MARTA KONDEJ, DJ-ka Praktyczna Pani, jest pierwszą kobietą z tytułem mistrza Polski DJ-skiego konkursu RedBull Music 3Style, 20 kwietnia wydała w pełni autorską epkę „Stopy twarde jak beton”, gdzie sama rapuje. Marta promuje też kobiety DJ-ki w inicjatywie „Lady Humpter”, a niedługo zobaczymy ją w filmie „Magdalena”. Rozmowa Magdy Jakubiak

Swoją przygodę w świecie DJ-skim zaczęłaś już 15 lat temu, to imponujący staż. Twoja pasja jest jednocześnie twoją pracą. Jak to się stało, że zostałaś DJ-ką?

Pamiętasz taki lokal „Punkt” na Koszykowej w Warszawie? Chodziłam tam w latach 2001-2003, bardzo dużo hip-hopu tam było, grał DJ 600 Volt, z którym się dzisiaj koleguję i pamiętam, że on mnie tak zainspirował. Lubiłam być na parkiecie, ale zawsze chciałam mieć decydujący głos, dotyczący muzyki. Pewnego dnia pojechałam też specjalnie do Gdańska na taką imprezę, gdzie się okazało, że nie ma żadnego DJ-a, ktoś gra z kanciapy schowany – siedzi i puszcza muzykę z komputera stacjonarnego. Po cztery razy z rzędu te same remiksy. Pomyślałam sobie, że ja nie umiem grać ani nie znam się na tym, ale słucham dużo muzyki, bo tak było od zawsze, i że ja bym to zrobiła lepiej.

I co było dalej?

Zaczynałam w 2006 roku, miałam 25 lat. Rzuciłam z dnia na dzień pracę, zostałam bez środków do życia. Zanim zaczęłam grać i na tym zarabiać, pomagałam koleżance w jakiejś firmie kosmetycznej. Po prostu kupiłam pierwszy sprzęt przez Internet – ja taka bez pracy, pożyczyłam pieniądze na sprzęt, nic jeszcze nie umiałam. Powolutku jakoś się tam udało i sama się naumiałam do czego służą te wszystkie guziki, pokrętła. Po jakimś czasie nagrałam takie mix tape’y, demo i wysyłałam do Warszawy, do tych klubów, w których bywałam. Wreszcie odezwał się jeden z moich ulubionych lokali, ten legendarny „Punkt”. Tam zaczynałam z kolegą, który dzisiaj jest składową zespołu rapowego PRO8L3M, Piotrkiem Szulcem. To jest gość, który od początku mnie wspierał, bardzo fajny facet z klasą i on od zawsze wspierał wszystkie laski, w ogóle wszystkich, jak widział, że ktoś ma zajawę i robi to dobrze.

A skąd ksywa Praktyczna Pani?

Lubię wszystko zrobić sama, tak jest najszybciej i najłatwiej, a ja jestem niecierpliwa, lubię robić rzeczy na już i od razu.

Zaczynałaś jako jedna z pierwszych DJ-ek w Polsce, w środowisku, które jest jednak zdominowane przez facetów. Był seksizm?

Spotkałam się parę razy z taką sytuacją, że koledzy chcieli mi coś udowodnić. Na początku tej swojej drogi byłam na imprezie, kolega przyprowadził swojego kolegę i mówi: „dobra, to teraz pokaż”. On chciał się popisać czymś, co się nazywa skreczowanie. Są różne techniki, żeby się tego nauczyć, ale to jest dość długi proces. Gościu zaczyna, wariuje tam. „A teraz ty!” – no i podeszłam. To było takie w formie zabawy, ja to tak traktowałam, ale okazało się, że on bardzo ambicjonalnie do tego podszedł, popisywał się. Na koniec koledzy po prostu go wyśmiali. Gość zdziwił się mocno. Wielokrotnie spotkałam się z tym, że byłam zaskoczeniem. Natomiast zawsze starałam się, żeby moje umiejętności się broniły. Nie myślałam, żeby robić coś lepiej niż dziewczyny czy chłopaki, tylko po prostu lepiej niż ja. Chciałam być rozliczana z tego, że albo potrafię, albo nie, po prostu. Nie chciałam nigdy, żeby moja płeć się liczyła.

W zeszłym roku w sierpniu zrobiłaś coming out na Instagramie. Co cię do tego skłoniło?

