Bartosz Żurawiecki „Do Lolelaj”

Szafa 2017

 

 

Rozpoczynając lekturę najnowszej książki Bartosza Żurawieckiego „Do Lolelaj” nie spodziewałem się wielkiej intelektualnej podróży. Miało to być wolne od akademickich rozproszeń czytadło, może nawet trochę zahaczająca o kicz, ewentualnie kamp (jeśli skojarzyć przedstawione historie z południowoamerykańskim serialem albo almodovarowskim freskiem) powieść, ale na pewno nie „popkulturalny traktat”, który może zwieść socjologa gender/queer na pokuszenie. Moją czujność uśpiła konwencjonalna okładka (motyw na tatuaż do rozważenia), a powinienem jednak od początku spodziewać się czegoś więcej niż pedalskiego romansidła. Słowo „utopia” w podtytule książki Żurawieckiego powinno było już wcześniej zasygnalizować poważniejsze ambicje pisarza.

Nim jednak o kilku problemach/tematach, które porusza „Do Lolelaj”, pozwólcie, że przez chwilę poślizgam się po powierzchni. Nie dlatego, by wytłumaczyć, dlaczego chciałem pierwotnie skasować tę pozycję, lecz by nakreślić pewien estetyczny kontekst i konwencję, których wybór przez autora znajduje uzasadnienie, gdy stopniowo zagłębiamy się w lekturę i odkrywamy inne treści. Głównym bohaterem powieści jest Mateusz – dojrzały już mężczyzna, który zdecydowanie przeżywa kryzys wieku średniego. Dziennikarz, trochę sparzony życiem, znudzony poszukiwaniem wielkiej romantycznej miłości, na którymś jego etapie trafia do gejowskiego klubu Lolelaj, którego prawdopodobny, warszawski próbnik z pewnością odnajdzie niejeden czytelnik/czytelniczka.

Klub staje się dla Mateusza i poznanych tam innych gejów, naturalnym matecznikiem. Miejscem, do którego wraca się coraz częściej nie tylko po kolejne kieliszki wiśniówki stawianej przez jednego z gości, albo seksualne uciechy, których pełno w darkroomie, lecz chyba przede wszystkim po to, by spotkać przyjaciół. Facetów, tak samo, jak główny bohater odrzucających normatywną kulturę „zewnętrza” (czyli świata poza murami klubu). W ciemnej przestrzeni Lolelaj urealnia się świat gejowskiej utopii – trochę Nibylandii, jeśli pamiętacie baśń Barriego o Piotrusiu Panie i Zagubionych Chłopcach – miejsca nie tylko bez kobiet, ale też bez tradycyjnych relacji rodzinnych i opresyjnych urządzeń (zamiast konserwatywnych modeli, mamy „rodzinę z wyboru”, niemalże gejowską komunę, albo, jak określa to jeden z bohaterów „wspólnotę radosnych fiutów”). Wejście do klubu, a zwłaszcza zejście na niższe piętra, to trochę, jak odrzucenie „kultury” w ogóle (a już na pewno w wąskim, drobnomieszczańskim jej sensie). Pozostaje tylko natura, jako ta, która nie stygmatyzuje i nie odrzuca przyjemności. Przestaje się tam być grzesznymi istotami, a gejowskie „bajanie” albo snucie „darkroomowego Dekameronu” nie ma cech opowieści gorszej. Przez to, że jest ludyczna, po prostu ludzka, jest w końcu radosna i życiodajna. W ten płynny sposób przeszliśmy do „akademickiego” czytania „Do Lolelaj”, ale cóż poradzę. Każdy widzi to, co chce zobaczyć.

Powieść Żurawieckiego rykoszetem (?) trafia także w polskość. Nadętą, śmiertelnie smutną, „nieprzyjemną” (bo przyjemności się bojącą, wiecznie cierpiącą). Bo nie sposób uniwersalizować gejowskiego czy pedalskiego doświadczenia, bez czytania go „tu i teraz”. Po polsku ono inaczej wygląda niż po hiszpańsku (lub, by być precyzyjnym, katalońsku – skąd ta perspektywa tutaj, dowie się każdy, kto sięgnie po książkę). W którymś miejscu Mateusz pięknie stwierdza, że „ogłasza schizmę od polskich schiz”.

