KATE I LENSKA, najpopularniejsza kobieca para na polskim Instagramie, opowiada o sobie i swoim profilu

Kiedy tworzyłyśmy na Instagramie profil This is Klenska, w polskich mediach społecznościowych właściwie nie było innych par kobiecych. Chłopaków nie brakowało zarówno na YouTube, w blogosferze czy na Insta, ale o dziewczynach niestety nigdzie nie było słychać. Problem widzialności kobiet, zwłaszcza kobiet nieheteronormatywnych, jest do dzisiaj bardzo aktualny, a co dopiero w 2015 r., na który datują się początki naszej działalności. Nie znaczy to jednak, że zakładając nasze konto, planowałyśmy zawojować kobiecego tęczowego Insta. Wręcz przeciwnie, wszystko to stało się trochę przypadkiem, a po części i dla żartu. Obiecujemy całą historię opowiedzieć wam w tym tekście, ale wszystko po kolei – bo zanim powstała instagramowa This is Klenska, to najpierw przecież Klenska powstała w prawdziwym życiu.

Jak zostałyśmy parą

Wszystko zaczęło się od tego, że na początku 2014 r. Kate napisała do Lenskiej wiadomość na queer.pl, w której zaczepnie zauważyła, że ta swojej wymarzonej partnerce stawia bardzo wysoko poprzeczkę: wizualnie – połączenie Tegan Quin i Katherine Moennig. Lenska natomiast odniosła wrażenie, że Kate nie jest zbyt sympatyczna – w jej wiadomościach nie było ani jednej emotki. Wprawdzie żadna z nas nie dała drugiej serduszka na queerze (naprawiłyśmy to niedociągnięcie dopiero, kiedy już byłyśmy razem), a jednak skrzynka na portalu zapełniała się z dnia na dzień, aż w końcu znajomość przeniosła się na Facebooka. Pisałyśmy do siebie kilka miesięcy, raczej po kumpelsku. Niczego wielkiego nie zakładałyśmy, choć od początku czułyśmy intelektualną chemię. W końcu Kate zaprosiła Lenską do Szczecina, gdzie wtedy mieszkała, na koncert Brodki w ramach trasy XS. Tak też 22.06.2014 poznałyśmy się na żywo. Spotkanie było dość rock’n’rollowe, jako że obie wracałyśmy z imprez, nie przeszkodziło nam to jednak w niczym, bo od razu czułyśmy się ze sobą swobodnie, jakbyśmy znały się już naprawdę długo. Potem nadal niczego nie zakładając, szukałyśmy koncertów i innych podobnych pretekstów, żeby spotykać się regularnie, raz w Szczecinie, a potem w Poznaniu (Lenska się przeprowadziła). A w nocy 24/25.10.2014 w drodze do domu Lenskiej z imprezy w poznańskim HaHu, gdzieś na Starym Rynku powstawała Klenska. Następnego dnia przegadałyśmy raz jeszcze tę sprawę na spokojnie i tak wszystko się zaczęło.

