Z aktorką SARĄ RAMÍREZ, odtwórcą roli Che w serialu „I tak po prostu”, kontynuacji kultowego „Seksu w wielkim mieście”, rozmawia Artur Zaborski

Uzgodniliśmy z Sarą, że w treści wywiadu zastosowane zostaną naprzemiennie zaimki/końcówki męskie i żeńskie, zarówno w odniesieniu do samej Sary, jak i granej przez nią postaci Che.

Twoja serialowa bohaterka Che Diaz jest osobą niebinarną. Odnoszę wrażenie, że twórcy „I tak po prostu” naprawdę postarali się, by go właściwie zaprezentować na ekranie.

To prawda. Nie dostajemy jakichś szczątkowych informacji na jej temat, dokładnie poznajemy jego życie. Dowiadujemy się, że przy urodzeniu została zidentyfikowana jako biologiczna kobieta, ale nie określa się ani jako kobieta, ani jako mężczyzna. Czasami jest obiema płciami, czasami żadną. Jest w spektrum tożsamości płciowej, choć ma bardziej męską ekspresję. Jej orientacją psychoseksualną jest biseksualność, ale Che czuje pociąg seksualny i romantyczny do więcej niż jednej płci. Identyfikuje się natomiast jako osoba queer. Bardzo lubię Che.

Za co?

Ma wielkie serce i świetną prezencję. Jest osobą mądrą, ludzką, zabawną, dynamiczną, bałaganiarską i niezwykle złożoną. Pojawia się w serialu, żeby trochę namieszać. Jest postacią prawdziwą, żyje w zgodzie ze sobą i za nic nie przeprasza, bo bardzo ciężko zapracował na to, żeby być tam, gdzie jest. Swoją postawą inspiruje innych bohaterów, rozbudzając w nich refleksje na temat skrywanych potrzeb i smutków.

Podobał ci się oryginalny „Seks w wielkim mieście”?

Mam do niego szczególny sentyment z powodu Nowego Jorku, który stał się moją miłością po raz pierwszy, gdy się do niego wprowadziłam we wczesnych latach 90., a po raz drugi, gdy stał się moim ulubionym bohaterem „Seksu w wielkim mieście”. Mam też dużo szacunku do tego, jak na ekranie pokazano relacje, które łączyły serialowe bohaterki. Cieszyło mnie, jak bardzo się nawzajem wspierały. Serial inspirował mnie również seksualnie, co pokazuje, jak mocno przyczynił się do progresu społecznego. Oczywiście, nie był idealny, ale ja powtarzam, że ważne jest, by dążyć do postępu, a nie do perfekcji. Przełom wieków to dla mnie początek pracy w aktorstwie i zarazem okres marzeń, by wystąpić gościnnie – chociażby jako drzewo! – w „Seksie…”. Bardzo się cieszę, że teraz te marzenia się dla mnie spełniły. [restrict]

Uważasz, że „I tak po prostu” też może się przysłużyć progresowi społecznemu?

Oczywiście, bo dzięki Che możemy się dowiedzieć, jak wygląda randkowanie osób queer czy związki, które zawierają. Na przykładzie tej postaci przekonamy się też, czym jest indywidualne doświadczenie osoby niebinarnej. Cieszę się, że serial podkreśla to, że osoby LGBT+ są różne, różnorodne, a ich doświadczenia nie da się zawrzeć w jednej osobie na ekranie. Che poprzez swój humor i człowieczeństwo pokaże nam, jak wygląda jedna „opcja” bycia queer, a przy okazji widzowie dowiedzą się czegoś więcej na temat tego, czym są konstrukcja płci i role płciowe.

Pojawienie się Che to w serialu prawdziwy przewrót. Pamiętam scenę z oryginalnego „Seksu w wielkim mieście”, w którym Carrie była roztrzęsiona po tym, jak przyszło jej pocałować inną kobietę.

Ta scena rzeczywiście była chybiona, ale nie zgodzę się, żeby „Seks…” sprowadzać tylko do niej. W oryginale pojawiali się reprezentanci społeczności LGBT+, ale tacy, którzy potrafili się zidentyfikować płciowo i seksualnie. Teraz dzięki „I tak po prostu” mamy na ekranie bohaterów, którzy przypominają widzom, że istnieją też osoby transpłciowe i queerowe, a także że nie wszyscy zostali właściwie zidentyfikowani jako mężczyźni lub kobiety przy urodzeniu, że są osoby niebinarne, które ubierają się bardziej męsko albo bardziej kobieco. Ekranowa społeczność LGBT+ jest tym razem bardzo szeroka. Najbardziej jednak cieszy mnie, że scenariusz jest tak napisany, że choćby z moją postacią mogą się identyfikować nie tylko osoby niebinarne, ale też te, które nie żyją w stu procentach w zgodzie ze sobą, bo np. wykonują pracę, która im na to nie pozwala. Che przypomina, że wszystko w naszym życiu jest płynne i musimy się nauczyć to akceptować.

Che pracuje w stand-upie i ma swój własny podcast. Czy geneza tej postaci ma swoje źródła w rzeczywistości?

Reżyser i scenarzysta „Seksu w wielkim mieście”, Michael Patrick King, wyoutowany gej, był standupowym komikiem. Wniósł do postaci Che dużo własnych doświadczeń. Dla mnie, osoby niebinarnej, to oczywiście wielki przywilej móc zagrać postać niebinarną, której wątek nie jest w opowieści poboczny, tylko jest jednym z głównych. Dzięki temu możemy razem z nią płakać i się śmiać. Poznajemy Che w momencie wielkiego sukcesu zawodowego, kiedy dostaje wciąż nowe oferty pracy, staje się pożądaną postacią w Nowym Jorku. Jednak z kolejnymi odcinkami przekonamy się, że w jego życiu jest też sporo goryczy i wyzwań. Poznajemy Che z wielu różnych stron.

Nie martwisz się, że przez to, że oryginalny „Seks w wielkim mieście” był oskarżany o zawężanie perspektywy do białych, zamożnych, heteroseksualnych kobiet, „I tak po prostu” będzie teraz szczególnie mocno brane pod lupę, a każde potknięcie – piętnowane?

Nie, bo Michael Patrick King i Sarah Jessica Parker dali jasno do zrozumienia, że zrobili „I tak po prostu” po to, by stworzyć wielowymiarowe postaci. Jesteśmy w ważnym miejscu jako artyści, osoby tworzące sztukę. To w dużej mierze od nas zależy, jak postrzegane są poszczególne mniejszości, dlatego tak istotne jest, żebyśmy przekazywali widzom prawdę. Mogę zagwarantować, że za „I tak po prostu” stoją przemyślane decyzje i właściwe intencje, dlatego z wielką ciekawością przyglądam się reakcjom widzów na kolejne odcinki naszego serialu. Wiem, że opinii będzie wiele i nie wszystkie będą sprzyjające. Zresztą już słyszę krytyczne głosy.

Jakie?