Stwierdziłam, że tak może zachęcę dziewczynę, z którą się wtedy spotykałam. Robiło się bardzo poważnie, ona już wszystkim powiedziała, taka świeżyna, a ja zdałam sobie sprawę, że nie robię z tego wielkiej tajemnicy, ale też jakoś się tym nie „afiszuję”. Po prostu to jest moja prywatna sprawa. Ale zauważyłam, że dużo dziewczyn ze środowiska mnie obserwuje, więc pomyślałam, że może to im pomoże, że to będzie dla nich taki miły impuls, a mi to nie zaszkodzi na pewno. Wcześniej tak do tego nie podchodziłam, miałam to trochę gdzieś, kiedyś się tego wstydziłam. Jestem z małego miasta, wiadomo, systemowo mamy zakodowane coś innego i zanim z tego wyszłam, zanim pozwoliłam sobie na to, bym mogła iść za rękę z dziewczyną, co przez wiele lat było dla mnie niedopuszczalne, zanim się otworzyłam, to był bardzo długi proces. Dzisiaj jestem inną osobą, nie chcę, żeby małe traumy mną miotały. Byłam też ciekawa, co się wydarzy, jak to rzeczywiście powiem. W takim stylu „dzień dobry, jeśli ktoś jeszcze o tym nie wiedział z moich fanów, jeśli bardzo jesteście ciekawi, jeśli ktoś o tym jeszcze nie wie albo nie jest to dla niego jednoznaczne” – więc napisałam: „Niech to będzie oficjalne. Jestem miła, elegancka, zdrowa, praktyczna i… jestem homo”. Zauważyłam dużo wsparcia, jak się wyoutowałam.

I jak siebie określasz?

Dzisiaj nie mam problemu powiedzieć, że jestem lesbijką. Na pewno jestem sapio, ale cały czas trochę tego szukam. Nie czuję się po żadnej stronie i zastanawiam się, czy to wynika z małych traum z przeszłości, że jak ktoś mówił „lesbijka” albo „lesba” to zawsze brzmiało jakby ktoś mnie wzywał do odpowiedzi. Jak to słowo się pojawiało, to tak jakby ktoś odkrył moją tajemnicę. Kojarzyło mi się z jakąś chorobą, brzmiało to dla mnie co najmniej jak rzeżączka, było bardzo stygmatyzujące. Tak naprawdę seksualność to jest przecież spektrum. Np. dziewczyna, z którą się ostatnio spotykałam, nie potrafi ła siebie określić, więc mówiła o sobie: „Ale Marta, wiesz, że ja jestem hetero?”. Bo ona po prostu nie wiedziała, jakiego określenia ma użyć, aż w końcu powiedziałam: „Słuchaj, nic się nie martw, że jesteś po jakiejś złej stronie mocy, są różne nazwy – ktoś jest panseksualny czy właśnie sapioseksualny, można tego używać”. Najgorzej jest jak nie możesz określić swojej tożsamości – już się nie czujesz tym, jeszcze tamtym i co jest więcej? Czy coś jest w ogóle? I okazuje się, że na to też jest określenie.

Jak się odnajdujesz jako osoba queer w świecie DJ-skim?

Dla mnie ważne jest, jak gram, jak się zajmuję muzyką i czy umiem to zrobić dobrze. Nie mówię na dzień dobry, co lubię i z kim sypiam, przecież kogo to obchodzi. Był taki mój kolega, który jak mówił komuś o mnie, to się okazywało, że mnie przedstawiał nie z ksywy, nie z umiejętności, tylko mówił: „ta lesba”. Co było bardzo słabe, bo przedstawiał mnie z mojej seksualności. Nie chciałam, żeby mnie to jakoś określało, a on sprawił, że tak się poczułam. Nie zgadzałam się z tym. Pamiętam jedną sytuację – byłam na Solarze i podeszło do mnie dwóch kolegów i jeden mówi: „ta lesba będzie grała” i jego kolega pyta: „a ta też jest lesba, ta twoja koleżanka?” – a ja przyjechałam z młodszą siostrą. Ja gram imprezę, moja siostra, której oficjalnie wtedy jeszcze nie powiedziałam, siedzi za mną na krześle, ten gość podchodzi do niej, zagaduje, czy ona jest moją dziewczyną i moja siostra nie wie, o co chodzi – awkward generalnie. I jak on to powiedział, to sobie pomyślałam: „Ty mały chujku, co to ma być, co to za jakieś sausage party, nic o mnie nie wiesz, co to za teksty są”. Byłam na niego wkurwiona, a gość w ogóle nie miał świadomości, że mi robi taką przykrość. Dzisiaj się kolegujemy, powiedziałam mu o sytuacji i od tamtej pory, jak mnie widzi jest strasznie zawstydzony. Dzisiaj, z racji tego, że długo jestem na rynku, to odbieram raczej dużo szacunku ze środowiska, zarówno od koleżanek, jak i od kolegów. Ja w zasadzie byłam jedną z pierwszych lasek, które zaczęły grać tak „mainstreamowo”. W związku z tym sporo ludzi mnie kojarzy.