Na koniec jeszcze jedna uwaga. Podczas lektury miałem jednak wrażenie, że książkę można uznać za w jakiejś formie kontynuującą opowiadanie gejowskiej (i ciotowskiej) historii Polski, historię, którą w rodzimej literaturze początku XXI w. zainicjował przede wszystkim Michał Witkowski. Nie jest „Do Lolelaj” absolutnie drugim „Lubiewem”, choć w jakimś sensie je dopełnia. Obserwujemy inny fragment gejowskiego świata, w jego dynamice i zmianach (ktoś w powieści stwierdza: „pedalstwo schodzi na psy”, odnosząc się do emancypacyjnego, nowoczesnego dyskursu i postulatów legalizacji związków partnerskich czy adopcji dzieci przez pary homoseksualne). Nostalgia za światem, który mija (estetyzuje się? Heteronormatywizuje? Robi coraz bardziej jasny, bezpieczny, czysty?) sprawia, że chce się zatrzymać, zejść do podziemia, albo… do Lolelaj. W klubie fantazmat o pedalskiej szczęśliwości może się realizować, nawet jeśli oznacza to tylko prywatyzację homoseksualnego doświadczenia albo wewnętrzną emigrację.

Sięgnijcie po książkę Żurawieckiego, by sprawdzić, czy opisana przez niego utopia, jest też waszą.

 

Tekst z nr 66/3-4 2017.

Digitalizacja archiwum Replikidzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.

SPIS TREŚCI #66

„Replika” – dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, numer 66 (marzec/kwiecień 2017)

okladka66_1

Numer 66 „Repliki” jest dostępny z dwoma różnymi okładkami.

W wersji I:

Damian Kutryb i Artur Biernat

Damian Kutryb jest coraz bardziej znaną postacią w Manchesterze. Piszą o nim „Pole on the pole” czyli „Polak na rurze”. Damian do perfekcji opanował sztukę tańca na rurze. Trzy lata temu otworzył własną szkołę, w której zajęcia prowadzi też jego narzeczony – Artur Biernat. Obaj w rozmowie Mariusza Kurca opowiadają o życiu na emigracji, o pasji do tańca, o tym, jak się poznali, o zaręczynach, a także o seksie tak fantastycznym, że traci się przytomność.

 

okladka66_2W wersji II:

Daniel Rycharski

Daniel Rycharski, tegoroczny laureat Paszportu „Polityki” w kategorii Sztuki wizualne, opowiada w rozmowie Marcina Dzierżanowskiego o swych artystycznych projektach, o swej homoseksualności i działaniu w grupie Wiara i Tęcza, a także o miłości do Kurówka, swej rodzinnej wsi.

 

 

Prezent dla prenumeratorów/ek

Dla prenumeratorów/ek kod do obejrzenia za darmo filmu „W kręgu” na outfilm.pl

 

Do przeczytania w numerze 66:

Wywiady

  • „Rurka, rurka, rurka”wywiad z parą tancerzy na rurze: Damianem KutrybArturem Biernatem (czytaj dalej…)
  • „Sztuka, która wyzwala” wywiad z Danielem Rycharskim, laureatem Paszportu „Polityki” w kategorii „Sztuki wizualne”, działaczem grupy chrześcijan LGBTQ Wiara i Tęcza (czytaj dalej…)
  • „Wolność dla seksualności!”wywiad z prof. Krystyną Duniec, badaczką teatru Polskiej Akademii Nauk (czytaj dalej…)
  • „Wojna i homoseksualizm” – wywiad z Ryszardem Markiem Grońskim, pisarzem, publicystą, znawcą kabaretu, autorem nowej powieści „Ałe głach! Wszyscy równi” (czytaj dalej…)
  • Diana Abou Abbas, libańska działaczka praw człowieka opowiada o sytuacji osób LGBT w tym kraju. Rozmowa Mariusza Kurca.

Opowiadanie

  • „List” Mateusza Chojnackiego o starszym panu, któremu wciąż śni się pewien chłopak sprzed lat.

Felieton

  • „Postgeje” Bartosza Żurawieckiego

Kultura

  • Filmy: „Dalida. Skazana na miłość”, „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”, „To tylko koniec świata” oraz serial „Feud: Bette i Joan”.
  • Książki: „Wszystko jak chcesz” – listy Jarosława Iwaszkiewicz do jego ukochanego Jerzego Błeszyńskiego, „Do Lolelaj” Bartosza Żurawieckiego, „Hotel Angleterre” Marie Bennett, „Homoseksualizm męski i kobiecy w perspektywie psychologicznej” Iwony Janickiej i Marcina Kwiatkowskiego, „Eisenstein – kino, władza, kobiety” Władimira Zabrodina, „Dziki seks” Carin Bondar, „Totalnie nie nostalgia” Wandy Hagedorn i Jacka Frąsia
  • Teatr: „Pocałunek kobiety-pająka”, „Sceny myśliwskie w dolnej Bawarii”.