Jak stworzyłyśmy profil This is Klenska

W styczniu Kate zaczęła pomieszkiwać u Lenskiej w Poznaniu i z czasem doczekała się nawet swojej własnej szuflady (to było przełomowe!). A dokładnie cztery miesiące od naszej kluczowej rozmowy Lenska, która już wcześniej miała konto na Instagramie, rzuciła do Kate, żeby ta „przestała oglądać dziewczyny na tumblerze i przeniosła się na Insta”. Kate w żarcie odpowiedziała że jasne, pod warunkiem, że będzie to wspólne konto. Lenska się zgodziła. 25. 02. 2015 wrzuciłyśmy pierwsze zdjęcie kota „naszej” współlokatorki i tak oto powstała This is Klenska. Klenska to nic innego jak tzw. ship name, połączenie naszych ksywek, czyli Kate (Katarzyna Śliwka) + Lenska (Karolina Lenska). Nie ukrywamy, że lubimy też ironiczny wydźwięk tej nazwy. Wspólnego konta zupełnie nie traktowałyśmy w 2015 r. na poważnie. Ne miałyśmy żadnych oczekiwań, a Kate dopiero próbowała odnaleźć się w świecie Instagrama. Po fazie przypadkowego żartu stwierdziłyśmy, że wspólny profil może być naprawdę fajną pamiątką. Z czasem jednak prowadzenie tego „pamiętnika” stało się częścią naszego życia, a ku naszemu zaskoczeniu konto powoli zaczęło cieszyć się coraz większym zainteresowaniem wśród osób LGBT+, przede wszystkim wśród dziewczyn niehetero. W polskich social mediach nie było wtedy innego lifestyle’owego konta prowadzonego przez kobiecą parę, ale widać było wyraźnie ogromne zapotrzebowanie na taką reprezentację. Z biegiem czasu społeczność wokół naszego profilu rosła, a relacje z naszymi obserwatorami stawały się coraz bliższe. Poznałyśmy mnóstwo naprawdę interesujących, wartościowych ludzi. Cenimy sobie kontakt z naszymi followersami, doceniamy to, że często obdarzają nas zaufaniem, pytając o nasze zdanie na różne tematy czy zwracając się o poradę w niełatwych życiowych sytuacjach, najczęściej związanych z byciem częścią społeczności LGBT+.

Jak powstał Team Klenska

Tak też dzięki „naszym” ludziom, dzięki Team Klenska, naszą misją stało się normalizowanie związków innych niż tradycyjne, pokazywanie, że życie par niehetero oprócz składu osobowego nie różni się właściwie niczym od życia par w związkach hetero. Nasuwa się nam zatem pytanie, dlaczego nie mamy tych samych praw, podstawowych praw człowieka, jakie przysługują parom heteroseksualnym? Dlaczego politycy i przedstawiciele Kościoła katolickiego straszą nami naszych współobywateli? Dlaczego nie tylko pozwalają na mowę nienawiści na tle homofobicznym, ale też tę mowę nienawiści sami szerzą? Z wiadomości, które dostajemy, wiemy, że niestety oprócz problemów zewnętrznych, czy to w postaci nietolerancyjnych członków rodziny, otoczenia, kolegów i koleżanek w szkole, istnieje również wiele problemów wewnątrz samej społeczności LGBT+. Nawet wśród „swoich” funkcjonuje nadal stereotyp „afiszującego się homosia”. Osoby nieheteronormatywne nie tylko boją się publicznego okazywania uczuć czy chodzenia na Marsze Równości, ale sami oceniają to (oczami heteronormatywnego społeczeństwa) jako afiszowanie się czy szkodzenie społeczności. Dlatego też unikamy opisywania widoczności osób i par LGBT+ jako „obnoszenia się”, nawet z ironią czy przymrużeniem oka. Musimy być widoczni, bo przecież żyjemy, istniejemy i jesteśmy w każdej sferze życia publicznego.

„Ty jesteś pedał czy ona?”