Choćby twierdzenie, że za bardzo staramy się pokazać na ekranie różne osoby LGBT+, co ma być próbą rehabilitacji za ich niedostateczną reprezentację w „Seksie w wielkim mieście”. Na tym jednak polega piękno człowieczeństwa, że każdy ma swoje zdanie. Nie za bardzo przejmuję się negatywnymi opiniami, bo wiem, że one będą się zmieniać wraz z kolejnymi odcinkami. Carrie, Charlotte, Samantha i Miranda też przecież nie zawsze cieszyły się poważaniem, ale zawsze były sobą. A teraz dochodzą do nich inne postaci, które dzielą się historiami ze swojego życia i też nikogo przy tym nie udają.

Masz dużo scen, w których występujesz u boku Sarah Jessiki Parker i Cynthii Nixon. Jak ci się z nimi pracowało?

To była czysta przyjemność i wielki zaszczyt. Sarah Jessica Parker była pierwszą osobą, którą poznałam zaraz pierwszego dnia pracy – podczas prób czytania scenariusza. Od razu do mnie podeszła i powiedziała, że bardzo się cieszy, że tu jestem. Zapytała, jakie są moje zaimki, bo chciałaby mieć pewność, że zwraca się do mnie tak, jak sobie tego życzę. Powiedziałem, że preferuję „they/them”. Zaimponowało mi, że od pierwszego momentu była ze mną szczera i dała mi możliwość bycia sobą. Sarah wnosi wiele gracji i wdzięku do naszej społeczności. Nie boi się też wyrażać swojego zdania. Jest świetną szefową i partnerką na planie. Jeśli mam być z tobą szczera, to muszę jeszcze dodać, że Sarah Jessica Parker niesamowicie mi się podobała, gdy dorastałem. Uwielbiałam ją nie tylko w „Seksie w wielkim mieście”, ale też np. w „Square Pegs” i „Rodzinnym domu wariatów”. Gdy ją poznałem, starałam się nie zachowywać jak psychofan. (śmiech)

Udało ci się?

Zdecydowałam, że kiedy ją poznam, to uprzedzę ją, że jeśli kiedyś zacząłbym rozwodzić się nad tym, jak ją uwielbiam, to ma mi przerwać, bo stałybyśmy tak godzinami, zanimbym skończył. Jednak kiedy rzeczywiście ją poznałam, zapomniałem, że powinnam się kontrolować, i powiedziałem: „Uwielbiam cię i podobasz mi się od zawsze! Ups, naprawdę to powiedziałam!”. Sarah zareagowała uśmiechem i wdzięcznością. Zresztą Cynthia Nixon jest równie wspaniała. Podziwiam, jak oddaną jest partnerką dla swojej żony Christine i matką dla ich dziecka.

Dopuściły cię tak blisko?

Zaprosiły mnie do swojego domu w Nowym Jorku – Cynthia kandydowała na gubernatorkę stanu Nowy Jork, jeszcze zanim weszliśmy na plan serialu. Spędziłam z nimi mnóstwo czasu. Cynthia zrobiła to tak po prostu – żebyśmy mogły lepiej się poznać i przełamać lody. Bardzo mi to zaimponowało, czułem się doceniony, zadbany i ciepło przyjęty. Sarah, Cynthia i reszta ekipy postarali się, by dać mi poczucie bycia częścią ich zespołu, kimś akceptowanym. Dostrzegali mnie i moją wartość. Naprawdę nie mogłam trafić lepiej.

Mówisz, że Sarah Jessica Parker od razu zapytała o twoje zaimki. W serialu jest scena, w której grana przez Cynthię Miranda stara się wobec twojej postaci używać właściwych zaimków, ale czasami jej się mylą. Co robisz w sytuacji, w której przy tobie ludzie zapominają, jak się do ciebie zwracać, albo niechcący się mylą?

Ja przede wszystkim doceniam chęci i ciekawość. Bardzo lubię, gdy ludzie pytają, jak mają do mnie mówić. W ogóle chętnie podejmuję trudne rozmowy. Jestem zdania, że trzeba być wyrozumiałym i ludzkim dla siebie nawzajem, dawać sobie prawo do pomyłek. Doceniam progres i właśnie ciekawość, bo sam taki jestem. A że zdarza mi się, jak i innym, pomylić? Cóż, perfekcjonizm potrafi być przygnębiający, jest narzędziem białej supremacji, dlatego go nie lubię.

Myślisz, że perfekcjonizm to coś złego?

Tak, bo on paraliżuje ludzi. Sprawia, że się boją i nie chcą zadawać pytań. Jeśli naprawdę pragniemy zmian na plus i progresu społecznego, które pozwolą nam stworzyć bezpieczną przestrzeń dla innych, to musimy dać ludziom możliwość popełniania błędów. To jest coś, na czym naprawdę mi zależy, o to walczę. Dlatego nie pozwalam, by inni wywierali na mnie presję idealności, perfekcjonizmu. Nie jestem i nie będę nigdy kimś idealnym, i mam świadomość, że inni też nie są i nie będą. Ważniejsze jest, żebyśmy chcieli spotkać się ze sobą gdzieś pośrodku, zadawali sobie nawzajem pytania i uważnie słuchali swoich odpowiedzi. Myślę, że wtedy damy sobie dowód na to, że mamy wobec siebie dużo szacunku. Nie musimy się we wszystkim zgadzać, ale na pewno musimy być siebie ciekawi i akceptować, że nie zawsze musimy rozumieć, co usłyszymy z ust innej osoby. Należy natomiast doceniać, że zostało zadane pytanie, dlatego ja autentycznie się cieszę, gdy ono pada.

Nawet gdy pytanie jest tak niekomfortowe, jak w serialu, gdy ktoś pyta cię, czy jesteś kobietą, czy mężczyzną, nie mając świadomości, że to nie są wszystkie tożsamości płciowe?

Czasami musi być niekomfortowo, bo pytający tylko w ten sposób może się nauczyć nowych umiejętności, a ja – tego, jak tolerować dyskomfort. Przynajmniej tyle jesteśmy w stanie zrobić. To bardzo ważne zwłaszcza dziś, w czasach, w których tylu polityków chce, żebyśmy nie zadawali pytań. Mnie zależy na czymś odwrotnym – chcę tworzyć świat, w którym zachęcamy się wzajemnie do zadawania pytań i w którym nie boimy się mówić niepoprawnych rzeczy. Bo to i tak się stanie. To, co się liczy najbardziej, to jak się od tego odbijemy i czego nas to nauczy. Błąd sam w sobie ma znaczenie, ale nie aż tak duże jak sposób, w jaki go naprawimy. Musimy nauczyć się podnosić wspólnie z niekomfortowych sytuacji. Dopiero wtedy można mówić o ukojeniu i naprawieniu błędu.

O „I tak po prostu” oraz o „Seksie w wielkim mieście” pisze również Piotr Grabarczyk w felietonie na s. 69. [/restrict]

O tym, jak wszedł w świat dragu, wcielając się najpierw w Adele, a ostatnio również w inne postacie, w tym – z ogromnym sukcesem – w Magdę Gessler, o tym, jak jego zawód wizażysty pomaga w kreowaniu wizerunku, a także o tym, co łączy drag i cosplay, opowiada LUCAS REMBAS, znany jako drag queen ADELON. Rozmowa Jakuba Wojtaszczyka

Niedawno stuknęło ci pięć lat na dragowej scenie. Wszystkiego najlepszego!