A poza tym:

  • Łukasz Gładysz, czytelnik „Repliki”, który od pół roku mieszka i studiuje w Tokio, dzieli się swymi spostrzeżeniami na temat społeczności LGBT w Japonii;
  • Wojciech Kowalik przedstawia historię tęczowych klubów Warszawy (cz. I);
  • Fotostory z walentynkowej akcji Kampanii Przeciw Homofobii „Popieram związki”;
  • Tarell Alvin McCraney, laureat Oscara za scenariusz do „Moonlight” – o swym filmie i o sobie;
  • Bartosz Żurawiecki kreśli portret Billie Holiday, jazzowej wokalistki uwielbianej w społeczności LGBT;
  • Edyta Baker o przełomie w literaturze o tematyce trans: w ciągu ostatnich 18 miesięcy ukazało się więcej „trans książek” niż przez poprzednie 25 lat;
  • Tomasz Golonko (dziennikarz gazeta.pl) i jego nowy dział w „Replice”, w którym prezentować będziemy portrety prenumeratorów/ek naszego magazynu – w pierwszym odcinku Piotr RowickiJacek Jaworski z Warszawy;
  • Kampania Przeciw Homofobii zaprasza rodziców osób LGBT na szóstą już edycję Akademii Zaangażowanego Rodzica;
  • Ósma edycja LGBT Film Festival – już w kwietniu w siedmiu miastach Polski;
  • działania prokuratury wobec par jednopłciowych, które zawarły związki partnerskie lub małżeńskie za granicą komentują Wojciech Karpieszuk („Gazeta Wyborcza”) i Paweł Knut („Kampania Przeciw Homofobii);
  • Chaber, prezes KPH, wspomina tęczowy tłusty czwartek w Lubartowie.

 

Wysyłka numeru od 28 marca br.

Foto na okładce:
Damian Kutryb i Artur Biernat – Voodoodoll Photography
Daniel Rycharski – Marcin Niewirowicz, niema.foto

Najnowsza “Replika” już 24 maja!

„Replika” – dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ,
numer 61 (maj/czerwiec 2016) – premiera 24 maja!

Maria Peszek

 
 

Do przeczytania w numerze 61:

Na naszej okładce Maria Peszek, która w rozmowie Mariusza Kurca opowiada m. in. o lesbijkach z piosenki „Jak pistolet”, o gejach, którzy ją wychowywali i w których się kochała (wśród nich m.in. Jacek Poniedziałek!), o kobiecości, o związkach partnerskich oraz o pewnym ważnym skoku w przepaść.
 
 
Kliknij i kup na allegro już dziś! Ilość numerów ograniczona!
 
 

W numerze również:

  • Piotr Trojan, autor, reżyser i odtwórca głównej roli w spektaklu „Grindr” opowiada w rozmowie z Martą Konarzewską o internetowych randkach z facetami, o seksie, miłości, pustce i samotności oraz o swym ukochanym Kubie, o mamie i o Ewie Szykulskiej, która gra mamę w jego sztuce;
  • Brian Sheehan, irlandzki działacz LGBT odpowiedzialny m.in. za kampanię na „tak” w zeszłorocznym referendum w sprawie równości małżeńskiej, w rozmowie Mariusza Kurca opowiada o samym referendum, a także o polskich gejach w dublińskich klubach oraz o tym, że gdy pierwszy raz uprawiał seks z mężczyzną, był przestępcą;
  • Marcin Rodzinka o tym, że „zdrowie LGBT” to nie tylko tematyka „HIV/AIDS”;
  • „Chłopaki na korty!”Paweł Roszkowski (Szczecin), Adam Ziembicki (Wrocław) i Artur Górny (Katowice) organizują w swych miastach turnieje gejowskiego tenisa – i zachęcają do udziału! Tekst Bartosza Palochy;
  • Bartosz Żurawiecki o tropach trans w „Matrix” i innych filmach LanyLilly Wachowskich, sióstr, które przeszły tranzycie i zrobiły trans coming outy;
  • „Moje smoki są homo!” – Hubert Sobecki o wątkach LGBT w grach komputerowych;
  • „Kościół tęczowy, albo żaden” – Ludmiła Makuchowska i Hubert Michalak o religijności Amerykanów/ek LGBT a także o tym, jak chrześcijaństwo w USA staje się coraz bardziej LGBT-friendly;
  • „Niech nas usłyszą” – uczestnicy nowego projektu Kampanii Przeciw Homofobii, Stanisław Orszulak, Marta Marska-Błahy, Lukrecja Kowalska, opowiadają o swych zmaganiach z homofobią.

Opowiadanie

Dwa krótkie opowiadania zmarłego w marcu Wojciecha Skrodzkiego, krytyka sztuki i działacza Lambdy Warszawa, z którym wywiad opublikowaliśmy w „Replice” nr 43.

Felieton

„Geje, którzy nienawidzą gejów” Bartosza Żurawieckiego

Kultura:

Filmy: „Z daleka”, „Chemsex”, „She Monkeys”;

Książki: „Tęczowa książeczka” Jamesa Dawsona, „Dziennik roku chrystusowego” Jacka Dehnela, „Małe życie” Hanyi Yanagihary, „Kiedy zdarza się przemoc, lubię patrzeć” Kuby Wojtaszczyka, „Noc jest życiem” Svena Marquadta, „Wbrew naturze i kulturze” Łukasza Smugi;

Muzyka: Prince, Eurowizja, Adam Lambert.