Mamy świadomość, że nam, Klensce, jest dziś dużo łatwiej. Coming outy przed rodzicami i większość nieprzyjemnych sytuacji rodzinnych mamy już dawno za sobą. Rodzice akceptują nasz związek, a naszą pieskę Mię traktują prawie jak wnuczkę. Jedyne, z czym musiałyśmy się pogodzić, to fakt, że obie nie będziemy mogły powiedzieć o swojej orientacji dziadkom. Obaj są dość konserwatywni i niezbyt otwarci na rozmowę o kwestiach równościowych, a ich wiek również nie ułatwia sytuacji. Mieszkamy w Poznaniu, mieście raczej przyjaznym tęczowym osobom. Czasami zdarzają się oczywiście dziwne spojrzenia, nieprzyjemne komentarze czy klient pytający Kate w pracy, gdzieś między wieszakami z męskimi koszulami: „A Ty jesteś pedał czy ona?” (To jest dokładny cytat, uwierzcie). Staramy się jednak skupiać na tych dobrych rzeczach – na pełnej zrozumienia reakcji szefowej, oburzonej usłyszaną później historią o takim homofobicznym kliencie czy na fakcie, że Lenska właściwie nie musi się obawiać coming outu na uczelni, bo studiuje filologię niderlandzką, gdzie zajęcia prowadzą Belgijka, Holendrzy i liberalni Polacy, a i tak większość jej znajomych z grupy już wcześniej wyśledziła nas na Instagramie. Nie zapominamy jednak, że kilka lat temu, kiedy Lenska studiowała swój pierwszy kierunek, a Kate zaczynała studia w Szczecinie, wyjście z szafy zupełnie nie było takie proste i oczywiste. Dopiero dziś, gdy mamy wsparcie rodziców, siebie nawzajem, grupę „branżowych” znajomych, czujemy, że nie musimy nikomu się tłumaczyć ze swojego życia, i że nie każdy musi nas lubić. To samo szczęście, w większości przypadków, mają osoby LGBT+ mieszkające w dużych miastach. Tej swobodzie do życia w zgodzie z samym sobą zagraża jednak ciągle to, jak polscy politycy przedstawiają naszą społeczność. Według nich ludzie nieheteronormatywni są niemalże wrogiem publicznym, zagrażającym tradycyjnym polskim wartościom. To wydaje się niewiarygodne, bo żyjemy w XXI w., a jednak „taki mamy klimat” w Polsce. A przecież ten wielki potwór LGBT+ to czyiś rodzice, czyjeś dzieci, czyjeś rodzeństwo, czyiś sąsiedzi. Rządzący straszą zatem po prostu zwykłymi ludźmi. Takie ujęcie ma niszczący wpływ na młode osoby, które dopiero kształtują swoją identyfikację. Widzimy, jak ta szerzona nienawiść bezpośrednio wpływa na ich problemy: wiele osób nie może zaakceptować siebie i swojej orientacji czy identyfikacji, część z nich do tego stopnia, że zastanawiają się czy nie lepiej, łatwiej, bezpieczniej byłoby jednak żyć zgodnie z heteronormatywnymi schematami, nawet jeśli nie w zgodzie z samym sobą.

Les, cis, queer, pan?

Nie godzimy się na to. Odpisujemy na wszystkie wiadomości, i choć nie jesteśmy terapeutkami czy psycholożkami i możemy opierać się jedynie na naszych doświadczeniach, to staramy się wspierać wszystkie osoby nieheteronormatywne w drodze do samoakceptacji. Należy pamiętać, że odkrywanie siebie to długi proces, orientacja psychoseksualna i identyfikacja mogą ewoluować, nie na wszystkie pytania od razu można znaleźć odpowiedź. Nie można niczego przyśpieszyć, należy analizować i słuchać samych siebie oraz być otwartym na to, co nam w sercu gra. My po wielu latach wciąż odkrywamy nowe części siebie. Kiedyś obie określałyśmy się jako lesbijki cis, teraz nie jesteśmy już takie pewne tych etykiet. Kate identyfikuje się gdzieś po środku skali gender, z lekką przewagą męskiej strony, dlatego też coraz częściej określa się jako osoba queer. Ten fakt wpływa też na identyfikację Lenskiej – skoro jej druga połówka jest queer, to chyba znaczy to, że ona jest panseksualna? Nadal jeszcze jesteśmy w trakcie tego procesu, nie mamy gotowych odpowiedzi. I to też jest okej. Ważne, że szanujemy i akceptujemy siebie nawzajem.

Reprezentacja jest ważna

Mimo wszystkich trudności, o których tutaj pisałyśmy, widzimy jednak postęp i nadzieję na to, że coś się zmieni, że już się zmienia. Każda wiadomość, z której dowiadujemy się, że dzięki naszemu profilowi ktoś postanowił wyjść z szafy, utwierdza nas w przekonaniu, że to co robimy, ma sens, i że musimy dalej to robić. Cieszymy się również, że aktualnie w tej walce o widoczność par kobiet nieheteronormatywnych i o normalizowanie par jednopłciowych nie jesteśmy już same w polskich social mediach. Mamy na naszym „podwórku” kilka większych kobiecych kont, a od tego roku zaobserwowałyśmy prawdziwy wysyp nowych profili na Instagramie. Bądźmy widoczne, mamy tyle samo do zaoferowania, co chłopaki. Reprezentacja jest ważna, bez niej trudno przekonać większość, że ta mniejszość, którą tworzymy, jest zupełnie normalna.