Starasz się angażować w środowisku LGBT+?

Nie jestem za bardzo kojarzona ze środowiskiem, bo jakoś nigdy nie czułam potrzeby, żeby się targetować. Chociaż kiedyś robiłam imprezy tylko dla dziewczyn, zdarzało mi się grać imprezy lesbijskie, miałam nawet taki epizod w klubie na Chłodnej, „Freedum”, w którym miałam rezydenturę. Kiedyś też prowadziłam lokal nad Wisłą, byłam menadżerką razem z moją przyjaciółką, gdzie zrobiłam taką imprezę tylko dla lasek i przyszło prawie 700 dziewczyn. Byłam mega zaskoczona, że była taka szalona frekwencja. Część dziewczyn mnie z tych imprez kojarzy, chociaż ja wyczilowałam i nie robiłam ich dawno. Ostatnio wpadł mi do głowy taki pomysł, że może fajnie by było założyć label i wydawać laski, które chcą akurat w tym środowisku tęczowym robić ciekawe rzeczy. Bo poznałam jedną dziewczynę na Tinderze, która rapuje, robi bity i bardzo chętnie by podjęła współpracę. Ma ciekawą stylówę i napisała piosenkę „jestem lgbt” – coś takiego. Powiedziałabym, że to jest raczej demo, ale to mogłoby się spodobać. Pomyślałam sobie: „Kurde, ktoś musi się tym zająć”, ja nie mam wytwórni, więc pomyślałam, że założę swoją.

Przed lockdownem zaczęłaś inicjatywę „Lady Humpter”, chcesz pokazać ciekawe kobiety, które stoją za deckami. Można już zobaczyć efekty?

Udało mi się nagrać pierwszy film – pierwszy wideo set jest ze mną, trochę, żeby pokazać innym, jak ma to wyglądać. Chciałabym nagrywać możliwie najlepiej technicznie, czyli z jakością telewizyjną, i tym sposobem pokazywać i promować laski, które grają. Robię to bez budżetu, ze znajomymi i moim sponsorem, którzy mnie wpierają. Pierwszy fi m udało się nagrać na dachu Domu Braci Jabłkowskich, w samym centrum Warszawy. Miałam kolegę z dronem, z kamerą, ludzie od nagłośnienia przywieźli cały sprzęt, zrobili mi scenografię. Wideo jest w sieci, można przesłuchać i obejrzeć, ale planuję docelowo 12 takich filmów. To mają być ciekawe lokalizacje i też pasujące do gatunku. Wiadomo, że techno najciekawiej wygląda w industrialnej przestrzeni, a takie mięciutkie RnB to fajnie np. na świeżym powietrzu. Może to być na Świętokrzyskim albo gdzieś nad jeziorem, może ktoś ma fajną chatę, w jakimś dworku, może laska sobie będzie płynąć łódką czy statkiem. Tak sobie o tym myślę i planuję. Mam dziewczyny, które chętnie wezmą w tej inicjatywie udział. Będę też pokazywać ich sylwetki, robić z nimi wywiady.

A co robisz teraz w pandemii, kiedy twoja branża niestety leży?

Wydałam autorską epkę „Stopy twarde jak beton” – zrobiłam muzykę, napisałam teksty i wykonałam też sama. M.in. tam jest piosenka, jak nie poderwać dziewczyny. Taka seria bardzo mocnych tipów dla panów. Część męska może się czuć urażona, ale jeżeli mają dystans do siebie, to po prostu się pośmieją. To jest piosenka, do której mnie zainspirowała jedna z koleżanek, DJ-ka. Napisała na wallu historię, która ją spotkała, jak wyszła na miasto i powiedziała, że to jest niewiarygodne, jak bardzo faceci są bezczelni. Robię też różne inicjatywy około muzyczne. Ostatni projekt, w którym brałam udział, to film „Magdalena”. Robiłam muzykę, zagrałam epizod i miałam konsultacje scenariuszowe, bo bardzo mocnym elementem jest tematyka LGBT. To jest film o dwóch DJ-kach – jedna bardzo by chciała zostać DJ-ką, ale spotkały ją przykre rzeczy w życiu i poznaje taką około 40-letnią, starszą, doświadczoną koleżankę. Po pierwsze wytwarza się między nimi uczucie, a po drugie ta zajawa rośnie i w tej młodej dziewczynie bardzo mocno się gruntuje chęć realizowania się muzycznie jako DJ-ka. Byłam na planie też po to, żeby ta relacja między kobietami była bardziej autentyczna. To będzie ciekawy film w reżyserii Filipa Gieldona.