 

A poza tym:

„Parada po raz 16.” czyli Jej Perfekcyjność zaprasza na warszawską Paradę Równości 11 czerwca br.;

– Oktawiusz Chrzanowski ze Stowarzyszenia Miłość Nie Wyklucza o tym, dlaczego tęczowe flagi na demonstracjach w obronie demokracji są na miejscu;

Romantic Boys i Super Girl dołączają do grona sojuszników/czek LGBT w ramach akcji KPH „Ramię w ramię po równość”;

Włochy jako ostatni kraj tzw. starej Unii Europejskiej legalizują związki partnerskie, a Polska – na szarym końcu rankingu państw UE w raporcie ILGA-Europe dotyczącym prawodawstwa LGBT;

Chaber, prezes KPH, o tym, że KPH trzyma się mocno, pomimo już trzech ataków na swą siedzibę w tym roku;

– w „Czajniku” Maciej Maleńczuk, Michał Szpak, Kristen Stewart, Colton Haynes oraz Jessica Lange i Susan Sarandon.

Dla prenumeratorów/ek: publikacja „Zdrowie LGBT”  wydana przez Kampanię Przeciw Homofobii

Wysyłka numeru od 24 maja br.

Foto: Zuza Krajewska/Warner

SPIS TREŚCI #60

okladka_60„Replika” – dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, numer 60 (marzec/kwiecień 2016)

Do przeczytania w numerze 60:

Na naszej okładce Jan ReszkaAdam Stępiński, dwaj spośród kilkudziesięciu uczestników projektu Lambdy Warszawa dla homo/biseksualnych seniorów/ek. W wywiadach Mariusza Kurca obaj panowie opowiadają o samym projekcie, ale przede wszystkim o swoim życiu – o małżeństwach, przez które przeszli, zanim zaakceptowali własną homoseksualność, o romansach młodzieńczych i romansach wieku średniego i o uprzedzeniach, z którymi stykali się na co dzień.

Równość Małżeńska Miłość Nie WykluczaPrezent dla prenumeratorów/ek:

Publikacja „Równość małżeńska” wydana przez Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza.

 

 

Do przeczytania w numerze 60:

Wywiady:

  • „Tysiące historii miłosnych”, „Zdobędę Kilimandżaro” – wywiady z Janem Reszką i Adamem Stępińskim, uczestnikami projektu Lambdy Warszawa dla homo/biseksualnych seniorów/ek (czytaj dalej…);
  • „Proszę się nie bać” – mówi piosenkarz i sojusznik osób LGBT Czesław Mozil w rozmowie Sergiusza Królaka (czytaj dalej…);
  • „Jesteśmy cierpliwe i wygramy” – mówią Barbara StarskaCecylia Przybyszewska w rozmowie Bartosza Pałochy (czytaj dalej…);
  • Holenderski działacz LGBT Kris van der Veen opowiada o tym, jak był prześladowany przez rówieśników w szkole, o swej pierwszej wielkiej miłości, o filmie, który nakręcił nt. rosyjskiej młodzieży LGBT oraz o pracy w COC – najstarszej organizacji LGBT na świecie. Rozmowa Mariusza Kurca.

Transakcje:

  • Kinga Kosińska o trudnym procesie akceptacji transseksualności oraz o procesie pisania autobiograficznej książki „Brudny róż”. Rozmowa Marty Konarzewskiej (czytaj dalej…);

Opowiadanie:

  • W dziale literackim przewrotne opowiadanie Bartosza Żurawieckiego „Orgia”.

Felieton:

  • „Bo czasem chce się do człowieka” Bartosza Żurawieckiego + rubryka „Dąsy i anonsy”, w której autor z przymrużeniem oka przygląda się ogłoszeniom z gejowskich portali randkowych.

Kultura:

  • Filmy: „Bulwar”, „Dyke Hard”, „Babka”, „Bogowie i potwory”, „Nakręć ze mną porno”, „Wspaniała rzecz”;
  • Książki: „Zakonnice odchodzą po cichu” (o swej głośnej książce pisze dla nas sama autorka – Marta Abramowicz), a także „O płci od nowa” (wyd. Uniwersytetu Gdańskiego), „Carska filiżanka” Michała Głowińskiego i „Wykluczeni” Artura Domosławskiego;
  • Muzyka: Maria Peszek, Elton John, Eurowizja 2016.