Dzięki! Nawet nie wiem, kiedy to zleciało.

Postanowiłeś świętować trochę inaczej, niż na drag performera_kę przystało, prawda?

Na tradycyjne urodziny sceniczne drag queens zapraszają koleżanki po fachu do klubu i razem występują. Mam wielu znajomych, którzy nie lubią spędów lub chodzą wcześniej spać, dlatego nie tylko postanowiłem podzielić imprezę na dwie części, ale również połączyć ją z moją zaległą trzydziestką. Najpierw odbyła się część bardziej oficjalna, z szampanem i tortem. Następnie wszyscy chętni pojechali piętrowym brytyjskim autobusem na występy i tańce do warszawskiego klubu Glam. Nikt nie narzekał, a nawet usłyszałem, że powinienem zająć się organizacją imprez, ha, ha.

Jakie osoby w dragu zaprosiłeś?

Wpadły przede wszystkim moje najbliższe przyjaciółki. Szczególnie doceniam, że moje sceniczne matka Elektroda i siostra Gabryjella specjalnie przyleciały z Londynu. Była również moja dragowa siostrzenica Lucy d’Arc, która uszyła mi na okazję urodzin specjalną kreację. Pojawiły się też Dżaga, Ka Katharsis, Gąsiu z partnerem Silver Daddym, Hieemeras, Kitty, Druga Maryla, te osoby, z którymi rzeczywiście blisko się trzymam. Nieobecnym wybaczyłem, jak np. przebywającej w Sacramento Coco Bechamel.

Patrzysz na te 5 lat z sentymentem?

Bardziej z niedowierzaniem. Przypominam sobie same początki, kiedy obskakiwałem kilka show w tygodniu albo wychodziłem tak po prostu ze znajomymi i miałem na to siłę. Nie mam pojęcia, gdzie ona zniknęła. Może to przez wiek, a może tylko przez zimowe przesilenie, ale jestem mniej skory do pojawiania się w przebraniu niż kiedyś.

W takim razie cofnijmy się o te 5 lat, kiedy twoje obcasy po raz pierwszy uderzają o bruk Krakowskiego Przedmieścia, a mijane osoby zastanawiają się, czy w Warszawie pojawiła się Adele, czy to tylko jej sobowtór_ka.

Z przyjaciółką mieliśmy taką tradycję, że co roku na Noc Muzeów przebieraliśmy się wedle jakiegoś klucza. Pięć lat temu padło na piosenkarzy i piosenkarki. Faktycznie ludzie reagowali super, prosili o wspólne zdjęcie, co mnie miło zaskoczyło. Wtedy też po raz pierwszy poszedłem z koleżanką do klubu LGBT+. Padło na Galerię w Hali Mirowskiej, bo nieopodal niej mieszkałem. Akurat trafiliśmy na AIDS Memorial, czyli doroczną imprezę w Międzynarodowy Dzień Pamięci o Osobach Zmarłych na AIDS, na którym było pełno drag queens, wśród nich wspomniana Elektroda. Zamówiliśmy piwo i usiedliśmy przy stoliku. Po chwili poczułem przeszywający wzrok zgromadzonych performerek. Myślałem, że wydrapią mi oczy, dlatego bardzo szybko się stamtąd z przyjaciółką zmyliśmy. Teraz wydaje mi się to zabawne, ale wtedy przestraszyłem się tego towarzystwa. [restrict]

Zazdrość czy ciekawość?

Jeśli jestem kogoś ciekawy, to chcę się o tej osobie jak najwięcej dowiedzieć, podchodzę i rozmawiam, a nie stroszę pióra. Tego wieczoru mój wizerunek może nie był idealny, ale na pewno się wyróżniałem. Już wtedy pracowałem jako wizażysta w jednej z perfumerii, więc zarówno makijaż, jak i włosy były w porządku. Jakiś czas później zaprzyjaźniliśmy się z Elektrodą i zapytałem ją o ten wieczór. Powiedziała, że wszystkie drag queens zastanawiały się, skąd się to nowe „czuczło”, jak na siebie w żartach mówimy, wzięło. Co najśmieszniejsze, kiedy zobaczyłem je w Galerii, sam zadawałem sobie bardzo podobne pytanie: „Gdzie się rodzą drag queens?”.

Ciągnęło cię do dragu mimo chłodnego przyjęcia?

Tak. W Adele podobała mi się jej klasa, czyli duże i misternie uczesane włosy, biżuteria, klasyczne, najczęściej czarne kreacje, delikatna gestykulacja dłonią. Polubiłem się w nią wcielać, w pamięci miałem reakcję ludzi, dlatego chciałem ją przenieść dalej, do klubów. Zacząłem wysyłać swoją ofertę. Odezwał się nieistniejący już klub Toro i zaprosił mnie na wybory Miss Drag Queen. Mimo że przeszedłem pierwszą rundę, w drugiej kazali mi lip-syncować na elektrycznym byku.

Adele w czarnej kiecce na rodeo? Brzmi oryginalnie.

Wykonywanie „Skyfall” w taki sposób totalnie mi nie pasowało. Jeszcze wtedy nie potrafiłem lawirować balladami tej piosenkarki w taki sposób, by pasowały do klubowych sytuacji. Zresztą nie czułem się komfortowo na wyborach. Chciano mi podciąć skrzydła, co zresztą pokazano na dyplomie za trzecie miejsce, na którym zamiast „Adelon”, czyli zbitki „Adel” i „on”, napisano „Adela”. Brak szacunku zawsze wyprowadzał mnie z równowagi!

Kiedyś powiedziałeś mi, że pierwszy rok Adelona to rok łamania obcasów na schodach klubów całej Polski. Coraz częściej wychodziłeś na scenę.

Na wyborach w Toro byli managerowie wielu klubów. Musiałem im się spodobać, bo nigdy więcej nie wysłałem już maila z prośbą o występ. Zapraszano mnie też na prywatne show. Wtedy jeszcze miałem stałą pracę, też w weekendy, więc zdarzało się, że z nocki spędzonej na scenie leciałem do perfumerii. Już wtedy robiłem bardzo dużo, a występy pozostawały miłym dodatkiem. Staram się ciągle robić coś nowego i się rozwijać, stąd też w pewnym momencie pojawiły się tutoriale makijażowe na moim kanale na YouTubie, nauka makijażu w szkole czy współpraca na planach seriali lub teledysków. Niektórzy nie mogą znieść, że jestem grubym facetem, który w Polsce maluje się i przebiera za babę, pokazuje to w sieci i jeszcze na tym korzysta. Wiesz, o co mnie teraz pytają?

O co?

Kiedy schudnę, jak Adele? Słyszę: „Nie widzę jej w tobie”. I bardzo dobrze, bo nie chcę być jej sobowtórem, tylko impersonatorem. Wiele osób ze środowiska LGBT+ próbuje wsadzić mnie w szufladkę z napisem: „Promocja otyłości”. Zawiść to taka polska cecha charakteru. Czy skoro jestem gruby, to znaczy, że powinienem zniknąć ludziom z oczu?