Czterdziestoletnia DJ-ka, lesbijka? Czy byłaś pierwowzorem?

Tak, jak się okazało, jak Filip robił research na temat lasek w świecie DJ-skim, to ktoś mu mnie podrzucił i na tej podstawie, jako inspirację, napisał tę postać doświadczonej dziewczyny. Był też pomysł, żebym zagrała, ale nie zdecydowałam się, nie czułabym się w tym dobrze. Zależało mi, żeby to zagrały prawdziwe aktorki, żeby pokazać ten delikatny temat w bardzo przystępny sposób. I tak mamy bardzo nietolerancyjne społeczeństwo, a niefortunne pokazanie tej tematyki nie będzie edukować, ale wręcz podbije falę hejtu.

Tekst z nr 91 / 5-6 2021.

Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.

MATEUSZ LEDWIG – twórca internetowy, autor profilu „Roobens był z Bytomia”, popularyzator gwary śląskiej, autor książki „Godej”, marketingowiec, założyciel fanklubu Dody i menadżer Maryli Rodowicz. Rozmowa Tomasza Piotrowskiego

Znacie internetowe memy, na których postaci z obrazów Rubensa „mówią” po śląsku? Poznajcie ich twórcę, 29-letniego Mateusza Ledwiga. W marcu pisało o nim wiele portali, po tym jak w programie TVP Katowice na żywo, promując swoją książkę „Godej”, zaczął bezpośrednio mówić o swoim związku z chłopakiem.

Ślązak i gej? Niektórym może się wydawać, że to egzotyczne połączenie.

To jest zajebiście seksownie egzotyczne połączenie (śmiech), ale jednocześnie normalne i prawdziwe. Znam wielu gejów ze Śląska. Czasem mam wrażenie, że to nasza gejowska enklawa. (śmiech) Gdy wystartował profil „Roobens był z Bytomia”, ludzie myśleli, że prowadzi go jakiś starszy chłop, a tu się okazuje, że to „dzieciak”, i to jeszcze gej! O tym się nie mówi, ale w naszej tożsamości śląskiej silna jest nie tylko rodzina, ale i szacunek do innych. Mnie, jako osobie LGBT+, żyje się tutaj nawet lepiej niż w Warszawie, poważnie.

W jednym z wywiadów powiedziałeś, że 65% followersow profilu „Roobens…” to Ślązacy. Pod postami i memami dotyczącymi osób LGBT+ komentarzy jest naprawdę sporo. Przeczytałem np.: „Ktoś chce wypromować homoseksualizm na ślonskiej godce, no to pyrsk, po 4 latach przestowom obserwować!”.

Tak, takie komentarze zwracają uwagę, ale czy jest ich sporo? Spodziewałem się, że hejterskich będzie nawet więcej.

Ty też aktywnie w tych dyskusjach uczestniczysz.

A to jest chyba ta moja śląska bezpośredniość i wychowanie na twórczości Dody. (śmiech) Tak jak lubię sobie spokojnie porozmawiać, tak też i lubię przypierdolić mocnym komentarzem, by zamknąć komuś furtkę do życia innych, kiedy próbuje wejść z idiotycznymi argumentami. Mam dużo rozkmin na ten temat od dawna. Kiedy w wieku 24 lat powiedziałem rodzicom, że jestem gejem, zareagowali bardzo wspierająco, ale z ogromną liczbą pytań. Przez pierwsze 2 lata odbyliśmy wiele rozmów i wiele z nich nie było kolorowych. Pamiętam, że mama powiedziała: „Mati, my cię kochamy takim, jakim jesteś, wspieramy cię, zawsze możesz przyjechać do nas ze swoim chłopakiem, ale… może się z tym za bardzo nie afiszuj, nie wszyscy muszą wiedzieć.” I ja zacząłem: „Tak, mamo, najważniejsze, żeby…” – i tu się zatrzymałem. No nie, kurwa mać, nie po to wam powiedziałem, żeby się teraz nie afiszować. Wreszcie zerwałem z największą tajemnicą mojego życia, a teraz mam dalej się przed kimś ukrywać? Nonsens. Całe życie na strategii, co komu, gdzie, jak, czego nie… To jest zajebiście uwalniające, kiedy zaczynasz żyć autentycznie, w zgodzie ze swoją orientacją.