Tekst z nr 79 / 5-6 2019.

Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.

Dlaczego wyłączność seksualna nie jest dla niego dobrą opcją? Z jakimi reakcjami spotyka się, gdy o tym mówi? Co z zazdrością? Z CEZARYM STAWECKIM, żyjącym od lat w związkach otwartych, rozmawia Mariusz Kurc

Tekst „Związki otwarte: Fakty i mity” opublikowany w poprzednim numerze („Replika” nr 81) wywołał masę komentarzy na naszym profilu FB (ponad 500!). Z grubsza można je było podzielić na dwie grupy: tych, którzy związki otwarte potępiali, pisząc nierzadko, że to w ogóle nie są związki oraz tych, którzy prezentowali stanowisko liberalne: „Niech każdy żyje, jak chce, nic mi do tego”. Wśród komentujących było wiele osób, które deklarowały, że są w monogamicznych związkach i nie wyobrażają sobie innych. Natomiast tylko dwie osoby napisały wprost, że żyją w związkach otwartych. Według badań aż 40% gejów ma doświadczenia bycia w związkach otwartych (w przypadku par hetero i par les odsetek ten jest mniejszy niż 5%). 75% z nich uważa swe związki za wspaniałe, a jednocześnie aż 65% spotyka się z napiętnowaniem. Monogamiści deklarują monogamię bez obaw, ci w związkach otwartych nie wyjawiają łatwo statusu swych związków, obawiając się nieprzychylnych ocen, hejtu. Ponieważ my w „Replice” uważamy, że związki otwarte nie są gorsze od monogamicznych, a liczba komentarzy pokazała, że złamane zostało jakieś tabu, uznaliśmy, że należy kontynuować temat. Jednym z dwóch mężczyzn, którzy napisali, że są w otwartych związkach, był Czarek Stawecki, który zgodził się na wywiad. 

Przez telefon, gdy umawialiśmy się na wywiad, powiedziałeś mi, że byłeś w trzech związkach otwartych, trzeci to ten, w którym obecnie jesteś. Zaczniemy od początku, od pierwszego?

Miałem 20 lat, czyli to było 15 lat temu. Obaj byliśmy bardzo młodzi i zaraz na samym początku jakoś tak „naturalnie” wydarzył nam się trójkąt. Oczywiście, my byliśmy „grzeczni” – „winny” był alkohol oraz ten trzeci facet, który obu nam się podobał (śmiech). Spontan – i wylądowaliśmy w łóżku we trzech. Było super. Dopiero następnego dnia przegadaliśmy, co się wydarzyło. Dla żadnego z nas nie był to jednak jakiś przełom. Ot, stało się. Nie przeprowadzaliśmy głębokiej analizy. Byliśmy niedoświadczeni, żądni wrażeń, chętni na zabawę. Z dzisiejszej perspektywy widzę, że cały nasz związek nie był bardzo dojrzały, na dodatek – na odległość, i to sporą: Warszawa-Zielona Góra. Widywaliśmy się co drugi weekend. Po 5 miesiącach rozstaliśmy się.

Już wtedy miałem bardziej liberalne podejście do spraw seksu – być może poniekąd na skutek poprzedniego związku monogamicznego, w którym mój partner był potwornie zazdrosny. Do tego stopnia, że jeśli nie wiedział, gdzie jestem, potrafi ł puścić smsa, że się zabije przeze mnie. Groził mi. To była toksyczna relacja. Cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową, w której przeważały stany depresyjne. Robił mi krzywdę fizyczną. Gdy się wygrzebałem z tej relacji, wylądowałem na obserwacji psychiatrycznej z zawalonymi egzaminami na studiach.

Wiedziałem, że nie mogę nigdy być z tak zazdrosnym facetem. To nie znaczy jednak, że miałem już wszystko w głowie poukładane i byłem nastawiony na otwarte związki. Generalnie byłem młody, naiwny i niedoświadczony.

Kolejny związek był już otwarty z pełną świadomością.

Ile miałeś lat?

23.