Tymczasem stajesz się jeszcze bardziej widoczny, tworząc kolejną ze swoich person – Magdę Gessler, o której najczęściej mówisz per Pani Magda, co mnie zawsze rozczula.

Zawsze mam szacunek do osoby, którą odgrywam lub którą się inspiruję, stąd też nie wyobrażam sobie, by móc powiedzieć o niej inaczej niż „Pani Magda”. Pomysł na tę impersonifikację narodził się rok po Adelonie, gdy zaproszono mnie na prywatną halloweenową imprezę. Miałem dosyć zombie, wampirów, potworów, wszystkich tych krwawych charakteryzacji, które wrzucałem na konto na YouTubie. Wtedy pomyślałem, że przecież Halloween to nie tylko strach, ale też zabawa i radość. Kto jak kto, ale pani Magda Gessler potrafi rozbawić ludzi i dodatkowo wszyscy ją kojarzą z programu „Kuchenne rewolucje”. Postanowiłem spróbować.

Z jakimi reakcjami się spotkałeś?

Publiczny debiut mojej nowej charakteryzacji nastąpił w Barze Studio w Pałacu Kultury i Nauki. Był szał! Jak wsiadałem do taksówki, ludzie biegli za samochodem. Z kolei w McDonaldzie myślałem, że wszystkim głowy się pourywają, bo chcieli się upewnić, czy to naprawdę jest ona. Byłem w szoku, bo ta charakteryzacja zrobiła lepszą robotę niż Adele. Podoba się, bo jest nasza, swojska. Podobnego zdania były kluby, bo zaczęły mnie zapraszać w zmiennych rolach, raz Pani Magdy, raz Adele.

Co daje ci impersonifikacja Magdy Gessler, czego nie uzyskujesz w Adele?

Jest dla mnie odskocznią, bo mogę bardziej poszaleć. Zdarza się, że kluby przygotowują starą zastawę, którą tłukę. Podczas show zawsze coś leci, ha, ha. Mogę też kombinować z repertuarem, w którym mam m.in. sławnego mięsnego jeża, czyli „Bende Go Zjad!” Klejnut. Przy Adele skupiam się na jej utworach, które wcześniej remiksuję. Choć zdarza się, że lip-syncuję do ballad, a osoby zgromadzone pod sceną śpiewają głośniej od oryginału. Oczywiście, kiedy schodzę ze sceny i przebywam między ludźmi, nie udaję, że jestem Brytyjczykiem, tylko wracam do Adelona i mówię po polsku.

Podobno pojawiają się głosy, że robisz cosplay Magdy Gessler.

Bardzo mnie one bawią! Cosplay kojarzy mi się z konkretnymi eventami, a cosplayerzy z osobami, które odtwarzają fikcyjne postaci z gier, filmów czy seriali, tworzą rekwizyty i kostiumy, aby jak najbardziej upodobnić się do wybranego bohatera. Moje bycie drag queen polega nie tylko na tym, że wybieram postaci autentyczne, ale też występuję, mam swoją publiczność, utrzymuję kontakt z ludźmi, draguję rzeczywistość. Samo zrobienie przez faceta makijażu i zdjęcia na Instagram nie czyni go drag queen. Do tego trzeba czegoś więcej.

Może drag jest przedłużeniem osoby go robiącej? Bardziej wychodzi z jej wnętrza?

Coś w tym jest. Wcieliłem się w wiele postaci, a moje metamorfozy często pokazuję na kanale na YouTube. Jednych bohaterów lubiłem bardziej, innych mniej, ale np. pod względem technicznym byli wyzwaniem, co mnie zawsze bardzo pociąga. Mówię tutaj nie tylko o cosplayu, a robiłem m.in. bohatera z serialu „Dom z papieru”, Wiedźmina i Yennefer czy Dżina z „Aladyna”, ale też o postaciach dragowych, takich jak Beata Kozidrak czy Violetta Villas. Drag i cosplay się ze sobą pokrywają, bo wymagają odgrywania roli. Coraz częściej też drag queens wcielają się w postaci filmowe czy w bohaterów bajek. Z kolei cosplayerzy robią postaci o płci przeciwnej do swojej. Dlatego może po prostu powinniśmy przestać używać metek? Dopóki wszystko ma smak i ludzie widzą w tym daną inspirację, dopóty możemy się bawić cosplayem czy dragiem. Jednak to, co różni te dwie formy, to odbiór społeczny – to pierwsze, podobnie jak przebranie się faceta za babę w kabarecie, jest dopuszczalne; natomiast taka sama sytuacja budzi wielkie oburzenie osób, które nie chodzą do klubów LGBT+ czy na Parady i Marsze Równości.

Wspomniane wyzwanie w robieniu postaci jest dla ciebie kluczowe?

Tak, ale chyba najbardziej lubię to, że mogę niemal zupełnie zmienić swój wizerunek.

Jednym z najczęściej „odwiedzanych” przez ciebie postaci są te wykreowane w serii o Harrym Potterze.

Ta przygoda zaczęła się lata temu! Na pierwszy film zabrała mnie mama w moje urodziny. Pamiętam, że od razu pokochałem ten świat. Chłonąłem kolejne książki i ich ekranizacje. Pod koniec studiów przez 3 lata pracowałem jako opiekun młodzieży na koloniach Potterowskich. Uwielbiałem to, ale kiedy narodził się Adelon, postanowiłem przerwać tę przygodę. Choć nikt mi niczego nie zarzucił, nie chciałem, aby łączono bycie drag queen z wychowywaniem dzieciaków, bo wiedziałem, do jakich homofobicznych sytuacji może to doprowadzić w naszym kraju. Dlatego teraz wchodzenie w bohaterów z książek i filmów z czarodziejskiego uniwersum jest powrotem do tego magicznego czasu.

Jak wybierasz postaci?

Najpierw przeszukuję Internet i sprawdzam, jak inni podchodzą do tego typu charakteryzacji. Wiem, że nie zabrzmi to zbyt skromnie, ale najczęściej nie są to udane projekty. Sam tkam włosy i zarost bohaterów, zlecam szycie szat, do makijażu wykorzystuję moje niemal dziesięcioletnie doświadczenie. Najpierw pojawiła się Bellatrix Lestrange, którą ćwiczyłem na koleżance. Jednak nie mogłem się powstrzymać i też się w nią wcieliłem. Odzew był bardzo pozytywny, podobnie z Albusem Dumbledore’em. Jednak największym wyzwaniem była czwórka założycieli Hogwartu, którą postanowiłem zrobić za jednym zamachem. Zacząłem od sprowadzenia rekwizytów z Londynu, w czym pomogła mi Elektroda. Z kolei Lucy d’Arc, która potrafi szyć, zaprojektowała kostiumy. Ponownie tkałem włosy, tworzyłem zakola. Oglądający tutoriale nie zdają sobie sprawy, ile to wszystko pochłania czasu – np. na stworzenie brody potrzebuję 10 godzin. W tym całym przygotowaniu tkwi ta magia. Powoli, włosek po włosku, kreska po kresce staję się konkretną postacią.