A co z resztą rodziny?

Jakiś czas po coming oucie przed rodzicami wziąłem udział w akcji Sprite’a „#iloveyouhater” w 2019 r. W jej ramach powstał filmik, w którym opowiadam o hejcie, jaki spotkał mnie ze względu na moją orientację. Mamie nic nie powiedziałem, bo bałem się, że będę się wtedy kontrolował i to zepsuje mój pełen entuzjazmu vibe. Na pewno martwiłaby się, że po co to robię, po co się afiszuję. Po tym filmiku dowiedzieli się już właściwie wszyscy i okazało się, że nikt z mojej dużej rodziny nie ma nic przeciwko. Co więcej, tak jak w każdej rodzinie są jakieś tajemnice, o których się nie mówi, tak po moim coming oucie wszyscy się z czegoś zaczęli zwierzać i zrobiło się bardzo miło i ciepło. Mam naprawdę ogromną i wspaniałą rodzinę. Uważam, że coming outy to takie wpierdolenie bomby w epicentrum wielu rodzin i rozwalenie wszystkich schematów typu „lepiej tego nie mówmy”. Im szybciej rodziny skumają, że autentyczność jest spoko, tym lepiej pomogą młodym pokoleniom. W wielu rodzinach moich znajomych były zdrady, alkoholizm, rozwody, samotne wychowywanie dzieci przez kobietę… Gdy dorastasz i zaczynasz odkrywać siebie, nagle czujesz się najgorszym człowiekiem na świecie, bo przecież ta rodzina wokół jest idealna! A potem przykładowo się okazuje, że dziadziuś też se lubił wypić, a jak se wypił, to go 2 dni w domu nie było. I jeszcze stereotypowo się mówi, że to my, młodzi jesteśmy jacyś zepsuci. A nagle się okazuje, że sto lat temu dziadek odpierdalał dokładnie to, co ty. I jeszcze może się u kogoś okaże, że też był gejem, ale rodzinka to ukrywała. Ukrywa, by chronić, a chroniąc, robi jeszcze większą krzywdę, nieświadomie.

Wracając do tego „afiszowania się”. Wiele osób boi się, że coming out ograniczy możliwości, odbije się na karierze. Ty się nie boisz?

Szczerze? Mnie wkurwia to, że ktoś się tego boi, ale wiem też, że to może być problematyczne dla osób z małych miejscowości, które są tam np. nauczycielami. Ja pod tym względem jestem uprzywilejowany – mam własną firmę, pracuję, z kim chcę, dobrze mi idzie. Nie każdy ma tak łatwo. W jednym z wywiadów Andrzej Piaseczny powiedział, że każdy powinien mieć swój czas na coming out i nie powinien być do tego przymuszany. Też tak uważam. Zarówno ja, jak i pewnie ty znamy kilka osób w show-bizie, które są LGBT+, a nie zrobiły coming outu. I może mnie to denerwować, ale nie możemy podejmować tych decyzji za kogokolwiek.

Jasne, Mateusz, ale nawet ty sam określiłeś swoją pozycję jako uprzywilejowaną. A oni niby są w innej?

To wrócę do Piaska. Jego coming out to była GE-NIAL-NA rzecz. To był prawdziwy synuś babć, taki młody, ładny, taki kochany i tak ładnie śpiewa – no idealny zięć! „I on też, też BOROCEK je gejym!”. (Mateusz naśladuje gwarę śląską). Wiesz, kto pierwszy powiedział mi o jego coming oucie? Moja mama, ciocia i babcia. Jest wiele osób mających ledwie po 20 lat, którzy nie mają odwagi, a co dopiero taki 50-letni Piasek? Z taką grupą odbiorców? To jest dopiero odwaga! A co do całej reszty show-bizu, to oczywiście kwestia indywidualnej decyzji, ale przede wszystkim – indywidualnej etyki. Decyzja o tym, gdzie jest granica mojej prywatności – oczywiście, rozumiem, ale jeżeli decyzja o niewyoutowaniu się podyktowana jest tym, że czyjąś główną grupą odbiorców są fanki, które mogłyby się od artysty odwrócić, bo przecież jestem dla nich fajny i seksowny, to jest to niedorzeczne i bardzo nie fair.

Nie myślisz, że wpływają na nich ich menadżerowie?