W numerze również:

  • Bartosz Żurawiecki o śmierci i życiu włoskiego homoseksualnego reżysera Piera Paolo Pasoliniego w przededniu premiery biograficznego filmu „Pasolini” z Willemem Dafoe w głównej roli;
  • „Aktorka i aktywistka” – portret Laverne Cox, pierwszej transseksualnej aktorki nominowanej do Emmy, telewizyjnego Oscara, kreśli Zuzanna Piechowicz;
  • „Desperacko poszukując Carol” – o amerykańskiej pisarce Patricii Highsmith, autorce m.in. powieści „Carol”, której adaptacja jest właśnie na ekranach kin, pisze Katarzyna Wajda.
  • „Przemoc motywowana homofobią” czyli 10 punktów o tym, co robić, gdy cię spotka, by nie stracić głowy i stanąć na nogi;
  • Mirka Makuchowska (Kampania Przeciw Homofobii) o uchwale Sądu Najwyższego, zgodnie z którą partner/ka w związku jednopłciowym może odmówić zeznań w sprawie karnej dotyczącej partnera/ki;
  • Julia „Maffashion” Kuczyńska dołącza do grona sojuszników/czek LGBT w ramach akcji KPH „Ramię w ramię po równość”;
  • Polski komiks „Super Lesba” Beaty Cymerman na wystawie SuperQueeros w berlińskim Schwules Museum;
  • Agata Chaber, prezes KPH, o tym, co KPH już zdążyła zrobić w 2016 r;
  • Vyacheslaw Melnyk o publikacji „Lekcja równości. Jak prowadzić działania antydyskryminacyjne w szkołach?”;
  • W „Czajniku” siostry Wachowskie, Olly Alexander, Sam Smith oraz Sarah Paulson & Holland Taylor.

Wysyłka numeru od 23 marca br.

Foto na okładce: Agata Kubis

SPIS TREŚCI #59

okładka_replika_lgbt„Replika” – dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, numer 59 (styczeń/luty 2016)

Do przeczytania w numerze 59:

Na naszej okładce Paul Robinson i Houson Chan – Afroamerykanin i Chińczyk, para mieszkająca od dwóch lat w Warszawie. Paul jest twórcą gier komputerowych, Houson – tłumaczem. W wywiadzie Mariusza Kurca Paul i Houson opowiadają o tym, jak pięć lat temu poznali się w Szanghaju, jak im się mieszka w Warszawie, a także o amerykańskiej marynarce wojennej, w której służył Paul.

skandal_Replika_lgbt_outfilmPrezent dla prenumeratorów/ek

Darmowy kod dostępu na outfilm.pl do filmu dokumentalnego „Skandal” („Outrage”, 2009, reż. K. Dick) o amerykańskich politykach, którzy ukrywają własną homoseksualność i jednocześnie promują homofobię.

 

Do przeczytania w numerze 59:

Wywiady:

  • „Nieco spóźnione przywitanie” – wywiad Mariusza Kurca z Paulem RobinsonemHousonem Chanem (czytaj dalej…)
  • „Wzajemnie się wyczuwamy” – mówi Małgorzata Ostrowska o swych fanach gejach, a także o tym, jak została sojuszniczką osób LGBT w akcji Kampanii Przeciw Homofobii i o swym kultowym hicie „Meluzyna”. Rozmowa Przemysława Góreckiego (czytaj dalej…)
  • „Ksiądz na randce ma trudniej” – o doświadczeniu bycia duchownym gejem, o znajomości z Tomaszem Terlikowskim i o różnicach między chrześcijaństwem w Polsce i USA z Kazimierzem Bemem, ewangelicko-reformowanym pastorem Zjednoczonego Kościoła Chrystusa w USA rozmawia Marcin Dzierżanowski (czytaj dalej…)
  • Grzegorz LepiankaKrzysztof Łoś, jedna z pięciu par jednopłciowych zaangażowanych w tzw. litygację strategiczną, czyli walkę o uznanie związków partnerskich na drodze sądowej (jeśli będzie trzeba, nawet w Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu) – opowiadają o tym, jak żyje się w Polsce jednopłciowej parze z 13-letnim stażem. Rozmowa Mariusza Kurca.
  • “Prawdziwych ciot już nie ma”Bartek Lis, autor książki „Gejowskie (nie)męskości” w rozmowie Marty Konarzewskiej o męskości o męskości gejów i męskości heteryków. I o niemęskości.
  • Aleksandra Chojnowska opowiada o tym, jak została mistrzynią kickboxingu w Niemczech i o tym, dlaczego wraz ze swoją dziewczyną zdecydowała się na emigrację. Materiał Anny Jakubisiak.
  • Portugalski działacz LGBT Nuno Pinto opowiada o tym, jak w Portugalii legalizowano małżeństwa jednopłciowe w 2010 r., o sytuacji osób transpłciowych i o… Cristiano Ronaldo. Rozmowa Mariusza Kurca.
  • „Praca mnie kręci” – mówi Rafał Nawrocki, jeden z niewielu biznesmenów, którym w „branży” LGBT się udało – współwłaściciel portalu fellow.pl, szef polskiego oddziału ES Collection. Rozmowa Marka Pietrzakowskiego.