W przebraniu komentujesz również homofobiczną politykę polskiego rządu.

Charakteryzacja na K. Smrodek i Krystynę P. pomaga mi się uporać z nagonką na społeczność LGBT+. Jest to też moja odpowiedź na zarzuty, że jako drag queen żyję w bańce, w której jest miejsce na paczki PR-owe, a nie na komentarz polityczny. Prócz peruki i makijażu lipsyncuję wierszyki, do których ułożenia używam słów wypowiedzianych przez pierwowzory. Taki sposób wyrażania tego, co czuję, wydaje mi się bardziej autentyczny niż np. wypowiedź na czarnym tle.

Czy coś rożni wcielanie się w te postaci od robienia Adelona?

Trudno mi powiedzieć, że w postaci z gier czy filmów się wcielam, bardziej się na nie charakteryzuję. Później istnieją przez 30 minut – w tym czasie robię zdjęcia, nagrywam film. Adelon, czy to jako Adele, czy Pani Magda, jest nie tylko przez całe show, ale też w prywatnym życiu. Gesty, pewne zachowania weszły mi w codzienny nawyk. Czasami się na nich łapię. Adelon zrósł się ze mną. Już nikogo nie muszę udawać.  [/restrict]

Z wyoutowanym aktorem COLMANEM DOMINGO, gwiazdorem serialu „Euforia”, rozmawia Artur Zaborski

Drugi sezon „Euforii” można właśnie oglądać na HBO i HBO GO. Serial opowiada o współczesnych nastolatkach żyjących w rzeczywistości paradoksów i płynnych tożsamości. Niby wszystko już wolno, więc gdy najpiękniejsza dziewczyna w szkole, uzależniona od narkotyków Rue (kapitalna Zendaya) wchodzi w związek z transpłciową Jules (Hunter Schafer), nikogo to specjalnie nie elektryzuje. Z drugiej strony Nate Jacobs, szkolny przystojniaczek (Jacob Elordi), drży na samą myśl, że mogą go pociągać faceci. Jego problem jest tym głębszy, że z młodymi chłopcami i trans kobietami sypia jego własny ojciec, zdradzając żonę. Wśród kochanek ojca znalazła się także Jules. Reprezentację osób LGBT+ na ekranie dopełnia niebinarna TC, którą gra również niebinarna aktorka Bobbi Salvör Menuez. W obsadzie znalazł się również Colman Domingo, wyoutowany i zamężny gej, który wciela się w postać Aliego, sponsora Rue. Ali pomaga wytrwać Rue w trzeźwości.

„Euforia” to serial o ludziach z generacji Zet, którzy w ekstremalny sposób korzystają z beztroski młodości – ćpają, co akurat jest na stole, uprawiają seks z osobami, które akurat są obok, i… nic w tym szokującego, poprzednie pokolenia też tak robiły. Ciekawe jednak jest to, że bohaterowie „Euforii” niewiele sobie robią z seksualności i płci. Gdy w szkole pojawia się transpłciowa Jules, nikt specjalnie nie docieka, z kim ona sypia – poza tymi, którzy sami chcą się z nią przespać.

To prawda – pod tym kątem młode pokolenie żyje inaczej niż moje. Generacja Zet buduje świat, w którym przestają obowiązywać podziały ze względu na płeć czy seksualność. Jej przedstawiciele bardzo się wkurzają, gdy ktoś próbuje mówić im, że te podziały jednak istnieją. Świetnie pokazuje to przykład naszej obsady. Zendaya zdobyła popularność w bardzo młodym wieku i wykorzystuje ją m.in. do tego, by mówić o własnym doświadczeniu: niebiałej kobiety wychowanej w dwurasowej rodzinie.

Zaczynała jako gwiazdka Disneya, a teraz gra uzależnioną od narkotyków Rue w poważnym, śmiałym serialu.

Zendaya, podobnie jak całe to pokolenie, ma świadomość płynności norm w naszym świecie, co świetnie pokazuje nawet to, jak podchodzi do mody. Jednego dnia nosi za duże koszulki i sportowe buty, a innego powala elegancją na czerwonym dywanie. Można być wszystkimi jednocześnie i nie trzeba się zamykać w definicjach ani serwowanych nam przez społeczeństwo rolach. Zendaya raz jest klasycznie piękna, a raz jest chłopczycą. Walczy o prawa kobiet, jest feministką, realizuje się jako aktorka, ale też maluje i robi zdjęcia.

Gdy ty byłeś w jej wieku… [restrict]

Moje pokolenie częściej definiowało się według naturalnych cech, tożsamości. Nie mieściło mi się w głowie, że one mogą być płynne. Kiedy zrobiłem publiczny coming out, dziennikarze wciąż pytali o wszystko, co wiązało się z moją homoseksualnością. Nie zliczę, ile razy odpowiadałem na pytanie: „Jak trudno jest być gejem we współczesnej Ameryce?”. Nie zapomnę też jednego z wywiadów, którego udzieliłem po premierze filmu „Passing Strange” Spike’a Lee. Dziennikarz zapytał, jak Spike czuje się z tym, że jestem gejem. Najdurniejsze pytanie, jakie kiedykolwiek usłyszałem.

Co odpowiedziałeś?

Prawdę: że nigdy ze Spikiem o mojej homoseksualności nie rozmawiałem, bo niby dlaczego miałbym? Spike to mój ziomek, współpracownik, a na planie szef – tyle. Niestety, dyskryminacja, która wciąż istnieje, sprawia, że gdy prasa pisze o aktorach gejach, to informacja o ich homoseksualności zaraz też się pojawia, natomiast news o, przypuścmy, nowym filmie Brada Pitta, nie otrzymuje tytułu: „Heteroseksualny Brad Pitt gra w nowym filmie”.

Nieheteronormatywni aktorzy, którzy mówią otwarcie o swojej seksualności, to było w twoim pokoleniu wydarzenie. Poniekąd wciąż jest. Chyba nie tylko dziennikarze nie do końca wiedzieli, co z wami zrobić.

To prawda, my przecieraliśmy szlaki. Taki Daniel Day-Lewis czy Leonardo DiCaprio zawsze mają się od kogo „odbić”, mają liczne punkty odniesienia, mogą do kogoś nawiązać, z kimś się porównać. Ja nie znałem żadnego homoseksualnego czarnego aktora, który przede mną zrobiłby karierę, miał jakieś osiągnięcia, które ja mógłbym postawić sobie za cel. A DiCaprio ma takich ludzi całe mnóstwo. Mógłby się cofnąć nawet do klasycznych gwiazd Hollywood i marzyć: „Chcę być taki jak on!”. Ja takiej możliwości nie miałem, dlatego bardzo się cieszę ze wszystkich moich osiągnięć podwójnie – raz, że satysfakcjonują mnie, a dwa, że mogą posłużyć innym czarnym wyoutowanym gejom za punkt odniesienia.