Dominacja modelu monogamicznego jest tak wielka, że wchodząc w związek, jeśli nic nie zadeklarujesz, zakłada się z góry, że on jest monogamiczny. Monogamia jest modelem domniemanym i oczywistym, a otwartość – modelem, który trzeba przedyskutować i uzgodnić. Mieliście związek monogamiczny na początku, a potem go otworzyliście poprzez uzgodnienia?

Powiem szczerze: w pewnym momencie w tym związku zaczęło mi brakować napięcia seksualnego. Może nie to, że seks zaczął być nudny, ale, nie wiem, jednostajny. Hormony mi buzowały, chciałem próbować nowych rzeczy. Po jakimś czasie zdecydowałem się i zacząłem z nim rozmawiać. Powiedziałem otwarcie, czego mi brakuje.

Odważnie. Monogamiści w tym momencie zaperzają się i mówią: „Jeśli ja mu nie wystarczam, to chyba ten związek nie ma sensu”.

Albo: „Jeśli ja ci nie wystarczam, to poszukaj sobie kogoś innego”. To nie tak. Przynajmniej u mnie. Można mieć romantyczne wizje, ale prawda jest taka, że trafi ć na kogoś, z kim dopasowanie seksualne jest idealne i trwa przez całe dekady, to jak trafi ć szóstkę w totka. A poza tym w związku nie tylko seks się liczy – przede wszystkim ważna jest więź emocjonalna, to, czy dobrze jest nam ze sobą poza łóżkiem. Ja nigdy nie wyobrażałem sobie spędzenia życia z jednym tylko penisem (śmiech) oprócz mojego własnego. Natomiast życie z jednym facetem w stałym związku – wyobrażam sobie. Czujesz różnicę, prawda?

Czuję

Nie chciałem nikogo innego do związku, było mi z nim dobrze. Chciałem natomiast urozmaicenia życia seksualnego i postawiłem sprawę uczciwie. Nie chciałem robić „skoków w bok”, nie cierpię nawet samego tego określenia.

On zgodził się na otwarcie związku?

Jakiś czas po rozmowach pojawiła się okazja na grupówkę. Zaproponowałem, byśmy poszli razem, on nie chciał, ale powiedział, że mogę iść sam. „Tylko zabezpieczaj się, nie przynoś mi do łóżka żadnej wenery”. I luz.

Nie bałeś się, że powiedzenie „nie wystarczasz mi seksualnie” może go zranić?

Pewnie, obawiałem się tego, ale udawanie, że wszystko jest OK i robienie właśnie „skoku w bok” w tajemnicy wydawało mi się jeszcze gorszą opcją. Potem w tym związku mieliśmy specyficzną, fajną relację z naszym wspólnym przyjacielem. Spędzaliśmy razem kupę czasu – na zwykłych rozmowach, na chodzeniu do kina, na graniu w karty, a także na seksie. Bywało, że mój facet do niego jechał, a ja, jeśli kończyłem zajęcia na uczelni później, dołączałem do nich wieczorem. Nie było zazdrości, to wszystko znów wychodziło naturalnie.

W tamtym czasie zainteresowałem się seksem również naukowo. Ukończyłem zdrowie publiczne na Akademii Medycznej i potem w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego postanowiłem zrobić kursy z seksuologii. Seks to mój konik praktycznie i teoretycznie (śmiech). Polecam na przykład lekturę „Inteligencji erotycznej” Perel Esther. Pisze m. in. o tym, że najlepsze związki to takie, gdzie partnerzy nie znają się na wylot, tylko jest jakaś „szczelina” niewiedzy, przestrzeń, dzięki której mogą wciąż się nawzajem zaskakiwać. Jeśli ta szczelina jest za duża, związek się rozłazi, jeśli jest za mała – pojawia się znudzenie.

Jak długo byliście razem?