Transakcje:

  • Karolina Bielawska, reżyserka filmu „Mów mi Marianna” opowiada o swej bohaterce. Marianna Klapczyńska przeszła zabieg korekty płci a kilka miesięcy później doznała udaru, który przykuł ją do wózka inwalidzkiego. Rozmowa Bartosza Żurawieckiego (czytaj dalej…)

Opowiadanie

  • W dziale literackim niezwykły materiał – Dorota Jaworska opiekowała się 23-letnim Adamem, umierającym na AIDS synem swej przyjaciółki. Spisała usłyszane od Adama wiersze.

Felieton

  • „Ciężkie czasy dla autonomii” Bartosza Żurawieckiego + nowa rubryka autorstwa Bartosza – „Dąsy i anonsy”, w której z przymrużeniem oka przyglądamy się ogłoszeniom z gejowskich portali randkowych.

Kultura:

  • Filmy: Dziewczyna z portretu”, „Skala szarości”, „Eisenstein w Meksyku” i „Córki dancingu”;
  • Książki: „Brudny róż” Kingi Kosińskiej, „Queerowe subwersje” Piotra Sobolczyka, „Tequila z Cortazarem” Marka Kellera oraz „Sunstone” Stjepana Sejica;
  • Muzyka: David Bowie, Troye Sivan i Sia.

W numerze również:

  • „Tęczowe Najki za różowe dolary” – czyli o tym, jak amerykańskie korporacje budują wizerunek LGBT-friendly. Tekst Ludmiły Makuchowskiej.
  • Aleksandra Woźniak dołącza do akcji KPH „Ramię w ramię po równość”.
  • Patryk Śledziński zaprasza na jubileuszową, 10. edycję Festiwalu Równe Prawa do Miłości.
  • Katarzyna Remin zaprasza rodziców LGBT do IV edycji Akademii Zaangażowanego Rodzica.
  • Andreas Citak o konferencji LGBT Business Forum i o szkoleniach antydyskryminacyjnych dla firm.
  • Agata Chaber, prezes KPH, o tym, jakie kampanie planuje Kampania Przeciw Homofobii w 2016 r..
  • w „Czajniku” Beth Ditto i Jean-Paul Gaultier, Adele, Jaden Smith, Tom Daley i Dustin Lance Black, Charlie Carver.

Wysyłka numeru od 29 stycznia br.

Foto na okładce: Agata Kubis

“Mów mi Marianna” – film Karoliny Bielawskiej

Karolina_Bielawska_mow_mi_marianna_lgbt_Replika_mKarolina Bielawska, reżyserka filmu „Mów mi Marianna” opowiada o swej bohaterce. Marianna Klapczyńska przeszła zabieg korekty płci a kilka miesięcy później doznała udaru, który przykuł ją do wózka inwalidzkiego. Rozmowa Bartosza Żurawieckiego

„Marianna urzekła mnie tym, że nie pasuje do ogólnie panujących stereotypów na temat osób transpłciowych, jest wierząca, religijna, o konserwatywnych poglądach, a jedyne, czego pragnie to być zwyczajną kobietą. I ta walka o zwyczajność, to pragnienie akceptacji, przynależności wydały mi się bardziej przejmujące niż podążanie za ideologią, czy publicystyką.”

„Marianna jako Wojtek w latach osiemdziesiątych nie miała wyboru. Mogła albo „leczyć się” psychiatrycznie elektrowstrząsami, bo tak traktowano osoby transpłciowe, albo udawać kogoś, kim nigdy się nie czuła i spróbować żyć normalnie. Zawsze chciała mieć rodzinę, bo ważne była dla niej przynależność i bliskość drugiej osoby. Postanowiła więc, że zwalczy to, kim naprawdę jest i może dzięki temu zapomni o tym. Ale okazało się, że to nie jest do zapomnienia, do wyparcia. Doktor Dulko, z którym rozmawiałam podczas realizacji filmu, mówił mi, że zna przypadki pacjentów – transmężczyzn, czyli biologicznych kobiet, które idąc do ginekologa ze swoim problemem, słyszały: „Niech pani sobie urodzi dziecko, hormony zaczną działać i pani to przejdzie”. Robią to, a potem okazuje się, że nie pomaga. Powoduje za to tragedię, jedno kłamstwo ciągnie za sobą kolejne kłamstwo, krzywdzi ludzi dookoła.”

„Z jednej strony, spotyka mnie taka sytuacja, że chcę sfilmować Mariannę podczas pracy w metrze, gdzie ona kieruje pociągami, a jej szef mówi mi, że się nie zgadza, bo „cielę z dwoma głowami” nie jest dobre dla wizerunku metra. A z drugiej strony, to właśnie koledzy z metra pomagali Mariannie w najtrudniejszym okresie, kiedy przechodziła cały prawny i medyczny proces korekty płci.”