Wpływają, i to jak. To jeden z kilku powodów – brudna robota menadżerów i wytwórni. Biznesowi wydaje się, że łatwiej promować kogoś hetero, i bardzo się tego trzymają. Chociaż z mojej perspektywy menadżera? Totalny nonsens! Nie mamy w Polsce wielu takich artystów, więc zajebiście byłoby się tam wbić i zarobić na tym kupę siana, a przy okazji zrobić wiele dobrego. Jeżeli już tak bardzo chcecie coś sprzedawać, to sprzedawajcie autentyczność. Wszyscy na tym świecie potrzebujemy teraz tego jak powietrza, a nie instagramowych wydmuszek i kłamstwa w żywe oczy.

Wracając do ciebie – od początku chciałeś pracować w show-bizie? Czy marzyłeś może o karierze górnika na Śląsku?

(śmiech) To już było zajebiście stereotypowe! Razem z Wojtkiem, który dziś jest moim menadżerem, założyliśmy fanklub Dody, gdy mieliśmy po 15 lat. Potem w wieku 18 lat przekornie byłem asystentem Mai Sablewskiej i tak się zaczęła moja kariera w menagemencie. Dziś, po 10 latach, mam poczucie, że to jednak nie jest to, co chcę robić. Czuję, że sam mam wiele pomysłów, chcę je wprowadzać w życie i zarządzać sobą. Pozostałem jedynie jednym z menadżerów Maryli Rodowicz i to akurat uwielbiam robić, ale teraz to już bardziej taka wspierająca, przyjacielska relacja.

Jak udało ci się rozpocząć współpracę z ikoną polskiej estrady?

Uwielbiałem Marylę, ale nigdy nie byłem wielkim jej wielkim fanem, bo w moim sercu zawsze pierwsze miejsce miała Doda. (śmiech) Zawsze jednak Marylę ceniłem za to, że była i dalej jest takim wykrętem na scenie muzycznej. Ona zawsze robiła, co chciała i co uważała za stosowne, ale tylko według siebie. Kilka lat temu prowadziłem jako menadżer jeden projekt dla globalnej marki z branży muzycznej. Tak się stało, że była w nim również Maryla. Poznaliśmy się, poszliśmy spontanicznie na kolację, powiedziała, że potrzebuje pomocy przy jakiejś wystawie, więc ja mówię – OK, mam agencję, pomogę ci. Finalnie skończyło się tak, że zacząłem się jej radzić na temat związków. Mając dwadzieścia kilka lat.

To jakich rad udziela Maryla Rodowicz w kwestii gejowskich związków?

To był etap, w którym nie wiedziałem, czy w ogóle chcę być w związku, i zastanawiałem się, czy życie poliamoryczne nie jest mi bliższe. Nie mogę ci dokładnie zdradzić, co mi doradziła, ale zaimponowało mi, że ona – wolny ptak, zajebiście otwarta – w związkach była osobą kochającą, oddaną i nigdy nie zdradziła. Co mi się już wtedy, kiedy z nią rozmawiałem, nie udawało. To mi dało dużo do myślenia.

Robiłeś przed nią coming out?

Od kilku lat jestem z tym na etapie totalnego luzu, więc to nie był żaden coming out. Ja po prostu o tym mówię, więc tutaj nie było żadnych podchodów. Nawet w Żabce w Katowicach mówię: „Da mi pani jeszcze to dla mojego chłopaka?”. Czasami to robię celowo i sprawdzam, czy serio Polacy są tacy zamknięci, i ludzie naprawdę fajnie reagują. I nie, nie są.

Fajnie? Chcesz mi powiedzieć, że nigdy nikt krzywo się na ciebie nie spojrzał? Nie zwyzywał cię od pedałów i degeneratów?

Nie no, jasne, że tak. Najgorzej było na etapie gimnazjum. To był dla mnie koszmar. I o tym w sumie jeszcze nigdy nie mówiłem. Miałem pewną dwuznaczną sytuację z dwoma kolegami z klasy po basenie. Ewidentnie była między nami jakaś chemia, byliśmy młodzi, buzowały nam hormony. Wiesz, to była taka naturalna reakcja obu stron na to, że się obok siebie rozbieraliśmy. Po tej akcji szkołę obiegła informacja, że jestem gejem. Zostałem wyoutowany w perfidny sposób, bez mojej zgody.

Ty sam wiedziałeś już wtedy, że jesteś gejem?