Tak też mówi się o „Euforii”: że stała się punktem odniesienia dla wielu młodych ludzi i ich rodziców. Ci drudzy dzięki serialowi odkryli, z jakimi problemami mierzą się ich dorastające dzieci.

Po premierze pierwszego sezonu dostaliśmy mnóstwo niesamowitych reakcji. Często dostawałem wiadomości typu: „Wow, ten odcinek był bardzo wartościowy. Dzięki niemu odważyłem się porozmawiać o tym, co mnie trapi, z rodzicami”. Reprezentacja na ekranie ludzi z mniejszości seksualnych czy etnicznych, które mierzą się z problemami związanymi z tożsamością, jest bardzo ważna. Okazuje się bowiem, że wielu ludzi, nawet żyjąc obok nas, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak faktycznie wygląda codzienność ludzi LGBT, a szczególnie niebiałych ludzi LGBT.

Pokazujecie też w „Euforii”, że nie ma krystalicznych ludzi, a błędy zdarzają się każdemu. W waszym serialu Nate, prawdopodobnie nieheteronormatywny, ma skłonność do przemocy, nie wybielacie go z powodu jego seksualności.

Podążamy też za Rue, narratorką, która jest kompletnie niewiarygodna, cały czas nas zwodzi i oszukuje. I nie ma znaczenia, że to miła czarna dziewczyna, która ma romans ze swoją koleżanką. To, że Rue jest nieheteronormatywna i że sama wywodzi się z mniejszości, w żaden sposób nie czyni ją lepszą od innych. Jest zakłamana, w jej życiu liczą się narkotyki – one są dla niej priorytetem. W drugim sezonie to się nasila, bo Rue wchodzi w czas mroku i coraz częściej manipuluje otoczeniem, a także nami, widzami. Często zbija nas z tropu, a i tak się jej trzymamy i spadamy w te same otchłanie, co ona. „Euforia” mówi jasno, że na to, jaką mamy moralność, nie wpływają nasze pochodzenie etniczne ani nasza seksualność, tylko właśnie na przykład… uzależnienie od narkotyków.

Zaskoczył cię sukces „Euforii”?

Nie, bo od dawna powtarzam, że rozrywki mamy w kinie i na platformach streamingowych aż nadto, natomiast brakuje nam filmów i seriali, które będą traktować widza poważnie. My rzuciliśmy wyzwanie naszym odbiorcom, a oni je podjęli, chociaż tematy, które pojawiają się w serialu, są trudne, niezręczne i niekomfortowe. I są ukazane z różnej perspektywy – osób o różnym kolorze skóry, różnej płci i seksualności, co też zadaje kłam przekonaniu, że większość widzów jest zainteresowana opowieściami tylko o takich ludziach, z którymi się może identyfikować poprzez ten sam kolor skóry, tę samą płeć czy tę samą seksualność. My, aktorzy, nieraz obnażaliśmy się psychicznie na ekranie, co wcale nie było proste. „Euforia” określana jest jako serial edukacyjny, ale nie dlatego, że uczy nas, jak mamy żyć, tylko dlatego, że pozwala nam z bezpiecznej pozycji własnego salonu podejrzeć, jak żyją inni, a to jest naprawdę wielka edukacyjna wartość.

Ty też obnażyłeś się na planie?

Tak, w odcinku specjalnym, który nagraliśmy na święta Bożego Narodzenia 2020. Cały tamten odcinek jest zapisem naszej rozmowy z Zendayą. Usiedliśmy naprzeciwko siebie i rozmawialiśmy o naszej tożsamości. Dostałem scenariusz tego odcinka, gdy wybuchały pożary na amerykańskich ulicach, a miasta żyły ruchem Black Lives Matter i morderstwem George’a Floyda. Nie mogłem uwierzyć, do jak wielu rzeczy nawiązuje tekst naszego scenarzysty Sama Levinsona. Poczułem się z nim głęboko związany. Chciałem się mu oddać kompletnie i zacząłem go ćwiczyć sam ze sobą, przed lustrem. Poświęcałem temu jakieś 40 godzin tygodniowo. Z drugiej strony, była pandemia, więc i tak nic lepszego nie miałem do roboty. (śmiech) Po nagraniu musiałem się zupełnie odciąć od tego, o czym mówię na ekranie. Nadal dostaję wiadomości od widzów, którzy piszą mi, że ten odcinek obejrzeli nawet dwadzieścia kilka razy. Mówią, że tego potrzebowali, że oglądanie go wpływa na nich jak sesja terapeutyczna, że dzięki niemu lepiej rozumieją, co to znaczy być reprezentantem mniejszości. Piszą wszyscy – czarni i biali, nienormatywni i hetero, kobiety i mężczyźni, młodsi i starsi. Muszę powiedzieć, że ten specjalny odcinek „Euforii” to jest coś, z czego jestem najbardziej dumny w całej mojej karierze.  [/restrict]

AIMEE HART, redaktorka naczelna „Gayming Magazine” i współorganizatorka Gayming Awards, opowiada, dlaczego welociraptor może być przykładem dobrej reprezentacji LGBTQ+, czemu milowym krokiem była dla naszej społeczności premiera gry wyścigowej i gdzie się podziali niebinarni protagoniści. Rozmowa Mateusza Witczaka

Rozczarowana?

Ale czym?

Wydany w 2020 r. „Hades”, w którym kierowaliśmy poliamorycznym, biseksualnym bogiem, sięgnął po najważniejsze statuetki w branży: Golden Joystick, Th e Game Awards, a nawet BAFTA. Wydany w podobnym czasie „Th e Last of Us: Part II” był pierwszym blockbusterem, w którym kierowaliśmy lesbijką. „Tell Me Why” to z kolei pierwsza gra dużego wydawcy (Microsoft), w której protagonistą jest transpłciowy chłopak. Ubiegły rok wypada na tym tle odczuwalnie słabiej.

Owszem, mainstream nie wyszedł naprzeciw społeczności LGBT+, ale w zamian dostaliśmy mnóstwo znakomitych gier indie. Błysnęło „Unsighted”, hack’n’slash transpłciowych twórców, którego bohaterowie niby są androidami, ale znajdują się w podobnym położeniu, co osoby ze społeczności queer. Poza tym premierę miał niesamowity „Unpacking”.

Zaraz, zaraz… „Unpacking”? Gra o rozpakowywaniu pudeł?!

No pewnie! Przy czym trzeba przyjrzeć się jej uważnie, bo inaczej można w niej nawet nie dostrzec queeru. „Unpacking” traktuje o kobiecie, która, o czym już powiedzieliśmy, wypakowuje rzeczy w mieszkaniu. Ostatnio sama się przeprowadziłam, a że nie znoszę pa kowania i rozpakowywania się, niespecjalnie ucieszyła mnie perspektywa, że ktoś poświęcił tym czynnościom całą grę – jednak w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że między wierszami studio Witch Beam opowiada intrygującą historię. Z czasem okazuje się, że ta kobieta pozostaje w trudnym związku z drugą kobietą. Ten lesbijski wątek pojawia się znikąd, ale bardzo mi się on spodobał. Nie chcę spoilować czytelnikom „Repliki” zakończenia, powiem tylko, że jest ono słodko-gorzkie. Dodam jeszcze, że w 2021 r. wyszło „Lake”, moja gra roku. Ekipa Gamious cofa nas do połowy lat 80. Meredith Weiss, czterdziestokilkulatka z wielkiego miasta, porzuca swoją pracę jako programistka, by wrócić na prowincję i zostać listonoszką w fikcyjnym Providence Oaks w Oregonie. Gameplay jest oszczędny: dostarczasz pocztę. Rozmawiasz. Wsiadasz do samochodu. Jedziesz dalej. I tak w kółko.

