Marta, Ania i Lech oraz ich synek – czteromiesięczny Mateusz tworzą poszerzoną, tęczową rodzinę. Opowiadają o sobie w wywiadzie Marty Konarzewskiej. Marta i Ania poznały się w 2009 r. i zakochały w sobie na zabój. W Wielkiej Brytanii zawarły związek partnerski. Obie marzyły o dziecku, podobnie jak Leszek, ich przyjaciel. Marzenie trojga rodziców spełniło się w maju br., gdy na świat przyszedł Mateusz.

Leszek: Mam o 5 lat starszego brata. Całą rodzina czekała na jego ojcostwo, a nagle ja, gej, oświadczam: będę tatą.

Ania: Wydawało mi się, że jeśli zwiążę się z kobietą, to nigdy nie będę mogła mieć dzieci. Byłam rozdarta. Myślałam, że nigdy nie będę szczęśliwa. A potem przyszedł moment przełomowy. Jechałam tramwajem i nagle zobaczyłam na billboradzie dwóch chłopaków trzymających się za ręce. To był 2003 rok, plakaty z akcji „Niech nas zobaczą”. Rozpłakałam się. Pomyślałam wtedy, że ja też mam szansę żyć normalnie. I wszystko zaczęło się zmieniać. Przyjaciel zadał mi pytanie: a właściwie dlaczego ty nie możesz mieć dzieci? Będziesz świetna matką. I nagle mnie oświeciło, że tak, że mogę. Zaczęłam mieć odwagę, żeby o tym myśleć. A im więcej miałam odwagi, tym byłam szczęśliwsza

Marta: Przedwczesny poród, 33 tydzień, życie Ani i dziecka zagrożone, panika, nerwy, czekamy oboje z Leszkiem. Nagle patrzymy, wywożą wcześniaczka, ruszamy za inkubatorem (jak wszyscy ojcowie – tak jest tam przyjęte). Podbiegamy do lekarza: „co z nim?, kiedy możemy go zobaczyć?, jak się czuje?”. A lekarz na to dwa słowa: „tylko ojciec”. – „Ale ja jestem partnerką, brałyśmy ślub w Wielkiej Brytanii”. – „Ale te śluby chyba nie są ważne w Polsce”- i wszedł do windy.

Cały wywiad Marty Konarzewskiej z Martą Abramowicz, Anią Strzałkowską i Lechem Uliaszem – do przeczytania w „Replice” nr 45

 

 

Jakub Szamałek, autor kryminałów z wątkami LGBT, które rozgrywają się w starożytnej Grecji („Kiedy Atena odwraca wzrok”, „Morze Niegościnne”) opowiada o związkach homoseksualnych w Grecji 2500 lat temu oraz o tym, jak oduczył się homofobii.

W pismach Platona można znaleźć opinię, że opieka i namiętność dojrzałego mężczyzny ma zbawienny wpływ na młodzieńca – buduje jego charakter, kształtuje postawy, uczy życia. Ten młody musiał być pasywny, by było jasne, kto komu się ma podporządkować.

(…)

Dojrzały facet nie mógł bez uszczerbku na reputacji wchodzić w „niższą” rolę. Na ścianach wypisywano „ten a ten to lubi brać w pupę”. Chociaż w sumie do końca nie wiemy, czy to były donosy. Może przechwałki? (śmiech) W każdym razie homofobia, jaką my dziś jesteśmy, chcąc nie chcąc, nasiąknięci, nie istniała. Istniała fobia na pasywność, kojarzona zapewne z tym, co kobiece. Grecy też byli maczo, tylko trochę inaczej.

(…)

Gdy w 2006 r. oglądając „Tajemnicę Brokeback Mountain” zobaczyłem po raz pierwszy w życiu facetów całujących się, przytulających, uprawiających seks, byłem w szoku. Pochodzę z domu, w którym tolerancja dla homoseksualizmu była normą, a jednak gapiłem się na kinowy ekran zszokowany. Nie rozumiałem własnej reakcji. Dlaczego całujący się faceci robią na mnie tak piorunujące wrażenie? Trzeba to przemyśleć: dlatego, że widzę ich pierwszy raz? Ale dlaczego wcześniej nie widziałem? Dlaczego geje nie całują się w moim otoczeniu, ani w innych filmach, ani choćby na ulicach? Bo gdyby to robili, to mogliby mieć nieprzyjemności? Dlaczego? Zaczęła mi się głowa otwierać.

Cały wywiad Mariusza Kurca z Jakubem Szamałkiem – do przeczytania w „Replice” nr 45

 

 

Zuzanna Janisiewicz, Kamila Kuryło i Dominika Wróblewska, założycielki „Codziennika Feministycznego” opowiadają w wywiadzie Marty Konarzewskiej o swej drodze do feminizmu i o tym, jak się ma feminizm do lesbijek.

Dominika: Kiedyś miałam, o feministkach typowo polskie wyobrażenie: szajbuski, które krzyczą na ulicach i chcą nie wiadomo czego. Później okazało się, że to wszystko od wewnątrz wygląda zupełnie inaczej, że radykalne działania są potrzebne, bo tylko one są zauważalne. Jak poznałam Kamilę okazało się, że moje poglądy od bardzo dawna są w 100% feministyczne, że to co mam w głowie jest feministyczne, że to co jest dookoła mnie wkurza i że chce to zmieniać, więc jestem feministką.

Kamila: Ja od małej grałam w piłkę, wolałam towarzystwo chłopaków, chyba już wtedy zaczęłam zauważać różne przejawy dyskryminacji w stosunku do dziewczyn. Lecz największy wpływ na moją aktywność/wrażliwość społeczną (nie tylko feministyczną) miało Wielokulturowe Liceum im. Jacka Kuronia, które miałam zaszczyt ukończyć. Pamiętam jak zaczytywałam się w literaturze marksistowskiej, to była chyba pierwsza klasa, napisałam esej o jakobinach, który obiegł całą szkołę i tak poznałam Kasię Bratkowską, która zabrała mnie na spotkanie Porozumienia Kobiet 8 Marca – to był chyba przełomowy moment.

Zuzanna: Często lesbijki przejmują retorykę dyskryminacyjną/seksistowską z pop-kultury i powielają ją w swoich zachowaniach. Odzywki typu „zaliczanie lasek”, „dobra dupa”, „pokaż cycki”. Ostatnio na imprezie lesbijskiej organizatorki parę razy puściły piosenkę „Blurred Lines” Robina Thicke z ewidentnie seksistowskim tekstem. Gdy zwróciłam im na to uwagę, powiedziały, że generalnie nie obchodzi je, że ten tekst obraża kobiety, po prostu lubią ten numer.

 

Na zdjęciu: Dominika Wróblewska (arch. pryw.)

Cały wywiad Marty Konarzewskiej do przeczytania w „Replice” nr 45