem wirusa we krwi – przy. „Replika”) jest bardzo nikłe. Dowiedział się też, że trwają badania PARTNER 2 mające potwierdzić tezę, że lecząca się osoba seropozytywna z niewykrywalną wiremią po prostu nie zakaża. Na podstawie tej wiedzy, mimo moich oporów, podjął świadomą decyzję o niezabezpieczaniu się, jak to nazwał, „przede mną”. Tym samym staliśmy się nieoficjalnymi uczestnikami badań PARTNER 2, a po ogłoszeniu ich wyników staliśmy się żywymi dowodami na ich prawdziwość – Adam do dziś jest zdrowy.

Cały wywiad Oskara Majdy z Tomaszem Siarą – do przeczytania w „Replice” nr 77.

Fot. Kampania Niewykrywalni