Brzmi pasjonująco…

W trasie ponownie spotykasz starych przyjaciół Meredith… ale także potencjalnych partnerów: Roberta lub Angie, zdeklarowaną lesbijkę. Możesz zignorować jej wątek, czyniąc z Meredith osobę hetero (lub taką, która nie wyszła z szafy), ale wówczas gra będzie mniej ciekawa. Jeżeli zdecydujesz się na związek z Angie, w żadnym momencie nie odczujesz ze strony mieszkańców Providence Oaks otwartej bi- czy homofobii… ale „Lake” bardzo dobrze prezentuje na monitorze akty mikroagresji, jakie w tamtych czasach były dla osób queerowych codziennością. Choć samo miasto jest kolorowe i piękne, nie czułam się w nim bezpiecznie.

W popularniejszym „Life is Strange: True Colors” kierujemy Alex, świetnie napisaną postacią biseksualną, która jest w stanie „czytać” emocje innych ludzi.

Seria „Life is Strange” od dawna przesuwa granicę medium i oswaja odbiorców z wątkami LGBTQ+. Tegoroczna gala Gayming Award będzie zapewne zdominowana przez gry indie – i dobrze, bo ich twórcy od zawsze zapuszczają się w miejsca (jeszcze) niedostępne dla większych studiów, przedstawiając historie, których mainstream nie może lub nie chce opowiadać. Właśnie dlatego jednak „True Colors” się wyróżnia. To chyba jedyna ubiegłoroczna gra z nieheteronormatywną protagonistką, która trafi do masowego gracza.

W naszej bańce niesamowicie dobrze rezonował w tym roku także „Raptor Boyfriend”, visual novelka, w której randkujemy z dinoza…[restrict]

Abso-kurwa-lutnie kocham „Raptor Boyfriend”! Bardzo, bardzo mocno! I nie jestem w tej miłości sama, to szalony, pokręcony queer, który jednocześnie stroni od prezentowania nieszczęść i krzywdy. Owszem, mimo żartobliwej otoczki scenariusz porusza trudne tematy – choćby depresji czy uzależnienia od alkoholu – ale przede wszystkim jego autorzy pokazują, że nieheteronormatywność nie musi zawsze łączyć się z cierpieniem. „Raptor Boyfriend” ma dość typowy dla gatunku licealny setting, tyle że zamiast romansować w ogólniaku z cisgenderowymi gośćmi, randkujemy z wróżką, Wielką Stopą i raptorem. Co ważne: wciąż możemy dostrzec w nich siebie samych. A fakt, że nimi wszystkimi, mimo ich dziwaczności, interesuje się główna bohaterka, w jakiś sposób umacnia gracza w przekonaniu, że inność jest w porządku. Owszem, na rynku jest mnóstwo powieści wizualnych, ale nie ma drugiego „Raptor Boyfrienda”, słodkiej gry o całowaniu welociraptora. Fajnie, że jest nasz, queerowy.

„Nasz, queerowy” wydawał się także „Mass Effect”, wysokobudżetowa space opera, która dostała w ubiegłym roku remaster Legendary Edition. Lata temu jej twórców, kanadyjskie BioWare, chwalono za portretowanie osób nieheteronormatywnych, ale odświeżenie spotkało się z krytyką. Fani narzekali, że studio nie nadpisało scenariusza, by dostosować go do współczesnych standardów.

Pamiętajmy, że „Legendary Edition” jest remasterem, nie remakiem. Osobiście jednak bardzo bym chciała, żeby BioWare poszło o krok dalej. Cholera, to nieliniowy RPG, w którym sami określamy, podejmując setki wyborów moralnych, kim ma być komandor Shepard (protagonista_ka – przyp. red.). Tymczasem przez dwie gry trylogii nie może być on_a lesbijką lub gejem. Szczególnie gejem.

Dopowiedzmy czytelnikom_czkom, że jeśli w pierwszej grze zdecydowaliśmy się grać kobietą – w teorii mogła ona związać się z Liarą, tyle że ta jest przedstawicielką rasy, która posiada tylko jedną płeć.

Czyli mamy związek lesbijski, ale wcale nie, bo Liara nie jest kobietą. (wzdycha) A Shepard mężczyzna nie mógł liczyć nawet na to. Pamiętam wywiad, jakiego Casey Hudson (reżyser trylogii – przyp. red.) udzielił Kotaku. Zapytany, dlaczego w „Mass Effekcie” nie ma homoseksualnych opcji romansowych, odparł, że ich wprowadzenie wymagałoby dużo czasu, a poza tym „to ma być fi lm 13+” – tak jakby całujący się mężczyźni mieli podnieść klasyfikację wiekową!

Czytałem artykuł The Gamera, który rzuca na sprawę nieco światła. Część bohaterów i bohaterek „Mass Effect 2” miała być w założeniach nieheteronormatywna, np. Jack planowano uczynić postacią panseksualną. Zrezygnowano z tego pomysłu po nagonce, jaką w związku z „lesbijskimi” pocałunkami z Liarą urządziło Fox News.

Biorąc pod uwagę, że planowali taki content, należało zrobić wszystko, by go przywrócić. Reagowanie na materiały Fox News jest niedorzeczne, nikt nie powinien zwracać uwagi na treści publikowane przez tę stację. Bez wątpienia fani i fanki oczekiwali od BioWare mocnego stanowiska, bo „Mass Effect” brzydko się zestarzał, zwłaszcza dla gejowskich graczy, dla których pierwsza opcja romansowania z osobą tej samej płci pojawia się dopiero w… zwieńczeniu trylogii! Przypominam, że mówimy o studiu, które zasłynęło sojusznictwem, to jego gry otwarły publiczność głównego nurtu na towarzyszy gejów czy postaci trans. W przeszłości BioWare podniosło sobie poprzeczkę wysoko, mamy więc prawo wymagać od niego więcej niż od innych zespołów.

Dziesięć minut rozmawiamy o możliwości romansowania w RPG-ach z osobami tej samej płci. Dlaczego to takie ważne?

Bo BioWare to mistrzowie opowiadania historii. A my łakniemy dobrych opowieści, szczególnie takich, w których moglibyśmy zobaczyć kawałek siebie. Mimo że gry studia toczą się w uniwersach fantasy lub science fiction, a ich bohaterami są elfy, krasnoludy albo kroganie, są oni bardzo ludzcy. Co więcej: stają się popularni, dzięki grom trafiają do komiksów, książek i filmów, a cosplayerzy przebierają się za nich podczas konwentów. Uczynienie takiej postaci gejem, osobą niebinarną albo transpłciową sprawiłoby, że zyskalibyśmy jako społeczność świetnego ambasadora.

