„Trzeba kręcić filmy o tym chorym kraju” – mówi Małgorzata Szumowska, reżyserka filmu „W imię…” o miłości księdza (Andrzej Chyra) do młodego chłopaka z mazurskiej wsi (Mateusz Kościukiewicz), za który otrzymała nagrodę Teddy dla najlepszego filmu LGBT na festiwalu w Berlinie.

„Mam przeczucie, że ludzie Kościoła będą się starali nie wypowiadać na temat mojego filmu. Kosciół będzie milczał, swoim zwyczajem”

„Pomysł na film przyszedł mi parę lat temu, gdy przeczytałam reportaż o ministrancie, który w blachowni pod Częstochową zamordował księdza, najprawdopodobniej na tle homoseksualnym. (…) Potem stwierdziłam, że chciałabym zrobić coś raczej o miłości. (…) Od początku postanowiliśmy, że  w ogóle nie będziemy dzielić na homo- czy heteroseksualne. To miał być film o namiętności”

„W żaden sposób mnie to nie obraża, jeśli ktoś uzna ten film za gejowski”

„Gdyby na mazurskiej wsi ktoś się ujawnił jako homoseksualista, to spotkałoby go wiele nieprzyjemności. Tam się mówi o tym, że księża mają dzieci, kochanki. Ale homoseksualizm to temat tabu.”

Cały wywiad Bartosza Żurawieckiego do przeczytania w 42. numerze „Repliki”

Jakub Lendzion na potrzeby reportażu TVP spędził sześć tygodni na „terapii reparatywnej” mającej „wyleczyć” go z homoseksualizmu, która jest prowadzona przez radomską organizację Pomoc 2002. Kuba ma 20 lat, studiuje prawo, jest działaczem Kampanii Przeciw Homofobii.

Poprosił, bym opowiedział mu o sobie. W piętnaście minut zdiagnozował, że jestem homoseksualny, bo łączy mnie niezdrowa relacja miłości z mamą. Powiedział mi, że on też kiedyś był homoseksualny, ale wyleczył się, gdy zaczął podróżować i żyć samodzielnie. Żartował nawet, że sam nie wie, ile może mieć dzieci rozsianych po świecie z różnych związków z kobietami. (…) Oprócz rozmowy, głaskał mnie, przytulał, dwa razy poprosił, bym położył mu głowę na piersi, a potem na udach. Raz zgodziłem się poleżeć kilka minut z głową na jego piersi. Raz zaproponował, bym się rozebrał do naga. Nie skorzystałem – wspomina Kuba z lekkim zażenowaniem. Podobno zdarzało się, że z innymi chłopakami sypiał w jednym łóżku.

[foto: Grzegorz Banaszak]

Cały reportaż Radosława Hołowczyca do przeczytania w 42. numerze „Repliki”

Agnieszka Łuczak (na zdj.), Joanna Kasprowicz, Magdalena Stoch – jedyne lesbijki, które w badaniu dotyczącym sytuacji kobiet homo- i biseksualnych z małych miast i wsi, ujawniły swe imiona i nazwiska. Opowiadają o sobie w reportażu Agnieszki Szyk

„Agnieszka – jak mówi – żyje normalnie i uważa, że nie możemy popadać w histerię, myśląc, że jesteśmy wyłącznie napiętnowani, prześladowani. Zależy jej, abyśmy zwracali uwagę na to, że wiele i wielu z nas ma ciekawe życie, realizuje się zawodowo, ma wspaniałych przyjaciół, rodziny. „Konsekwentnie, krok po kroku trzeba walczyć o nasze prawa i uczyć otoczenie tolerancji” – dodaje.

Joasia: „Mama, tak samo jak reszta rodziny, uważa, że orientacja nieheteroseksualna jest powodem do wstydu, że jest to choroba, że wiele osób ostatnio ujawnia się jako osoby nieheteroseksualne np. w mediach a kiedyś tego nie było. Dzieje się tak z powodu istniejącej obecnie mody na bycie homoseksualistą. Jej zdaniem powinnam wyjść za mąż i mieć dzieci, bo to jedyny sens w życiu kobiety” Mimo tego Joanna od najmłodszych lat mówiła o sobie otwarcie: „Było to dla mnie coś naturalnego, choć czułam, że różnię się w tym aspekcie od koleżanek, ale ta różnica zawsze była w moim odczuciu czymś pozytywnym”

„W miejscowości, z której pochodzi sąsiedzi i sąsiadki niczego się nie domyślają, traktują jej „staropanieństwo” w kategoriach „poświęcenia dla nauki”. Rodzice, podczas odwiedzin, okazują w stosunku do Magdy i jej partnerki pełną akceptację i życzliwość. Dziewczyna zwraca jednak uwagę, że swobodny spacer z dziewczyną za rękę, wspólne wychowywanie dzieci w homoseksualnej rodzinie czy otwarte mówienie o orientacji na Podhalu to abstrakcja.”

Cały reportaż Agnieszki Szyk „Widoczne niewidoczne” do przeczytania w 42. numerze „Repliki”

Bartosz Żurawiecki w swoim stylu analizuje wypowiedź posła Mężydły o jego niedoszłym uwiedzeniu przez kolegę z akademika podstawionego rzekomo przez SB

„Co by polska prawica zrobiła bez gejów? Z kim tak by było jej źle jak z nami? Tak więc, jak znowu będą się nas czepiać, odparujcie im, że jesteśmy solą tej ziemi. Jej jądrem i prostatą. Bez nas Polska nie byłaby Polską, a Polacy nie byliby Polakami, tylko jakimś homo niewiadomo!”

Cały felieton „Rytuały przejścia albo mężny Mężydło” do przeczytania w 42. numerze „Repliki”

Artysta fotografik Piotr Kosiński opowiada o swym homoerotycznym albumie „Secret”, o współpracy z modelami i pozowaniu nago. Zdradza też, że najbardziej chciałby sfotografować… młodego Keanu Reevesa

Zdjęcie obok pochodzi z albumu „Secret”.

Cały wywiad Bartosza Reszczaka do przeczytania i więcej zdjęć do obejrzenia w 42. numerze „Repliki”

Zobacz galerię zdjęć

[EasyGallery id=’1′]