 

Cały wywiad do przeczytania w „Replice” nr 59

Foto: Agata Kubis

spistresci

SPIS TREŚCI #58

Replika okładka„Replika” – dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, numer 58 (listopad/grudzień 2015)

Do przeczytania w numerze 58:

Na naszej okładce – suspendowany ksiądz Krzysztof Charamsa. W wywiadzie Mariusza Kurca opowiada o drodze do swego spektakularnego coming outu w Watykanie, o długim i bolesnym ukrywaniu homoseksualności, a także o miłości do swego katalońskiego partnera Eduarda.

Prezent dla prenumeratorów/ek

12186267_934940416581902_407304994559104858_oDla prenumeratorów/ek: 20% rabat na kalendarz z rysunkami rozebranych facetów „Pikczersy 2016” autorstwa Jarka Jareckiego.

 

 

Do przeczytania w numerze 58:

Wywiady

  • „Bezczelnie szczęśliwy” – wywiad Mariusza Kurca z ks. Krzysztofem Charamsą (czytaj dalej…)
  • Więcej takich ZAWODNIKÓW – Wojciech Łuszczykiewicz, wokalista i lider zespołu Video, o klipie do utworu „Ktoś nowy” z gejowskim, wiejskim weselem i o byciu sojusznikiem osób LGBT – w rozmowie Sergiusza Królaka (czytaj dalej…)
  • Bo jesteśmy gejami – H.Daniel Galos, para gejów z Krakowa, zostali pobici. Motywem ataku była homofobia. Agresorom nie spodobało się, gdy stojąc przed sklepem Hubert zwrócił się do Daniela „Misiek” (czytaj dalej…)

W numerze również:

  • Redaktor naczelny „Repliki” Mariusz Kurc i jego zastępca Wojciech Kowalik zdradzają „Replikę” od kuchni – z okazji 10. urodzin naszego magazynu;
  • Przemysław Górecki o Grupie Stonewall, organizacji, która odmieniła społeczność LGBTQ w Poznaniu i sprawiła, że w Marszu Równości szedł prezydent miasta Jacek Jaśkowiak;
  • Buziak na przekór homofobom – zdjęcia z naszej facebookowej akcji;
  • Uchodźcy to my – pisze specjalnie dla „Repliki” Robert Rient, autor biograficznej powieści „Świadek” o geju, który dorastał w rodzinie świadków Jehowy;
  • O sytuacji osób LGBT w Grecji opowiada działacz Athanasios Georgios Vlachiogiannis w rozmowie Mariusza Kurca Moja Grecja, mój Grindr;
  • Tożsamość to tez forma kreacji, czyli nasze redakcyjne koleżanki Marta KonarzewskaAgata Kubis w projekcie modowym firmy Acephala.

Transakcje

  • Sukienki to była tragedia – z Elżbietą Dynarską i z Jackiem Dynarskim, rodzicami transseksualnego Wiktora, rozmawia Agnieszka Rynowiecka (czytaj dalej…)

LGBT USA:

  • Ameryka wyzwolona?, czyli historia emancypacji AfroAmerykanów/ek LGBT – druga część tekstu dr Krystyny Mazur z Ośrodka Studiów Amerykańskich;

Opowiadanie

  • W dziale literackim – pożegnanie homoseksualnego syna z mamą – opowiadanie Grzegorza Lepianki Mamo…

Felieton

  • Farsa czy tragedia – Bartosz Żurawiecki o nowej sytuacji politycznej

Kultura:

  • recenzje nowych książek: „Fynf und cfancyś” Michała Witkowskiego, „Mnie nie ma. Rozmowa z Maciejem Nowakiem” Olgi Święcickiej, „Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie” Anny Król;
  • recenzje nowych filmów: „Kim jest Michael”, „Mandarynka”, „Duke of Burgundy. Reguły pożądania”;
  • dział Muzyka, a w nim ranking 20 najlepszych muzycznych klipów z wątkami LGBT z lat 2010-2015.

A poza tym:

  • członkowie zespołu Lao Che – sojusznikami osób LGBT, a perkusista Michał „Dimon” Jastrzębski robi coming out, razem ze swoim partnerem Mikołajem Szwedem;
  • Kim Lee o VII edycji swojego Kim Lee Drag Queen Festival i o jego zwyciężczyni – drag queen Renesme;
  • Wojciech Kowalik o 30. rocznicy akcji „Hiacynt”;
  • Agata Chaber, prezes KPH, o nowych wyzwaniach po wyborach;
  • w „Czajniku” Edyta Górniak, Gus Kenworthy, Maciej Stuhr i Michał Kwiatkowski.

 

Premiera numeru: 26 listopada br.

Trzeba działać

Wanda NowickaWanda Nowicka, wicemarszałkini Sejmu RP, w rozmowie z Bartoszem Żurawieckim opowiada m. in. o swoich czasach studenckich oraz jak obecność Anny Grodzkiej i Roberta Biedronia w Sejmie wpłynęła na posłów i całe społeczeństwo.