W twoim podsumowaniu roku przeczytałem, że jednym z najlepszych, ubiegłorocznych przykładów reprezentacji osób LGBT+ jest… „Forza Horizon 5”, a więc gra wyścigowa!

Jako osoba niebinarna (Aimee używa również żeńskich zaimków – przyp. red.) doceniłam, że pozwala ona na swobodny wybór zaimków i personalizację postaci, w ramach której możemy dodać nawet protezy rąk i nóg. Pewnie zachodzisz w głowę, dlaczego to takie ważne, skoro przez 98% czasu odbiorca obserwuje samochód, a nie kierowcę. Otóż z prostej przyczyny: „Forza Horizon 5” to jedna z największych premier 2021, do tej pory zagrało w nią 15 milionów ludzi. Jej autorzy i autorki wysłali w świat sygnał, że nawet w grze wyścigowej możesz być sobą. Oczywiście trochę mi dziwnie stawiać na piedestale kogoś, kto po prostu wykonał niezbędne minimum roboty, ale mówimy o Microsofcie! Jeżeli dzięki komuś „niezbędne minimum” może stać się standardem – to właśnie dzięki nim.

„Forza” pozwala nam stworzyć postać od zera, ale kiedy w mainstreamie pojawi się wyłącznie niebinarny protagonista? Gdy o tym myślę, do głowy przychodzi mi jedynie Kris z niezależnego „Deltarune”.

To złożony problem. Pewną jego częścią są niektórzy gracze, którzy wciąż nie mogą przejść do porządku dziennego nad faktem, że bohaterkami bywają kobiety, a co dopiero osoby nieheteronormatywne. Czy tego chcemy, czy nie, gry wideo wciąż są trochę z tyłu. Odnoszę też wrażenie, że jako ludzie queer jesteśmy zbyt podzieleni. Dam przykład: w strzelance „Apex Legends” pojawia się niebinarny Bloodhound. Przez niektórych to postać kochana, czują z nią więź, ale inni fani krytykują autorów i autorki, bo Bloodhound ma dość „robotyczny” wygląd, przesterowany głos i chodzi w masce. Choć jest więc niebinarny, nie wydaje się dostatecznie ludzki. To zasadne uwagi, ale przez nie inni projektanci obawiają się wykonać ruch, bo wiedzą, że naraziliby się w ten sposób na krytykę. Trzecia sprawa: potrzebujemy w gamedevie więcej osób niebinarnych. Nie tylko muszą one czuć się w branży bezpiecznie, ale także obejmować w niej kluczowe stanowiska. Wiele mainstreamowych gier wciąż jest tworzonych przez starych, białych, cispłciowych mężczyzn. W głównej roli obsadzają oni kolesia z brodą, albo w najlepszym wypadku białą kobietę. Właśnie dlatego Alex z „Life is Strange: True Colors”, biseksualna dziewczyna o chińsko-wietnamskich korzeniach, stanowi małą rewolucję.

Pewnie trochę namiesza podczas drugiej edycji Gayming Awards.

Już teraz zapraszam na kwietniową galę (nominacje ogłosimy w połowie lutego). Ale przed nami w ogóle świetne perspektywy. „Gayming Magazine” stale zyskuje czytelników, a w tym roku mamy apetyt, by stać się jeszcze więksi: chcemy wystartować z naszym własnym eventem LGBTQ+ Gayming Live, szukamy też możliwości, by edukować developerów na temat różnorodności. 2021 był dla nas dużym rokiem, ale patrząc na to, co mamy zaplanowane na 2022: to było dopiero preludium! Patrzę w przyszłość z olbrzymim optymizmem.

Nic dziwnego. Tegoroczne rozdanie nagród wsparli finansowo najwięksi wydawcy – Ubisoft, Sony, Microsoft, Electronic Arts – a także Facebook i Twitch. Trudno ich było przekonać do mecenatu?

Nietrudno, przecież ci „wielcy wydawcy” zatrudniają mnóstwo osób LGBT+. Pracują u nich także wrażliwi, pełni empatii sojusznicy, którym nie jest wszystko jedno. Oni naprawdę w nas wierzą, co przyjmuję z olbrzymią pokorą. Każdego dnia loguję się na nasz portal i widzę rosnącą liczbę ludzi, z którymi rezonują gry LGBTQ+. Gracze chcą takiego contentu, a wydawcy robią, co mogą, by im go dostarczyć. Czy czynią to z altruistycznych pobudek – nie wiem. Wiem, że nie moglibyśmy wydawać naszego magazynu 10 lat temu, a dziś żyjemy w czasach, gdy wspierają nas najwięksi z największych.

10 lat temu sama byłaś jeszcze nastolatką. Jak patrzyli wtedy na naszą społeczność twórcy gier, dziennikarze branżowi i sami gracze?

O LGBTQ+ nie potrafi ono wtedy pisać i nie potrafi ono wtedy pisać postaci LGBTQ+. Branża patrzyła na nas tak, jak wszyscy inni: jak na mityczne istoty, tymczasem ja nie chciałam być mityczną istotą. W liceum widziałam, jak koledzy i koleżanki wpadały w przegródkę „gej” lub „lesbijka” byli przez to gnębieni. Na korytarzu zawsze znalazł się jakiś dupek, który używał przymiotnika „gejowski” jako obelgi. Sama długo zachowywałam swoją orientację dla siebie. Również dlatego, że moja rodzina, a w każdym razie jej starsi członkowie, wypowiadali się o osobach nieheteronormatywnych bardzo nieprzychylnie.

Czy gry mogą pomoc takim zagubionym młodym ludziom?

Sama jestem tego przykładem! Pierwszą produkcją, w której zobaczyłam queerową postać, był rolplej „Dragon Age: Origins”. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo on na mnie wpłynie. Miałam 14, może 15 lat, i przyłączyłam do drużyny bardkę Lelianę. Pomyślałam sobie: Boże, o co tu chodzi? Czemu chcę romansować w grze z kobietą? Czy to coś złego? O co chodzi?! Równolegle grałyśmy w „Dragon Age’a” z licealną przyjaciółką. Na którejś przerwie zapytała mnie ona, z kim stworzyłam związek… i odpowiedziałam. Wyszłam z szafy właśnie w ten sposób. Przynajmniej dla niej, bo takiego „uczciwego” coming outu dokonałam parę lat później, już na uniwersytecie. Pamiętam zresztą, że Fox News i inne prawicowe media bardzo wtedy atakowały grę za możliwość lesbijskiego romansu, bo przecież „to zdeprawuje nasze dzieci!”.

Dobrze, że to już za nami.

Nawet nie wiesz jak się cieszę, że nastał czas, w którym nie musimy tłumaczyć, że umieszczenie w grze geja nie jest niemoralne, ale możemy się pokłócić o portretowanie osób niebinarnych. [/restrict]