Raczej tak, ale za żadne skarby tego nie akceptowałem i nie rozumiałem. We mnie był krzyk: „Co się we mnie odpierdala, Panie Boże, pomóż mi, bo przecież ja sobie krzywdę robię!”. To był megatraumatyczny okres, nienawidziłem chodzić do szkoły. Siedziałem w drugiej ławce i słyszałem za plecami, że jak Ledwig będzie wychodził, to mu wpierdolimy za garażami. Gimnazjum to był dla mnie wieczny, paraliżujący strach. Dziś za każdym razem, gdy robię cokolwiek związanego z LGBT+, mam w głowie takie właśnie dzieciaki. Pierwszy raz mówię o tym publicznie, bo przez długi czas miałem gulę w gardle na myśl o tych traumatycznych przeżyciach. Teraz chcę pomóc każdej osobie, która ma szansę jeszcze tego uniknąć.

Rodzicom powiedziałeś znacznie później. Kto pomógł ci zaakceptować swoją seksualność w tamtym czasie?

Jest jedna osoba, która pewnie nie ma o tym pojęcia, a naprawdę bardzo mi i wielu ludziom w życiu pomogła, tj. Doda. Dla mojego pokolenia ’91 to była jedyna artystka, która pokazywała, że fajnie jest być wykrętem, że fajnie jest być innym, nawet w chamski sposób, jeśli to jesteś prawdziwy ty. Prowadząc jej fanklub, poznałem mnóstwo osób LGBT+ i zacząłem się oswajać z tym, że może być inaczej, że to nie jest złe, że to nie jest grzech. Dzięki temu po raz pierwszy powiedziałem o sobie moim przyjaciółkom w liceum.

Miałeś kiedyś dziewczynę?

Chociaż dziś to dla mnie totalna abstrakcja, to tak. Dziś ta dziewczyna jest moją dobrą przyjaciółką. Nie uprawiałem jednak nigdy seksu z kobietą i nigdy mnie nawet trochę do tego nie ciągnęło. Na skali homo jestem totalnie 100%. I się z tego cieszę! Ja dziś czasem mam myśli: „Panie Boże, jak to dobrze, że jestem gejem!”. To nie pogodzenie się ze sobą, ale, kurwa – poczucie, że jest totalnie tak, jak miało być! Moje pokolenie mówi o tym rodzicom w wieku 25-30 lat, ale generacja Z – w wieku 13-14 lat. I to tak megaułatwia potem życie.

Promując swoją książkę Godej”, czyli „potoczny słowniczek polsko-śląskich zwrotów ułatwiających życie, w trudnej relacji lub po rozstaniu”, mówiłeś, że to książka o twoich wszystkich związkach z przeszłości, które były bardzo trudne i których było bardzo dużo. Co znaczy trudne i co znaczy bardzo dużo?

(śmiech) Byłem już kilka razy w swoim życiu zakochany i każda z tych miłości była piękna na swój sposób. Ile? Musiałbym policzyć. (śmiech) Kilka z nich było naprawdę udanych. Kilka z nich sam rozpierdoliłem, bo byłem niedojrzałym gówniarzem. Kilka razy też niestety zdarzył się jakiś skok w bok.

Żałujesz?

To zależy. W swój pierwszy związek wszedłem w wieku 18 lat i dość długo się to ciągnęło. Nigdy nie miałem takiego okresu wyszalenia się, więc potem w kolejnych relacjach zaczęło mi trochę odpierdalać. A sama zdrada jest złą rzeczą, bo wynika z głównie braku komunikacji i próby „poradzenia” sobie samemu, co jest głupie i niedorzeczne. No i przede wszystkim – robisz tym krzywdę drugiej osobie. Ale też teraz to rozumiem, bo widocznie na tamtym etapie to musiało się wydarzyć i może gdyby się nie wydarzyło, to moje życie dziś wyglądałoby inaczej. A dziś jest super, dużo lepiej znam siebie. Wszystkich jednak moich byłych chłopaków, których bardzo szanuję, przepraszam.

Pierwszy przyjazd z chłopakiem do domu?

U moich rodziców byłem już z trzema chłopakami.

To już pewnie myliły się im imiona.

(śmiech) Babcia na jednym rodzinnym spotkaniu zapytała mojego ówczesnego chłopaka, jak mu tam idzie na tej weterynarii. A to był wątek sprzed 3 lat z życia innego chłopaka! (śmiech) Jakoś udało mi się ten temat rozmowy zatuszować, ale potem powiedziałem: „Słuchaj, babciu, przemyśl to, proszę, dwa razy, zanim coś palniesz przy moim nowym chłopaku”. (śmiech)

Jak było na takich rodzinnych spotkaniach?