„Na studiach mój najbliższy kolega był gejem, przyjaźnimy się zresztą do dzisiaj, choć on, tak na marginesie, jest wielkim zwolennikiem PIS-u. Już w latach 70. znałam pary gejowskie, choć one wtedy żyły w ukryciu, nie można było zdradzić się z tym, że się wie, jak sprawy naprawdę wyglądają. To była tajemnica poliszynela. W latach 90. działałam wraz z przedstawicielami organizacji LGBT z różnych krajów na forach międzynarodowych na rzecz praw reprodukcyjnych i praw seksualnych, ale najważniejsze – w 1990 r. założyłam Stowarzyszenie na rzecz Państwa Neutralnego Światopoglądowego Neutrum, które wspierało pierwsze manifestacje gejowskie w Warszawie pod Kolumną Zygmunta.”

„Gdy sobie przypomnę, jak traktowano Roberta, a zwłaszcza Annę Grodzką na początku kadencji , to widzę, że nawet jeśli prawica została przy swoim, to jednak jakoś oswoiła się z ich istnieniem. Chcąc nie chcąc, musieli się z Anią spotykać i dyskutować na komisji kultury – najpierw im się pewnie bebechy przewracały, ale potem odbiór się zmieniał. Tym bardziej, że Anka nie ma w sobie nic agresywnego. Robert czasami próbował być zaczepny, wdawał się w polemiki i wymianę ostrych słów, natomiast posłanka Grodzka im bardziej była atakowana, tym większą przejawiała łagodność i kulturę osobistą. W ten sposób rozbrajała i wręcz zawstydzała tych, którzy chcieli ją sprowokować i mieli nadzieję, że zaraz wybuchnie. Bezpośredni kontakt z osobami, które nie tylko, że się nie wstydzą, ale przeciwnie – są dumne ze swojej tożsamości seksualnej, nie pozostał bez wpływu nie tylko na posłów, ale także na społeczeństwo. I to jest największe ich zwycięstwo.”

Cały wywiad do przeczytania w „Replice” nr 57

Foto: Agata Kubis
spistresci

Wyklęte rewiry

adam_paterAktor Adam Pater o graniu transpłciowej Charlotte Mahlsdorf w monodramie „Jestem swoją własną żoną” oraz o 30 latach procesu akceptacji własnej homoseksualności w rozmowie Bartosza Żurawieckiego.

„Gdy czytałem sztukę „Jestem swoją własną żoną”, od razu zawładnęła mną ogromna wolność tego człowieka, który przecież żył w dwóch reżimach – nazistowskim i komunistycznym. Charlotte była orędowniczką wolności i to odpowiadało mojej wewnętrznej potrzebie. Bardzo też ważny dla mnie, jako osoby homoseksualnej, był temat odrzucenia, niezrozumienia. Musiałem przefiltrować Charlottę przez swoje doświadczenia, swoje emocje, swoje poczucie rzeczywistości. Wykonaliśmy z Karoliną ogromną pracę intelektualną, rozczytując konteksty tej sztuki, których jest bardzo, bardzo dużo.

„tak głęboko ukryłem w sobie inklinacje homoseksualne, że nie było mowy, bym przeżywał dorastanie w zgodzie ze swoją orientacją.

Ale byłeś jej świadomy?

Oczywiście, od dziecka byłem świadomy. Od dziecka wiedziałem, co mnie interesuje. Czytałem ostatnio kilka comingoutowych opowieści ludzi, którzy wspominają dzieciństwo. Powtarza się w nich pewien wzorzec: każdy z nas był wyśmiewany, każdy z nas dostawał klapsy – dosłowne lub metaforyczne – za swoją inność, każdy wolał grać w gumę niż w piłkę. Ja też to wszystko przeżywałem. Grałem w gumę, ale tylko wtedy, gdy nikt nie widział.

Całkiem sam? Ja grałem z koleżankami.

Są jeszcze krzesła, o które możną tę gumę zahaczyć.”

„W jednym miesiącu odszedł mój facet, kontynuowałem terapię AA i umarł mój brat Tomek. Musiałem jednak pracować z niepełnosprawnymi, bo co ich to wszystko obchodziło? I pewnego dnia widzę osobę niepełnosprawną, która jest biedna, która jest wykorzystywana w pracy w MacDonaldsie, którą jej załatwiliśmy i opowiada mi o tym wszystkim, ale uśmiecha się i mówi: „Panie Adamie, niech się pan nie przejmuje, dobrze będzie!”. Sam siebie wtedy kopałem w dupę, bo jakie ja mam właściwie powody, żeby narzekać?

Cały wywiad do przeczytania w „Replice” nr 56

Foto: Lisa Miyako
spistresci