Trzy lata. W pewnym momencie tamten związek zwyczajnie się wypalił. Nie było dramatycznego rozstania, po prostu relacja przestała się rozwijać. To jednak nie znaczy, że rozstaliśmy się bez bólu. Przez dwa następne lata nie byłem gotowy na nic nowego, po czym… zakochałem się znów w facecie okropnie zazdrosnym. Mimo że już wiedziałem, że wyłączności seksualnej zagwarantować nie mogę. On potrafi ł nagle znikać z imprezy, na której byliśmy razem, bo był przekonany, że ja np. coś kombinuję z innym. Albo wysyłał mi smsy, że wie, że ja teraz się bzykam – podczas gdy zwyczajnie byłem w pracy (miałem bardzo różne godziny pracy). W końcu naprawdę go zdradziłem i powiedziałem mu o tym – nie uwierzył. Po namowach wielu przyjaciół doszedłem do wniosku, że mimo zakochania, ja się w tym związku męczę i że na dłuższą metę nie dam rady.

Następny związek to już jest ten obecny?

Tak. Anton, mój misio. Właśnie minęła nam trzecia rocznica.

Ty też jesteś miś.

I to jaki! Dołożyłem nawet swoje 5 groszy do powstania stowarzyszenia Bears of Poland.

Od kilku lat mieszkasz w Berlinie. Anton jest Niemcem? Polakiem?

Ukraińcem. Rozmawiamy po angielsku, bo jego niemiecki pozostawia jeszcze sporo do życzenia. Natomiast jak się napijemy, to każdy mówi w swym ojczystym języku i wtedy najlepiej się rozumiemy (śmiech). W Berlinie mieszkam od 7 lat i ciągle spotykam ludzi, którzy dziwią się, że jestem w związku. Bo Berlin to miasto singli (połowa gospodarstw domowych to gospodarstwa jednoosobowe!) i miasto, w którym ludzi LGBTI jest ogromna nadreprezentacja – podobno ponad 30%.

Berlin jest specyficznym miejscem nawet na tle reszty Niemiec. Tu jeden gej robił eksperyment społeczny polegający na tym, że sprawdzał, czy uda mu się codziennie przez rok mieć seks z innym facetem. 365 stosunków – ale jednak mu się nie udało. Nie słyszałem głosów potępienia tego gościa. Ocenianie tego, jak żyją inni, świadczy o tym, że w twoim własnym życiu niewiele się dzieje i może masz innym za złe, że u nich jest ciekawiej?

Z czego utrzymujesz się w Berlinie?

Jestem pielęgniarzem.

To jak było z Antonem w kwestii otwartego związku?

O, miś zaczyna słuchać (Anton podchodzi do nas, uśmiecha się) Od początku wiedzieliśmy, że to będzie związek otwarty – to wynikało już z tego, co sobie powiedzieliśmy o naszych poglądach jeszcze zanim stwierdziliśmy, że jesteśmy razem. A później były też poważne rozmowy – ustalenia. Rozmowa jest kluczem.

W naszym przypadku szybko okazało się, że oprócz rzeczy, które obaj w łóżku lubimy, mamy też pewne fetysze, które są rozbieżne. Próbowaliśmy, że tak powiem, dogodzić sobie – ja otworzyłem się na jego fetysze, on na moje – ale to nie wyszło. Jak coś cię nie kręci, to cię nie kręci. Zmuszanie się prowadzi do frustracji albo do takiej sytuacji, że robisz coś niby fantastycznego, ale nagle przypominasz sobie, że musisz zadzwonić do mamy – to jest dość jasny sygnał, że nie wychodzi… (śmiech).

Uzgodniliśmy, że nasze fetysze możemy realizować osobno „na mieście” pod pewnymi prostymi warunkami – musimy wiedzieć gdzie, kiedy i z kim mniej więcej bawi się druga strona. To kwestia bezpieczeństwa. To nie jest totalna wolność, tylko wolność kontrolowana. O, miś się uśmiecha… Więcej ci powiem: to tak działa, że jak jest pozwolenie, masz mniejszą ochotę. A gdyby był zakaz, to marzysz jak wariat, by te „pasje” uskuteczniać.

Robienie wyrzutów pt. „To ja ci nie wystarczam?!” jest swego rodzaju egoizmem i objawem zadufania. Wychodzę z założenia, że nie jestem idealny – mogę zrozumieć, że mój facet potrzebuje czegoś, czego ja nie jestem w stanie mu dać.

I nie ma zazdrości?