Pamiętam każde, ale najbardziej to pierwsze. Szacunek był z obu stron, ale najlepiej pamiętam reakcję mojego nieżyjącego już taty, który zawsze był bardzo otwartą osobą. Gdy miałem okazję przeprowadzić z nim ostatnią rozmowę w naszym wspólnym życiu tutaj na ziemi, bo tata odszedł w lipcu tego roku, to mi powiedział, że jest dumny, że mógł być moim ojcem. Cieszę się, że mu zaufałem, że powiedziałem mu o sobie. Wtedy, gdy przyjechałem do domu, rodzice ani trochę nie dali mi odczuć żalu, że przyjechał facet, a nie dziewczyna. Dla mnie to było przepiękne.

Wiesz, co mnie zaskakuje? Że tak często odwołujesz się do Boga. Na Instagramie widziałem wpisy mówiące wprost, że jesteś chrześcijaninem.

Nie wiem, czy jestem jeszcze chrześcijaninem. Już chyba nie. Chociaż formalnie jestem katolikiem, to jednak na poziomie uczuć nie jestem już tego taki pewien. Coraz bardziej zacząłem myśleć świadomie i nie chcę dziś identyfikować się z żadną religią. Bóg, Najwyższe Ja, Wszechświat – jakkolwiek To nazywamy, jest jedną, uniwersalną wartością. Opowiadanie się po jednej stronie jest jakieś… egocentryczne, nie sądzisz? Wynika to na pewno z potrzeby poczucia przynależności, ale zacząłem patrzeć na systemy religijne jak na firmy, organizacje. Kiedyś ktoś też powiedział, żeby dbać o to życie, które mamy teraz, bo niezależnie od wiary, którą wyznajemy, jest to jedyne życie, co do którego możemy być pewni, że istnieje. Zostałem wychowany w religii katolickiej, bardzo ważnej dla mojego Taty. Ja sam do dzisiaj modlę się czasem, używając modlitw chrześcijańskich, ale to, co się dzieje w polskim Kościele – kłamstwa, oszustwa, biznes budowany na poczuciu winy… to jest obleśne ohydztwo.

Katolicyzm bardzo wpłynął na mój stan, gdy poznawałem swoją seksualność. Na ciebie też?

Katolicyzm mimo pięknych idei, niejednokrotnie – niestety muszę to powiedzieć – przysparza problemów, i to od małego. Zabieranie pięcioletnich dzieci do kościoła i tłuczenie im: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina? Jaką, kurwa, ty masz winę, jak masz 5 lat? Ksiądz na religii mówił dziecku mojej przyjaciółki, że gdy ona jest zła na mamusię, to jej biała dusza pokrywa się czarnymi plamami. Dziecko przyszło do chaty z traumą. Jak tak można! Ja bardzo chciałbym mieć dziecko, ale w życiu nie pozwoliłbym mu chodzić na religię. Przeżywanie wiary jest dla mnie bardziej intymną rzeczą niż seks. Nie pozwolę, by ktoś miał tak łatwy dostęp do tej sfery mojego dziecka. Ale wracając do twojego pytania – oczywiście! Nieustanne poczucie grzechu, wstydu i przegrania po włączeniu jakiegokolwiek gejowskiego filmu, czy nawet samych myśli o charakterze erotycznym, a co gorsza, MIŁOŚCI. I teoretycznie jest to taki grzech, z którego nawet nie możesz się wyspowiadać, bo przecież spowiedź jest żalem i musisz mieć postanowienie poprawy. I na początku pewnie, miałem wryte w siebie poczucie winy, ale potem? W życiu nie chcę się już poprawiać, jeśli chodzi o bycie gejem.

Wspomniałeś o dziecku. To kiedy? I jakie masz najbliższe plany?

Na pewno chcę zostać w Polsce, bo kocham ten kraj i tych ludzi. Chciałbym okresowo spędzać czas za granicą, ale nasz dom ma być tutaj. Nasz, bo mimo że znów trafiłem do worka „single”, to nadal wierzę, że prawdziwa miłość dopiero przyjdzie, i to z takim hukiem, że nawet nie będę się chciał się po tym pozbierać. No i chcę mieć dziecko, i wiem, wiem, nie można wybierać, ale chciałbym mieć syna. (śmiech)

To takie bardzo śląskie.

(śmiech) Tak, ale nie chodzi o przedłużenie rodu. Chciałbym zobaczyć taką małą kopię siebie. Kilka lat temu uruchomił mi się instynkt tacierzyński, więc kto wie…

Tekst z nr 93 / 9-10 2021.

Digitalizacja archiwum „Repliki” dzięki wsparciu finansowemu Procter & Gamble.