Jest! Tyle, że nie o seks. Obaj jesteśmy zazdrośni czasem o wzajemną uwagę, o poświęcanie czasu itp. Czasem się kłócimy, później rozmawiamy, przepraszamy, wybaczamy i idziemy dalej. A nasze życie seksualne wręcz zyskało na otwartości związku. To w sumie normalny mechanizm: zdobywasz nowe doświadczenia, poznajesz różne podejścia, uczysz się, inspirujesz, potrafi sz partnera zaskoczyć, wyskakujesz ze schematu – jesteś ogólnie lepszy w te klocki.

Mówicie ludziom, że jesteście w związku otwartym?

Mówimy, że jesteśmy w związku. Jeśli wypływa temat monogamii czy niemonogamii, nie kryjemy, że nasz związek jest otwarty. Jeśli komuś się to nie podoba, jego problem. Ja nikomu modelu związku nie narzucam. Wielokrotnie byłem proszony o radę i nigdy w ciemno nikomu nie powiedziałem: „Otwórz związek”. Zawsze mówię: „Usiądźcie, pogadajcie”.

Wiele osób, również w społeczności gejowskiej, gdzie jest sporo związków otwartych, potępia taki model, uznając monogamię za lepszą z moralnego punktu widzenia.

Jest w tym dużo hipokryzji i zakłamania. Nieraz widziałem monogamiczne pary, które przychodziły do klubu i nagle jakby przestawały być monogamiczne – jakieś kwasy potem, sceny. Albo pary, w których „skoki w bok” są tajemnicą poliszynela. Znam też związki monogamiczne, w których nagle okazywało się, że jeden ma HIV. Jakim cudem? Niepokalane zakażenie? Albo jeszcze gorzej: obaj mają HIV, bo jeden już zdążył drugiego zakazić.

Powiedzieć wprost, że się jest w związku monogamicznym, jest łatwo, natomiast, że w związku otwartym – dużo trudniej.

Bo jest obawa przed napiętnowaniem. Przed łatką „dziwki”. Przy czym nigdy nie powiedzą ci tego w twarz. Jak widzą nas razem, tracą odwagę. Nie mam nic przeciwko monogamicznym relacjom, jeśli one odpowiadają obu stronom, proszę bardzo. Mnie akurat nie odpowiadają. Poza wszystkim innym, jest dla mnie coś niefajnego w kontrolowaniu się nawzajem; takie trzymanie się w szachu – ja nie mogę z nikim poza tobą, choć nieraz miałbym ochotę, ale ty też nie możesz.

Znam też takich monogamistów, co w ciągu 2 lat są w ośmiu czy dziewięciu związkach. Miesiąc, dwa – i cześć, bo znudziłeś mi się. Ale wyłączność jest? Jest – przez kilka tygodni.

Na przeciwległym biegunie: znam związki otwarte, gdzie partnerzy już w ogóle seksu ze sobą nie mają, tylko z innymi facetami. Taka sytuacja trwa od lat i to są bardzo zżyte pary.

To jest kwestia podstawowej wolności, w jakim ja chcę być związku, nikt ci nie może kazać robić tak czy inaczej.

Według niektórych, ksiądz może. W praktyce wiele par gejowskich trzyma się monogamii właśnie z przyczyn religijnych. Mimo że katolicyzm nie nakazuje parom gejowskim wyłączności seksualnej, nakazuje gejom „czystość”, czyli brak seksu w ogóle.

Nawet w to nie wchodźmy. Religie nie są dla mnie.

Często słychać też zarzut, że otwarty związek to nie związek, bo nie ma głębokiej więzi emocjonalnej, skoro obie strony pozwalają sobie na seks z innymi. Wspominałeś już o tym.

Jeden z moich przyjaciół, po ponad 20 latach w związku otwartym, powiedział mi niedawno, że gdyby jego partner zmarł, to on by popełnił samobójstwo. W ogóle sobie nie wyobraża życia bez niego – więc to tyle na temat braku więzi.

Dla mnie dobrym testem jest sytuacja, w której budzisz się obok niego, on śpi w jakiejś dziwnej pozycji, włosy potargane, buzia otwarta, oczy podpuchnięte – patrzysz na niego i myślisz: „Kurwa, kocham go”.

Tekst z nr 82/11-12 2019.

Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.